Εκείνα τα χρόνια τα ζευγάρια έψαχναν για νονούς να βαφτίσουν τα παιδιά τους
που είχαν τον τρόπο τους.
Φυσικά κάποιος που δεν τον είχε δεν το αποφάσιζε να γίνει νονός.
Παραμονές του Πάσχα και περίμεναν τον νονό και την νονά να φέρει την λαμπάδα το τσουρέκι αλλά και τα λουστρίνια παπούτσια ή τα άσπρα δερμάτινα
και το Πασχαλινό αυγό από χαρτόνι και τα καραμελάκια μέσα αλλά και ένα
χαρτζιλίκι.
Έτσι ήταν τότε και πού να τα φορέσουν τα λουστρίνια αφού δεν εξυπηρετούσαν ούτε στον δρόμο ούτε στην αλάνα.
Από ντροπή τα έβαζαν σε μια άκρη και τα φορούσαν σπανίως γιατί έπρεπε
να συνοδεύονται και με ανάλογο ντύσιμο.
Υπήρχαν όμως και δυναμικές μανάδες που τα έπαιρναν αναμάσχαλα και τα πήγαιναν πίσω στον ΜΟΥΓΕΡ για να τα αλλάξουν.
Για τον νονό θα εύρισκαν δικαιολογία...
Το τσουρέκι θα το έβαζαν σε ψηλό μέρος της κάμαρας για να μην το φτάνουν
τα παιδιά λόγω της Μεγάλης Εβδομάδας.
Όταν το κατέβαζαν Κυριακή του Πάσχα θα έλειπε κάποιο κομμάτι και την απώλεια θα την φόρτωναν στον ποντικό που ήταν γνωστό κατοικίδιο στις κάμαρες και στην αυλή.
Η άφιξη του νονού και της νονάς ήταν σημαντικό γεγονός στην γειτονιά.
'Οταν έφταναν με το ταξί άνοιγαν οι αυλόπορτες ή έβγαιναν κεφάλια από τις μάντρες για να δούν.
Οι πολιτικοί βάφτιζαν αβέρτα τότε και το γελοίο της υπόθεσης ήταν ότι έστελναν
τις γραμματέες τους να πάνε τα Πασχαλινά δώρα στα βαφτιστίρια με την κάρτα τους μέσα.
Τι καταλάβαινε τότε ο κοσμάκης μετά από δύο πολέμους προσπαθούσε
να κρατηθεί από όπου μπορούσε.
πίσω στα παλιά