Στην Ακαδημία Πλάτωνος σε μικρή ηλικία στην γενέτειρά μου την αυλή των θαυμάτων με τις νοικιαζόμενες κάμαρες από τις οποίες τα νέα ζευγάρια ξεκινούσαν την ζωή τους
(τέλος πάντων)...όπου νέοι από την επαρχία προσπαθούσαν να ζήσουν με το μεροκάματο αλλά και να βοηθήσουν τις ανύπαντρες αδερφές τους...άλλη πονεμένη ιστορία αυτή.
Ποδήλατα στην γειτονιά σπάνια έβλεπες αφού οι περισσότεροι έβραζαν στο ίδιο
καζάνι.
Κανένα αυτοσχέδιο πατίνι με ρουλεμάν ... κανένα σαράβαλο ποδήλατο
ένας στην σέλα και οι υπόλοιποι να το σπρώχνουν και να περιμένουν την σειρά τους να ανέβουν αλλά και να πέσουν.
Μια ρόδα και ένα ξύλο να την σπρώχνεις και να την κυνηγάς....
Μια θεία ένα πρωϊ ήρθε στην αυλή κρατώντας ένα καινούργιο ποδήλατο...
Πίσω της η μαρίδα της γειτονιάς ...
Πανηγύρι....φωνές....
Από την επόμενη ημέρα ήμουν ο αρχηγός της παρέας ....
Με την σειρά τους όλοι θα έκαναν βόλτα ....
Το πανάκι στην τσέπη για το ξεσκόνισμα του οχήματος και το βράδυ
παρκάρισμα στο δωμάτιο.
Η σπιτονοικοκυρά και δεύτερη μητέρα μου φρόντισε με την φωτογραφική της
μηχανή να απαθανατίσει στιγμιότυπα και με το ποδήλατο για να υπάρχουν
και υπάρχουν ευτυχώς για να θυμάμαι την πρώτη γειτονιά όπου γεννήθηκα
και έζησα λίγα χρόνια....την καλύτερη που γνώρισα.
πίσω στα παλιά