Κάπου εύρισκε δουλειά ο κοσμάκης που ζούσε στην Αθήνα....
Υπήρχαν εργοστάσια....βιοτεχνίες...
Τα πρωϊνά βαρούσαν τα ξυπνητήρια χαράματα...γυναίκες και άντρες για το μεροκάματο.
Μια Γερμανική εταιρεία καλλυντικών είχε εργοστάσιο κάπου στον Κολωνό...
Έφιαχνε σαμπουάν κάτι άγνωστο τότε ....
Στο Βοτανικό στα βυρσοδεψεία και εκεί δουλειά...
Σε μικροβιοτεχνίες του Κέντρου....
Κάθε Σάββατο γιορτή...ημέρα πληρωμής για όλους αυτούς και τα έβαζαν πάνω
στο μοναδικό τραπέζι της κάμαρας και έκαναν το κομάντο τους.
Το τραπέζι αυτό είχε δύο τραπεζομάντηλα....το καλό που ήταν πάνινο με σχέδια
και το μουσαμαδένιο για το φαϊ.
Όταν η οικογένεια είχε σύσκεψη ή όταν περίμενε επισκέψεις έστρωνε το πάνινο.
Και έχουμε και λέμε....
Φέρε τα τεφτέρια....ένα είχες εσύ ένα ο μπακάλης....ένα εσύ ένα ο δοσάς....
ο γαλατάς ...
Πόσα μάζεψε το αντρόγυνο το Σάββατο αλλά και ο μεγάλος-μικρός;
Τόσα για τα τεφτέρια...για το νοίκι...για το ενδιάμεσο (το ρεύμα)...την ούλεν...
τον αχόρταγο(βόθρο)....για εισιτήρια...
Θα είχες ελάχιστο πρωτογενές πλεόνασμα κάποιες φορές που θα έμπαινε
στο κουτί της Φυτίνης για κάποια "σπατάλη"...παπούτσια ή ρούχο για να μην κυκλοφορείς σαν λέτσος και γελάει ο κόσμος (ο καϋμός της μάνας).
Από αυτά της άκρης θα έβγαινε και κανένα δανεικό
που θα ζητούσε o συναυλικός που ήταν σε χειρότερη μοίρα από εσένα.
Δεν το έγραφες αυτό στο τεφτέρι...όποτε και... αν το έπαιρνες
αλλά δεν βαρυγκομούσες γιατί ήξερες την κατάσταση του οφειλέτη
που στην ουσία ήταν και αυτός μέλος της οικογένειάς σου.
πίσω στα παλιά