Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Ο Αττίκ, αφού καθιέρωσε τη «Μάντρα» του, φρόντιζε κάθε χρόνο να βρίσκει τρόπους για να προσελκύει το κοινό. Χαρακτηριστικά της τέχνης και των δραστηριοτήτων του ήταν το κέφι και η πρωτοτυπία. Έτσι λοιπόν τον Μάιο 1932, επανήλθε δριμύτερος και εν μέσω κρίσης εξαπέλυσε «Εγκύκλιον προς τον Τύπον και το Αθηναϊκόν Κοινόν». Μια Εγκύκλιος μέσω της οποίας, εν είδει Διαγγέλματος, καθιστούσε τη σκηνή της «Μάντρας» του «ορμητήριον δια παν νέον τάλαντον, αρκεί να είναι πραγματικόν… τάλαντον», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.
Στο πρώτο άρθρο της η Εγκύκλιος ανέφερε πως ζητούνται «συγγραφείς, επιθεωρησιογράφοι, λογογράφοι, ευθυμογράφοι και ο,τιδηποτεγράφοι μη θεωρούντες εντροπήν το να είπουν, εκτελέσουν ή τραγουδήσουν από της ταπεινής εξέδρας της Μάνδρας όσα με χάριν και πνευματωδίαν γράφει η πέννα των στέργοντες ούτω ν’ αποκτήσουν και στυλογράφον». Επίσης, ζητούσε «καλλιτέχνας ουτινοσδήποτε… φύλου, φωνής ή αναστήματος (υπό τας δύο σημασίας της λέξεως) διά τραγούδι ή απαγγελίαν, εξελθόντας εξ οιουδήποτε των ωδείων μας ή και ουδέποτε εισελθόντας εις τοιούτον, αρκεί να έχουν φωνήν ευχάριστον και… μετριοφροσύνην»!
Σατιρίζοντας την πραγματικότητα της νεοελληνικής κοινωνίας και δίνοντας αφορμές για σχολιασμούς και συζητήσεις γύρω από πρόσωπα της επικαιρότητας, ο Κλέων Τριανταφύλλου ζητούσε ακόμη «ιδιοφυίας παντός είδους, ως π.χ. χορευτάς ή χορευτρίας (έστω και άνευ ιματισμού), μουσικούς εκτελεστάς εφ’ οιουδήποτε οργάνου (πλην τυμπάνου), σολίστας 

(ή… μετζασολίστας, αλλ’ αυτούς διά μίαν και μόνην άμισθον εμφάνισιν κατά τινα εσπέραν τρικυμίας), σφυρικτάς με μίαν ή και περισσοτέρας φωνάς και τέλος, παν ό,τι παράδοξον και πρωτοφανές, αρκεί να είναι ωραίον και να έχη σχέσιν με την Τέχνην». Με τέτοια τερτίπια γέμιζε τη «Μάντρα» του με κόσμο ο Αττίκ, πρωτοπορώντας στις πρακτικές ανεύρεσης ταλέντων που γνωρίζουμε μέχρι τις ημέρες μας!