Είναι ωραίο και δίκαιο που αισθανόμαστε ικανοποίηση από την ολοήμερη λειτουργία των βασικών μουσείων και αρχαιολογικών χώρων (έως ότου έρθει πάλι το φθινόπωρο), αλλά για σκεφτείτε... Εχουμε φθάσει στο σημείο να θεωρούμε «μεταρρύθμιση» τη δυνατότητα που έχει ένας τουρίστας να επισκεφθεί τους Δελφούς, π.χ., ή την Ολυμπία τις απογευματινές ώρες, το κατακαλόκαιρο, όταν ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά. Το γεγονός, όμως, ότι αυτό δεν συνέβαινε, ενώ τώρα μπορεί, αποτελεί σαφώς πρόοδο. Αυτό που δεν είναι πρόοδος είναι η παρακμή της βιτρίνας της τουριστικής Αθήνας.
Εκανα πρόσφατα τον κλασικό περίπατο από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο μέχρι το Μουσείο της Ακρόπολης.
Εκανα πρόσφατα τον κλασικό περίπατο από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο μέχρι το Μουσείο της Ακρόπολης.
Τι καλύτερο; Τι πιο αυτονόητο για μία τουριστική χώρα να έχει αυτήν τη διαδρομή –την όχι τυχαία, δηλαδή την απολύτως μοναδική– στην καλύτερη δυνατή κατάσταση; Σας προτρέπω να ακολουθήσετε το περίφημο πεζοδρομημένο «δαχτυλίδι» και να αναλογισθείτε αν δικαιούμαστε να είμαστε περήφανοι για τη διαχείριση αυτού του χρυσοπληρωμένου έργου.
Από την αρχή ώς το τέλος της διαδρομής ήθελα να γεμίζω από την ομορφιά και το μεγαλείο του Ιερού Βράχου, να έχω πλήρη συνείδηση του πού περπατάω και τι αντικρίζω, αλλά... Στο Θησείο και για πολλά μέτρα, οι μικροπωλητές που κέρδισαν τον χώρο (αυτόν από όλη την Αθήνα) απλώνουν την πραμάτεια τους δίνοντας στο περιβάλλον την αίσθηση που έχουν τα πανηγύρια όταν γιορτάζει ο άγιος της ενορίας. Αφού περάσεις τις χάντρες και τα κομπολόγια, πρέπει να προσέχεις τα μηχανάκια και όταν προσπεράσεις και τις καφετέριες, δύσκολο να μη δεις ότι τα γκράφιτι έχουν λερώσει και τον πέτρινο φράκτη προς τον Ιερό Βράχο. Σκασμένο το τσιμέντο δίπλα στο χαμηλό τείχος, απορείς πώς είναι δυνατόν να είναι αυτή η «βιτρίνα» μας. Στη στροφή προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου αρχίζουν οι λακκούβες από τους ξηλωμένους κυβόλιθους, τα σήματα της Τροχαίας που έχουν γείρει κατά 45 μοίρες, οι πινακίδες προς Ηρώδειο καλυμμένες με αυτοκόλλητα, οι άχρηστες επιγραφές της Α΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων γυμνές από πληροφορίες πλέον, αλλά χρήσιμες
Από την αρχή ώς το τέλος της διαδρομής ήθελα να γεμίζω από την ομορφιά και το μεγαλείο του Ιερού Βράχου, να έχω πλήρη συνείδηση του πού περπατάω και τι αντικρίζω, αλλά... Στο Θησείο και για πολλά μέτρα, οι μικροπωλητές που κέρδισαν τον χώρο (αυτόν από όλη την Αθήνα) απλώνουν την πραμάτεια τους δίνοντας στο περιβάλλον την αίσθηση που έχουν τα πανηγύρια όταν γιορτάζει ο άγιος της ενορίας. Αφού περάσεις τις χάντρες και τα κομπολόγια, πρέπει να προσέχεις τα μηχανάκια και όταν προσπεράσεις και τις καφετέριες, δύσκολο να μη δεις ότι τα γκράφιτι έχουν λερώσει και τον πέτρινο φράκτη προς τον Ιερό Βράχο. Σκασμένο το τσιμέντο δίπλα στο χαμηλό τείχος, απορείς πώς είναι δυνατόν να είναι αυτή η «βιτρίνα» μας. Στη στροφή προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου αρχίζουν οι λακκούβες από τους ξηλωμένους κυβόλιθους, τα σήματα της Τροχαίας που έχουν γείρει κατά 45 μοίρες, οι πινακίδες προς Ηρώδειο καλυμμένες με αυτοκόλλητα, οι άχρηστες επιγραφές της Α΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων γυμνές από πληροφορίες πλέον, αλλά χρήσιμες
ως πίνακας για «καλλιγραφίες». Στην ευθεία προς το Μουσείο, αρχίζουν ο καημός του κάθε πικραμένου πλανόδιου μουσικού, οι κάδοι ανακύκλωσης και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Εως ότου φθάσεις στο Μουσείο, έχεις ξεχάσει ότι βρίσκεσαι εκεί όπου βρίσκεσαι.