Στην φωτογραφία του 1923 πρόσφυγες στο Θησείο....
Νέοι γέροι παιδιά όσοι καταφέρανε να επιζήσουν έφθασαν στην Πατρίδα
αφήνοντας πίσω ότι είχαν και δεν είχαν και το κυριότερο νεκρούς.
Έστησαν σκηνές σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά...
οι σκηνές έγιναν παράγκες και οι παράγκες σπιτάκια με τσιμέντο και κεραμίδι.
Πρόχειρες κατασκευές...μεσοτοιχίες μέσα σε οικόπεδα που πήραν από το Κράτος.
Τι παραπάνω να κάνει και αυτό που μια ζωή ανοργάνωτο ήταν και είναι
με τους επαγγελματίες πολιτικούς-Εθνοσωτήρες-παπατζήδες-δωσίλογους.
Πολλά ειδύλια ξεκίνησαν μέσα από τις σκηνές και τις παράγκες.
Το Αϊβαλί ενώθηκε με τα Βουρλά με την Σμύρνη με την Πόλη ....
Ο αγώνας της επιβίωσης άρχιζε....
Κάποιοι και κάποιες έπρεπε να ξεχάσουν τι είχαν και πώς περνούσαν στις Χαμένες Πατρίδες με τα Γαλλικά το πιάνο τις οικιακές βοηθούς.
Δεν τους καλοδέχτηκαν στην γειτονιά όπως έμαθα από τους παππούδες ...
Λίγο η καθαριότητα που φαινότανε υπερβολική ...ο τρόπος ομιλίας....
η ευγένεια...το ντύσιμο που και αν ήταν φτωχικό διέφερε.
Η ραπτομηχανή βλέπεις ήταν ένα από τα βασικά εργαλεία του σπιτιού τους
και έσπευσαν να την αγοράσουν έστω και από δεύτερο χέρι.
Άργισαν να γίνουν αποδεκτοί στην γειτονιά και να σταματήσει η καχυποψία
και τα κουτσομπολιά....
Η αδερφή της γιαγιάς δεν ξαναπαντρεύτηκε...οι Τσέτες σκότωσαν τον αρραβωνιαστικό της στην Σμύρνη.
Αυτή κατώρθωσε με την αδερφή της να μπούν στο καράβι και να έρθουν στον Πειραιά όπου στις σκηνές η γιαγιά γνωρίστηκε με τον πρόσφυγα παππού και παντρεύτηκαν.
Στην προσέγγιση των γειτόνων βοήθησαν στην συνέχεια η κουζίνα της γιαγιάς
και τα Γαλλικά της αδερφής της αλλά και το μαντολίνο...
Τα απογεύματα μάζευε παιδιά στο σπίτι και τους μάθαινε Γαλλικές λέξεις προτάσεις και μαντολίνο.
Οι Σμυρνέϊκες μυρουδιές της κουζίνας έφεραν τις γειτόνισες κοντά.
Οι συνταγές αλλά και τα πιάτα που έδιναν οι Σμυρνιές λέγοντας το κλασικό
"....πάρτε μια μυρουδιά..."έσπασαν τον πάγο.
πίσω στα παλιά