Πάντα στο Μοναστηράκι από παλιά και τι δεν εύρισκες...
Βέβαια εκείνα τα χρόνια υπήρχαν δύο κατηγορίες πελατών αυτοί που έψαχναν για χρηστικά και οι άλλοι οι συλλέκτες.
Οι πρώτοι ενδιαφερόντουσαν για κανένα μεταχειρισμένο κοστούμι...παπούτσια...
καμμιά καρέκλα...τραπέζι...σκαμνί που τότε ήταν απαραίτητο λόγω του μικρού χώρου που έπιανε στην κάμαρα αλλά και που μεταφερότανε εύκολα το απόγευμα έξω στο πλατύσκαλο στον δρόμο για το απογευματινό κοζερί.
Οι παλιατζήδες γυρνούσαν με το τσουβάλι στον ώμο τις γειτονιές και αγοράζανε παλιά μετά από παζάρια...πέντε τάληρα...δώσε δέκα...πάρε οκτώ και κλείσαμε....
Τι να έκαναν οι μεροκαματιάρηδες ειδικά όταν πλησίαζε τέλος του μήνα και έπρεπε να πληρώσουν το νοίκι.
Και χωρίς κοστούμι θα ζούσαν...πότε το φορούσαν άλλοστε...σε κανένα γάμο σε καμμιά γιορτή...δεν βαριέσε ....
Υπήρχαν και οι άσχετοι κληρονόμοι σπιτιών που πουλούσαν πίνακες...αντίκες για ένα κομμάτι ψωμί λόγω άγνοιας αλλά και καπατσοσύνης του παλιατζή.
Εδώ θα σταθώ και θα θυμηθώ....
Πολύ νέος βρέθηκα για δουλειά σε κεντρικό μαγαζί της Αθήνας πολύ γνωστό τότε.
Ο καταστηματάρχης λάτρης της τέχνης ....
Έρχεται ένας τύπος και του αφήνει ένα πίνακα ζωγραφικής τυλιγμένο με εφημερίδα.
Θα το έδινε σε ειδικό ο αγοραστής και στη συνέχεια θα τον αγόραζε...
Ήταν γνωστού Έλληνα ζωγράφου και βρέθηκε στα χέρια παλατζή και από εκεί
σε παλαιοπωλείο.
Δυστυχώς τα μεταχειρισμένα ρούχα και παπούτσια ξαναγύρισαν στο Γιουσουρούμ
που σημαίνει ότι υπάρχουν αγοραστές!
πίσω στα παλιά