 |
| Σύνταγμα Μακρυγιάννη |
Γράφει ο Δημήτρης Βαλασίδης
Τα λόγια αυτά τα γράφω στη μνήμη του Πατέρα μου που γεννήθηκε
το 1912 στην Τυρολόη της ελληνικότατης Ανατολικής Θράκης.
Ήρθε πρόσφυγας στη Θεσσαλονίκη παιδί ακόμα και ορφανός από πατέρα. Δούλευε και κοιμόταν σε έναν μύλο μέχρι που κατετάγη στην Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή ως απλός χωροφύλακας. Δεν ήταν από «τζάκι»,
δεν είχε μπάρμπα στην «Κορώνη», δεν πήρε ποτέ βαθμούς, τιμητικές διακρίσεις ή αξιώματα. Και όμως πάντα μου έλεγε: «Παιδί μου εμείς σώσαμε την Πατρίδα. Τον Δεκέμβριο του 44, τη Θεσσαλονίκη την κατέλαβαν οι κατσαπλιάδες. Έλληνες πατριώτες ήρθαν στο σπίτι μας στην Αγ. Σοφίας και μου είπαν: Μιλτιάδη, φύγε ο ΕΛΑΣ συλλαμβάνει και εκτελεί με συνοπτικές διαδικασίες τους αστυνομικούς. Μα δεν έκανα κανένα έγκλημα, πάντα την Πατρίδα υπηρετούσα. Δεν έχει σημασία επέμεναν, φύγε.
Έτσι μέσα στο αμπάρι ενός σαπιοκάραβου βρέθηκα στην Αθήνα.
Πρώτα στα παλιά ανάκτορα και μετά στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη.
Εκεί είχαν μαζευτεί κάθε είδους Έλληνες: Στρατιωτικοί, Χωροφύλακες, Πυροσβέστες, Πολίτες. Πόσοι ήμασταν; Δεν ξέρω. Λίγοι σε σχέση με τους συμμορίτες.
Η μάχη ήταν σκληρή. Όμως γνωρίζαμε ότι, αν πέσει του Μακρυγιάννη, χάνεται η Αθήνα και μαζί της όλη η Ελλάδα. Πολεμήσαμε με νύχια
και με δόντια. Και νικήσαμε. Σώσαμε τη Πατρίδα. Δεν την αφήσαμε να γίνει Αλβανία. Μη το ξεχάσεις ποτέ αυτό παιδί μου. Σου εύχομαι να μη ζήσεις τέτοιες καταστάσεις. Αν όμως χρειασθεί να κάνεις το ίδιο.
Μην αφήσεις την Ελλάδα να χαθεί».
Πόσο επίκαιρα είναι τα λόγια σου, Πατέρα;
Που είσαι να πολεμήσουμε μαζί σήμερα που πάλι η Πατρίδα κινδυνεύει
να γίνει Αλβανία;
Δημήτρης Μ. Βαλασίδης
