της Κάτιας Σπερελάκη
Γειτονιά μου θεωρώ όλη την περιοχή από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι την πλατεία Αμερικής, γιατί σ' αυτή την περιοχή τριγυρίζω από τα φοιτητικά μου χρόνια. «Μια ζωή Πατησίων», που έλεγε και η Κατερίνα Γώγου. Μένω στην πλατεία Βικτωρίας. Πλατεία Κυριακού την έλεγαν τις παλιές, καλές εποχές, τη δεκαετία του εξήντα. Τότε ήταν μια καλή μεσοαστική γειτονιά, με μαγαζιά-στέκια στα οποία έρχονταν απ' όλη την Αθήνα για καφέ ή για ποτό. Σήμερα αποτελεί κομμάτι αυτού που αποκαλούμε «κέντρο της Αθήνας», έννοια φορτισμένη συνήθως αρνητικά τα τελευταία χρόνια. Την πολυκατοικία μου την έχτισαν μαθητές του Πικιώνη και την απέναντι ο Πικιώνης ο ίδιος. Δυστυχώς, όμως, τα περισσότερα παλιά νεοκλασικά είναι εγκαταλελειμμένα, αφημένα στην τύχη τους και με χτισμένες τις πόρτες για τον φόβο των Ιουδαίων... Υπερσυσσώρευση μεταναστών, εγληματικότητα, ναρκωτικά, άλλαξαν τη φυσιογνωμία της περιοχής και τη σύνθεση του πληθυσμού της. To ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι ακριβώς αυτή η κινητικότητα ανθρώπων και καταστάσεων. Είναι σαν ο σταθμός του Ηλεκτρικού στη μέση της πλατείας και το υπέροχο άγαλμα «Θησεύς σώζων την Ιπποδάμειαν» (που έχει τραβήξει τα πάνδεινα κι αυτό) να τραβούν σαν μαγνήτης όλες τις φυλές του Ισραήλ, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σταθμός ΗΣΑΠ Σε μια τέτοια γειτονιά-πύργο της Βαβέλ έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Αφγανές που πουλάνε μπαγιάτικα ψωμιά μέσα σε καροτσάκια μωρών, Πακιστανούς με λαθραία τσιγάρα, Αφρικανούς με τσάντες-μαϊμού, μάχες αναρχικών με χρυσαυγίτες, αντιεξουσιαστών με τα ΜΑΤ, πρεζάκια και εμπόρους, διαδηλώσεις, πορείες... Ένα από τα πράγματα που αγαπώ στη γειτονιά μου είναι ότι βρίσκονται σε πολύ μικρή ακτίνα διάφορα μαγαζιά και καταστήματα. Aπέναντί μου έχω την Μπέττυ για ψωμί και κουλουράκια, τον Γιάννη λίγο πιο πάνω για φρούτα και λαχανικά –συνοδεία κλασικής μουσικής και κουβεντούλας για το θέατρο– και τον καταπληκτικό Άρκευθο με τα μπαχαρικά, τα είδη υγιεινής διατροφής και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου... Σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκεται και η γκαλερί Ηώς και το ένδοξο Ροντέο για ζωντανή μουσική. Τώρα τελευταία αποκτήσαμε και το «Γκουγκενχάιμ» της πλατείας Βικτωρίας, το κυκλικό Κάπιτολ, με μαγαζιά, καφέ, σούπερ μάρκετ και το καταπληκτικό μουσείο αυτοκινήτου με αντίκες. Παλιότερα, όταν είχα μικρό παιδί και σκυλί, πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα βόλτα στο Πεδίον του Άρεως, είχα μάθει απ' έξω κάθε γωνιά του. Μετά, το πάρκο έκλεισε για ανάπλαση, το παιδί μεγάλωσε, το σκυλί γέρασε, και τώρα που ξανάνοιξε δεν έχω καταφέρει να το βάλω και πάλι στο καθημερινό μου πρόγραμμα. Είναι, όμως, μια μεγάλη ανάσα το καλοκαίρι. Και μόνο η ιδέα ότι βρίσκεται εκεί με παρηγορεί. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έχει γράψει ένα καταπληκτικό τραγούδι για τη γειτονιά μου, την «Οδό Αριστοτέλους», στο οποίο δεν θα πρόσθετα τίποτα. Η περιώνυμη βίλα «Αμαλία» αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της περιοχής εδώ και δύο δεκαετίες. Ποιός θα το περίμενε οτι θα γινόταν talk of the town.Πηγή: www.lifo.gr