Δεκαετία του ΄60 και οι πολυκατοικίες στην Αθήνα ξεφυτρώνουν η μια δίπλα στην άλλη.
Οι μονοκατοικίες αντιπαροχή και ένα διαμερισματάκι στον ιδιοκτήτη να μένει και ένα άλλο
να νοικιάζει.
Το όνειρο του Έλληνα ...
Νάσου και τα στεγαστικά δάνεια και οι νοικαραίοι γίνονται ιδιοκτήτες και επιτέλους μπαίνουν
στο δικό τους μαζί με κάμποσες άλλες οικογένειες και καμαρώνουν για το ασανσέρ και για το θυρωρείο.
Είχαν μάθει στην συγκατοίκηση από τις κάμαρες που έμεναν μαζί με τους άλλους συναυλικούς.
Και φθάνει το φορτηγό για να ξεφορτώσουμε τα δια χειρός Βαράγκη και κάναμε και γρήγορα
για να μην πολυγινόμαστε θέαμα.
Η τρίφυλλη ντουλάπα έμεινε στο φορτηγό ....δώστην σε κανένα πτωχό είπαμε στον φορτηγατζή.
Είπαμε αισθανόσουνα κάπως ...το διαμέρισμα είχε εντοιχισμένες ντουλάπες...αμ πώς.
Καμαρώναμε την 36 αρα πολυκατοικία απ΄έξω.
Η επιφάνειά της με ανάγλυφη επιφάνεια...με λακκούβες δηλαδή....τεχνική αρτιφισιέλ...μας είπε
κάποιος.
Δηλαδή ο κατασκευαστής γλύτωνε το εξωτερικό βάψιμο...με τα χρόνια το αρτιφισιέλ
(μου άρεσε η λέξη) άρχισε να μαυρίζει από την σκόνη και τα καυσαέρια
και άντε να συννενοηθούν οι διαμερισματάρχες προκειμένου να την βάψουν.
Τα προβλήματα άρχιζαν νωρίς.....της πυρκαγιάς η κατασκευή...άρχισαν να χαλάνε βρύσες πατώματα...
Και αν δεν χάλαγαν τα δικά σου χάλαγαν του από πάνω και έβλεπες από το ταβάνι του σαλονιού να στάζει στο τραπέζι...καθαρό νερό όπως έσπευδε να σε καθησυχάσει
ο πανωγείτονας.
Καθόσουνα να φας στην κουζίνα και άφηνες λίγο ανοιχτό τον φεγγίτη του ακάλυπτου για να πάρεις αέρα ...πάθαινες πανωλεθρία.
Όλες οι τουαλέτες στην ίδια γραμμή και η κατάσταση γινότανε πολεμική....
Από βομβαρδισμούς μέχρι ηχηρά σφυξίματα ανακουφισμούς και τέλος με τον νιαγάρα να σε απογειώνει.
Και άρχιζε η νοσταλγία....
Τι καλά που είμαστε στο νοίκι....πού είναι η αυλή των θαυμάτων!