Είναι η περίοδος που η Αθήνα προσπαθεί να γίνει πρωτεύουσα. Τα νερά της βροχής λίμναζαν, ελλείψει αποχετευτικού δικτύου, αλλά η πόλη είχε απλότητα και απίστευτη γοητεία.
Μετά ήρθαν τα μεγαθήρια, τα τσιμέντα και η ανοικοδόμησις.
Στη φωτογραφία της Agnes Baldwin Brett διακρίνεται το ξενοδοχείο η «ΝΕΑ ΗΠΕΙΡΟΣ» .
Ο χωματόδρομος, που σήμερα είναι από τους πιο εμπορικούς της Ευρώπης, είχε μεγάλο πλάτος, αλλά οι επιτήδειοι έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν, κλέβοντας σταδιακά αρκετά μέτρα, δεξιά και αριστερά του δρόμου.
Ο κάθε ιδιοκτήτης «άρπαξε» 2-3 μέτρα δρόμου μπροστά από το ακίνητό του, με αποτέλεσμα ο κεντρικός δρόμος των Αθηνών να κινδυνεύσει να γίνει μονοπάτι…
Μετά ήρθαν τα μεγαθήρια, τα τσιμέντα και η ανοικοδόμησις.
Στη φωτογραφία της Agnes Baldwin Brett διακρίνεται το ξενοδοχείο η «ΝΕΑ ΗΠΕΙΡΟΣ» .
Ο χωματόδρομος, που σήμερα είναι από τους πιο εμπορικούς της Ευρώπης, είχε μεγάλο πλάτος, αλλά οι επιτήδειοι έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν, κλέβοντας σταδιακά αρκετά μέτρα, δεξιά και αριστερά του δρόμου.
Ο κάθε ιδιοκτήτης «άρπαξε» 2-3 μέτρα δρόμου μπροστά από το ακίνητό του, με αποτέλεσμα ο κεντρικός δρόμος των Αθηνών να κινδυνεύσει να γίνει μονοπάτι…
Ο χωματόδρομος που βλέπετε, ήταν από τους πρώτους δρόμους που σχεδιάστηκαν στη σύγχρονη Αθήνα και είναι ένας από τους βασικούς άξονες του πρώτου πολεοδομικού σχεδίου, που συνέταξαν οι αρχιτέκτονες Κλεάνθης και Σάουμπερτ το 1833.
Η οδός αφιερώθηκε στον θεό του εμπορίου, για αυτό και ονομάστηκε Ερμού.
Η οδός αφιερώθηκε στον θεό του εμπορίου, για αυτό και ονομάστηκε Ερμού.
Η Ερμού των «εργολάβων»
Μέχρι τα τελευταία χρόνια της Οθωνικής περιόδου, σύμφωνα με τον ιστορικό ερευνητή Ελευθέριο Σκιαδά, η οδός Ερμού αποκαλούνταν και «Μεγάλος Δρόμος».
Ήταν η κεντρική εμπορική αρτηρία της πρωτεύουσας, με πολλές κατοικίες γιατρών και δικηγόρων.
Ήταν η κεντρική εμπορική αρτηρία της πρωτεύουσας, με πολλές κατοικίες γιατρών και δικηγόρων.
Εκεί όπου αργότερα ανεγέρθηκε το «Υπουργείον Δημοσίας Εκπαιδεύσεως», βρισκόταν το κατάστημα των αδελφών Φιλίππ, το αποκαλούμενο «Γαλλικόν» Κατάστημα.
Κοντά του βρισκόταν η Τράπεζα Γεωργίου Σκουζέ.
Παραπλεύρως, το Ζαχαροπλαστείο «Τζίτζικα», όπου αντί 25 λεπτών οι Αθηναίοι απολάμβαναν μία τεράστια πάστα «Κοπεγχάγη», ή έναν «εργολάβο».
Την εποχή εκείνη, ορισμένοι νέοι που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ανεβοκατεβαίνουν την Ερμού, παρακολουθώντας τις κυρίες που σύχναζαν στα εμπορικά καταστήματα.
Κοντά του βρισκόταν η Τράπεζα Γεωργίου Σκουζέ.
Παραπλεύρως, το Ζαχαροπλαστείο «Τζίτζικα», όπου αντί 25 λεπτών οι Αθηναίοι απολάμβαναν μία τεράστια πάστα «Κοπεγχάγη», ή έναν «εργολάβο».
Την εποχή εκείνη, ορισμένοι νέοι που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ανεβοκατεβαίνουν την Ερμού, παρακολουθώντας τις κυρίες που σύχναζαν στα εμπορικά καταστήματα.
Ατελείωτες ώρες χάζευαν και κόρταραν. Ειρωνικά, οι μεγαλύτεροι και ο τύπος της εποχής, επειδή διαπίστωσαν ότι είχαν πάρει το έργο κατά αποκλειστικότητα και με πλήρη απασχόληση, τους αποκάλεσαν «εργολάβους». Προς τιμήν τους λοιπόν, ονομάστηκε έτσι το συγκεκριμένο γλύκισμα, που υπάρχει μέχρι σήμερα σε όλα τα ζαχαροπλαστεία.
Η πάστα «Κοπεγχάγη», ήταν μια «γλυκιά» εκδήλωση τιμής προς την πατρίδα του βασιλιά Γεωργίου, που κατέφθασε μετά τον Όθωνα.
Η πάστα «Κοπεγχάγη», ήταν μια «γλυκιά» εκδήλωση τιμής προς την πατρίδα του βασιλιά Γεωργίου, που κατέφθασε μετά τον Όθωνα.
ΠΗΓΗ http://www.mixanitouxronou.gr/