Παλιά ταινία του ΄56 για το δολάριο ...κληρονομιά που άφησε κάποιος πλούσιος μετανάστης Έλληνας που πέθανε στην Αμερική και ψάχνουν τους κληρονόμους στην Ελλάδα...
Βρε τι καϋμός τότε με τα δολάρια...μετανάστευση ...
"...φύγε για Αμερική...δολάριο...θα ανοίξει το μάτι σου...
θα φύγεις από την κακομοιριά της αυλής...θα ξεχάσεις το τεφτέρι
του μπακάλη...θα ζείς σαν άνθρωπος...."
Και τι δεν άκουγες...τα μονά (δολάρια) δεν σκύβουν να τα πάρουν
όταν τους πέφτουν από τις τσέπες εκεί στο Νιού Γιόρκ...
"...και την γλώσσα...δεν σκαμπάζω..."
"...πήγαινε ρε στην Ασκληπιού με τις παράγκες με τα μεταχειρισμένα
βιβλία και πάρε ένα λεξικό....σιγά... τις βασικές λέξεις θα μάθεις
μετά όλα έρχονται μόνα τους..."
"...καλά μέχρις εδώ...πώς θα πάρω βίζα..."
"...μωρέ πήγαινε στην Κάνιγγος στα γραφεία συνοικεσίων
είναι ένας ειδικός για Αμερικάνες νύφες..."
"...και πώς μωρέ να την παντρευτώ από την φωτογραφία..."
"...μωρέ πάρτην και μετά την χωρίζεις..."
Και έμπαινε ο ευκολόπιστος στο υπερωκεάνιο Βασίλισσα Φρειδερίκη
και έφθανε στην Νέα Υόρκη και τον εξέταζαν οι γιατροί
και τον αμόλαγαν στο λιμάνι όπου τον περίμενε η νύφη
και του ερχότανε ο ουρανός σφοντύλι.
Και μετά τον γάμο παρωδία του βρίσκανε και δουλειά
στο τελευταίο υπόγειο του ρεστοράν όπως το έλεγε αρχίζοντας
από τα καζάνια για να πάρει προαγωγή μετά από χρόνια
και να ανέβει στο πρώτο και στα πιάτα.
Το μόνο που σκεφτότανε πλέον ήταν να γυρίσει πίσω ζωντανός
και να πεθάνει στην Πατρίδα.
Στην γειτονιά όμως ήταν παράδειγμα προς μίμηση...
"...σώθηκε ο άνθρωπος...γέμισε το στομάχι του και η τσέπη του..."
Και ο κατηχητής του...."αμ του τάλεγα...ευτυχώς με άκουσε..."
Ποτέ όμως δεν εξήγησε στην ομήγυρη γιατί δεν έκανε και ο ίδιος
τα ίδια βήματα αφού και η δική του τσέπη είχε μόνο κέρματα
και περνούσε από μακριά από τον μπακάλη λόγω του ότι
το τεφτέρι δεν είχε άλλες σελίδες.