Γράφει ο Eλευθέριος Γ. Σκιαδάς

Η προπολεμική διασκέδαση συνεχιζόταν και στα απόμακρα σημεία της πρωτεύουσας.
Από τα πιο πολιτισμένα «τέρματα», το πρώτο της οδού Αχαρνών, διέθετε τα πάντα, από σταθμό ταξί μέχρι καμπίνα «εδώ τηλεφωνείτε». Και όλα νοικοκυρεμένα και παστρικά. Το μεγάλο καφενείο «Κόσμος», απέναντί του το «Κέντρο» του Κασίμη το οποίο μάζευε τους πιστούς του γλυκύ βραστού. Και εδώ όμως υπήρχε η απαραίτητη κοσμική ταβέρνα, μια από τις πρώτες, 

το «Παληάμπελο», στην έξοδο της οποίας υπήρχε η επιγραφή: 

«…Και τα πουρνάρια κλάματα / ας πάει και το παληάμπελο». Είναι σχεδόν βέβαιο πως αν ζούσε τότε ο Μπάμπης Άννινος θα την πρόσθετε στη συλλογή του, δίπλα σε αυτές που αφορούσαν στο «μπαρμπεροπωλείον και κουροποιείον του Μοναστηρακιού» και στο «Πεταλωτήριον ή Κλακέτα» του Θησείου.
Εξέχουσα θέση είχε ο συνοικιακός κινηματογράφος «Κάπιτολ». Συχνά κατακλυζόταν από θεατές, λόγω των εξαιρετικών θεαμάτων του, οι οποίοι μετά το τέλος της παράστασης εξέρχονταν συγκινημένοι με δάκρυα ανάμικτα με… ιδρώτα! Το καλοκαίρι ήταν πάντα θερμό στην πρωτεύουσα.
Μετά την ασφαλτόστρωση της οδού Αχαρνών και τη δημιουργία «τροχιοδρομικής συγκοινωνίας, αναπτύχθηκε πέραν του τέρματος ένα νέο σφριγηλό τμήμα της συνοικίας, όπου εγκαταστάθηκαν δεκάδες κέντρα.
Το μοντέρνο καφέ-μπαρ-ταβέρνα με μουσική τζαζ «Νορμανδία», λόγω της θέσης του
–σε σχετικό ύψωμα–, της άφθονης πρασινάδας και του σιντριβανιού του, ήταν σημείο αναφοράς για τους νεοεγκατασταθέντες κατοίκους που αναζητούσαν δροσερό αεράκι. Σε άλλο σημείο ευρύχωρη πλατεία με πλούσιες δενδροστοιχίες συγκέντρωνε «…τα καροτσάκια των τρυφερών γόνων της καινούργιας συνοικίας…», δίνοντας την εντύπωση πως επρόκειτο για το νέο… Ζάππειο! Γύρω της άφθονα τα κέντρα από τα οποία, όσο και αν φαίνεται σήμερα απίστευτο,

 «…οι ρεμβάζοντες στην απομακρυσμένη αυτή γωνιά της Αθήνας…» αντίκριζαν την Ακρόπολη!