Οι πρώτοι μήνες μετά την πτώση της δικτατορίας είναι γεμάτοι από πολιτικά έως «επαναστατικά» τραγούδια, με το λαό να γιορτάζει την επαναφορά της δημοκρατίας έπειτα από επτά χρόνια «στο γύψο». Οι περισσότεροι συνθέτες και στιχουργοί -παλαιοί και νεότεροι- προσαρμοσμένοι στο κλίμα της εποχής επιδίδονται ασυστόλως στη γραφή τέτοιων δημιουργιών, οι οποίες υποστηρίζονται και από τις δισκογραφικές εταιρείες που βλέπουν ότι το εν λόγω είδος πουλάει και φέρνει δεκάδες εκατομμυρίων στα ταμεία τους…
Από τις λίγες εξαιρέσεις στον κανόνα των «φυσεκλικιών» (όπως χαρακτήρισε χρόνια αργότερα αυτή την υπερπληθώρα πολιτικών τραγουδιών της εποχής εκείνης ο Δημήτρης Μητροπάνος ), ήταν ο Σταύρος Κουγιουμτζής . Όχι ότι ο ίδιος αδιαφορούσε για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας, αλλά είχε ένα δικό του τρόπο να περνά τα μηνύματα που ήθελε. Στις αρχές του 1975 λοιπόν, ξεκινά την προετοιμασία ακόμη μιας δισκογραφικής δουλειάς με βασικό ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα , η οποία θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς με τίτλο « Στα ψηλά τα παραθύρια ».
Πέραν των στίχων που γράφει ο ίδιος, ζητά για πρώτη φορά τη συνδρομή του Λευτέρη Παπαδόπουλου , δίνει την ευκαιρία στον Μιχάλη Μπουρμπούλη να μπει στη δισκογραφία και παράλληλα συνεργάζεται ξανά με τον Μάνο Ελευθερίου , όπως και στις «Μικρές πολιτείες» ένα χρόνο νωρίτερα…
Κάποια μέρα λοιπόν, ο συνθέτης ψάχνοντας στα χαρτιά με τους στίχους που είχε στο σπίτι του ο στιχουργός, ανακαλύπτει τρία ξεχωριστά χειρόγραφα από τα οποία όμως κανένα δεν του ταιριάζει για να το μελοποιήσει ολόκληρο. Έτσι λοιπόν, επιλέγει να πάρει ένα κομμάτι από το καθένα και συνθέτοντάς τα να φτιάξει ένα ενιαίο τραγούδι. Βασικός άξονας, ένα δίστιχο ρεφρέν: «Στα χρόνια της υπομονής δε μας θυμήθηκε κανείς»…
Ο Ελευθερίου αντέδρασε όταν ο Κουγιουμτζής του είπε το σχέδιό του, λέγοντάς του χαρακτηριστικά: «Τρελάθηκες; Θα γράψεις ένα τραγούδι χρησιμοποιώντας στίχους από τρία διαφορετικά κομμάτια; Να το ξέρεις, θα φάμε ξύλο». Ο συνθέτης τον καθησύχασε και τον βεβαίωσε ότι κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί…
Η ιστορία απέδειξε ότι είχε απόλυτο δίκιο. Το τραγούδι με τίτλο «Στα χρόνια της υπομονής» ηχογραφήθηκε από την Άννα Βίσση (δεύτερες φωνές ο Γιώργος Νταλάρας), περιλήφθηκε στο άλμπουμ «Στα ψηλά τα παραθύρια» κι αμέσως έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία, κάνοντας ευρύτερα γνωστή την τραγουδίστρια από την Κύπρο. Εξακολουθεί δε να παραμένει ανθεκτικό στο χρόνο μέχρι και σήμερα και ν’ ακούγεται πολύ συχνά σε μουσικές σκηνές, δικαιώνοντας τον Κουγιουμτζή για την απόφασή του να φτιάξει ένα κομμάτι «τρία σε ένα»…
πηγή
Από τις λίγες εξαιρέσεις στον κανόνα των «φυσεκλικιών» (όπως χαρακτήρισε χρόνια αργότερα αυτή την υπερπληθώρα πολιτικών τραγουδιών της εποχής εκείνης ο Δημήτρης Μητροπάνος ), ήταν ο Σταύρος Κουγιουμτζής . Όχι ότι ο ίδιος αδιαφορούσε για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας, αλλά είχε ένα δικό του τρόπο να περνά τα μηνύματα που ήθελε. Στις αρχές του 1975 λοιπόν, ξεκινά την προετοιμασία ακόμη μιας δισκογραφικής δουλειάς με βασικό ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα , η οποία θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς με τίτλο « Στα ψηλά τα παραθύρια ».
Πέραν των στίχων που γράφει ο ίδιος, ζητά για πρώτη φορά τη συνδρομή του Λευτέρη Παπαδόπουλου , δίνει την ευκαιρία στον Μιχάλη Μπουρμπούλη να μπει στη δισκογραφία και παράλληλα συνεργάζεται ξανά με τον Μάνο Ελευθερίου , όπως και στις «Μικρές πολιτείες» ένα χρόνο νωρίτερα…
Κάποια μέρα λοιπόν, ο συνθέτης ψάχνοντας στα χαρτιά με τους στίχους που είχε στο σπίτι του ο στιχουργός, ανακαλύπτει τρία ξεχωριστά χειρόγραφα από τα οποία όμως κανένα δεν του ταιριάζει για να το μελοποιήσει ολόκληρο. Έτσι λοιπόν, επιλέγει να πάρει ένα κομμάτι από το καθένα και συνθέτοντάς τα να φτιάξει ένα ενιαίο τραγούδι. Βασικός άξονας, ένα δίστιχο ρεφρέν: «Στα χρόνια της υπομονής δε μας θυμήθηκε κανείς»…
Ο Ελευθερίου αντέδρασε όταν ο Κουγιουμτζής του είπε το σχέδιό του, λέγοντάς του χαρακτηριστικά: «Τρελάθηκες; Θα γράψεις ένα τραγούδι χρησιμοποιώντας στίχους από τρία διαφορετικά κομμάτια; Να το ξέρεις, θα φάμε ξύλο». Ο συνθέτης τον καθησύχασε και τον βεβαίωσε ότι κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί…
Η ιστορία απέδειξε ότι είχε απόλυτο δίκιο. Το τραγούδι με τίτλο «Στα χρόνια της υπομονής» ηχογραφήθηκε από την Άννα Βίσση (δεύτερες φωνές ο Γιώργος Νταλάρας), περιλήφθηκε στο άλμπουμ «Στα ψηλά τα παραθύρια» κι αμέσως έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία, κάνοντας ευρύτερα γνωστή την τραγουδίστρια από την Κύπρο. Εξακολουθεί δε να παραμένει ανθεκτικό στο χρόνο μέχρι και σήμερα και ν’ ακούγεται πολύ συχνά σε μουσικές σκηνές, δικαιώνοντας τον Κουγιουμτζή για την απόφασή του να φτιάξει ένα κομμάτι «τρία σε ένα»…
πηγή