Είπαμε Κυριακή πρωϊ η πολυπόθητη ημέρα για μπάνιο...
Από την προηγούμενη στην αυλή συνωστισμός...πέρα δώθε στον μπακάλη
στον χασάπη για προμήθειες.
Τα τηγάνια πάνω στις γκαζιέρες με το λάδι να τστσιρίζει περιμένοντας τους αλευρομένους κεφτέδες σε μέγεθος γατοκέφαλου για να φτουράνε.
Τυρί...ελιές...ντομάτες και ότι λιανοτάρια είχαν ξεμείνει στα ψυγεία του πάγου...
Δεν θα έμενε κολυμπηθρόξυλο στην παραλία...
Και φυσικά από ένα καρπούζι εκάστη οικογένεια από τον όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω που περνούσε με το κάρο .
Αυτό θα το έβαζαν δίπλα στο κύμα να το κρατάει δροσερό.
Το ψωμί θα το προμηθευόντουσαν από τον φούρνο κοντά στην Λούτσα φρέσκο
σε καρβέλια οκαδιάρικα...
Φυσικά και η κοινόχρηστη νταμιτζάνα άδεια που θα γέμιζε στα Μεσόγεια ρεφενέ
με την έγκριση τοτ "χημικού"της αυλής που θα την δοκίμαζε πρώτα θα πλατάγιαζε
τα χείλη του και θα έδινε το πιστοποιητικό.
Πώς θα πήγαινε στην παραλία η παρέα της αυλής;
Με το φορτηγό του γείτονα που θα έφερνε και αυτός την οικογένειά του και θα του
πλήρωναν ρεφενέ το πετρέλαιο.
Κράτα με να σε κρατώ στην καρότσα και σκύψτε κάτω όταν περνάμε από τροχονόμο
ήταν η εντολή και έριχναν την πίσω τέντα για να την ανεβάσουν αργότερα .
Στην παραλία τρεχάλα οι μικροί για να πιάσουν δέντρο με ίσκιο και οι κουρελούδες
στην σειρά με τα παιδιά να βιάζονται να πέσουν στην θάλασσα.
"...τα σωσίβια πάρτε..."
Και για μεγάλους που δεν ήξεραν μπάνιο υπήρχαν οι σαμπρέλες του αυτοκινήτου.
Η συνέχεια είχε φαγοπότι τραγούδι μέχρι αργά το απόγευμα.
Αργά η επιστροφή με λιγότερο κέφι λόγω της Τσαγκαροδευτέρας που ήταν
προ των πυλών.
πίσω στα παλιά