Βρήκαν έδαφος κάποιοι στα χρόνια της Κατοχής και πλούτισαν.
Φυσικά εννοώ τους μαυραγορίτες...κάθε γειτονιά θα είχε και τον δικό της κρυφό ή φανερό με μικρό ή μεγάλο τζίρο.
Η έλλειψη τροφίμων πολύ μεγάλη ...
Από την επαρχία ήταν εξαιρετικά δύσκολος ο ανεφοδιασμός για πολλούς λόγους....ανύπαρκτα τα μεταφορικά μέσα...μειωμένη παραγωγή αγροτικών προϊόντων....
Θα μείνω στον "δικό μας"μαυραγορίτη που συνέχισε να μένει στο ίδιο σπίτι
στην γειτονιά και μετά την απελευθέρωση.
Η μαρίδα δηλαδή τα παιδιά της αλάνας είχαν ακούσει γι αυτόν και όταν τον έβλεπαν τον έκραζαν αν και ήταν σε προχωρημένη ηλικία.
Δεν είχε οικογένεια κάτι ανήψια που τα βοήθησε και άνοιξαν χοντρικό
εμπόριο στο Κέντρο της Αθήνας και πήγαινε τα πρωϊνά και καθότανε
για να περάσει η ώρα του.
Κλειδαμπαρονότανε στο σπίτι του και όταν κυκλοφορούσε στον δρόμο δεν τον χαιρετούσε κανένας.
Ακούγαμε από τους μεγάλους....
Το υπόγειο του σπιτιού του στην Κατοχή ήταν γεμάτο από βαρέλια λάδι...αλεύρι....όσπρια...ζάχαρη...
Του χτυπούσαν την πόρτα και με χρυσές λίρες τυλιγμένες
στο μαντήλι ή χρυσαφικά πήγαιναν να ...αγοράσουν κάτι για τα παιδιά τους
για τους γεροντότερους.
Και έτσι ο τσιφούτης θησαύριζε....
Κάποιοι κατηγορούσαν την αντίσταση που δεν τον "καθάριζε".
Φεύγοντας οι Γερμανοί γυρίζοντας από το Σύνταγμα οι γείτονες μέσα στην χαρά
έκαναν ένα πέρασμα από το σπίτι του μαυραγορίτη...
Άνοιξαν τα υπόγεια και έβγαλαν έξω όλα τα τρόφιμα
και τα μοίρασαν στην γειτονιά ενώ έκαναν άνω κάτω το σπίτι για να βρούν το "ταμείο" και φυσικά δεν το βρήκαν.
Αυτός είχε εξαφανιστεί για να ξαναγυρίσει μετά από λίγο καιρό νομίζοντας
ότι θα είχε ξεχαστεί η δράση του.
πίσω στα παλιά