Είπαμε η γειτονιά εκείνα τα χρόνια ήταν μια οικογένεια.
Ερχόντουσαν νέοι γείτονες έφευγαν παλιοί ...κάτι συνηθισμένο.
Όταν υπήρχε νέα άφιξη έτρεχαν όλοι να βοηθήσουν να κουβαλήσουν να στήσουν το νέο σπιτικό .
Στο πόδι και οι συστάσεις...
Τους έφερναν και κάτι να φάνε και τους εξηγούσαν τα βασικά...
Εκεί είναι ο μπακάλης...ο μανάβης κ.λ.π.
Το απόγευμα στα σκαλάκια στο πεζοδρόμιο ή έχουσα το γενικό πρόσταγμα
αναλάμβανε να ενημερώσει για το βιογραφικό των νέων γειτόνων.
Έμπαιναν και οι νέοι στην Σαββατιάτικη λίστα για τις οικογενειακές
συνάξεις από σπίτι σε σπίτι με τον γνωστό τρόπο του ρεφενέ.
Υπήρχαν και οι περίεργοι όμως που για διάφορους λόγους δεν ήθελαν επαφές
με την γειτονιά.
Μπορεί να συζούσε το ζευγάρι αστεφάνωτο...μεγάλο θέμα τότε...
Και τι δεν άκουγε αυτή η φουκαριάρα.....
Θα θυμηθώ ένα ηθοποιό δεύτερων ρόλων που του άρεσαν οι "τζούρες"
έμπαινε και έβγαινε από το δωμάτιο σαν κλέφτης.
Όταν άλλαζε γειτονιά μια οικογένεια το προηγούμενο βράδυ μαζευόντουσαν
οι γείτονες να πιούνε ένα κρασί και να τους ευχηθούν τα καλύτερα.
Για τα παιδιά ήταν άσχημες αυτές οι στιγμές γιατί θα έχαναν τους φίλους τους
και σπάνια θα τους ξαναέβλεπαν.
Το πρωϊ μαζευόντουσαν όλοι να φορτώσουν το φορτηγό και να ξεπροποβοδίσουν τους γειτόνους που αν ήταν και παλιοί ήταν ακόμα πιο δύσκολο.
Και άκουγες πάνω από το φορτηγό την ώρα που χαιρετούσαν....
"...θα σε πάρω τηλέφωνο στην ΕΒΓΑ...να μην χαθούμε..."
Και χανόντουσαν.....
πίσω στα παλιά