"Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι 'ναι πόνος και καημός,
πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.
Πνιχτές ανάσες και βρισιές, βαμμένα χείλια
παγωμένα στις γωνιές. Κι είναι θάνατος αργός
του πεζοδρόμιου ο δρόμος ο σκληρός.
Πληρωμένες αγκαλιές, ιστορίες τραγικές
γράφονται μέσ'στις κρύες φτωχογειτονιές."
Δεν ήταν όμως μόνον του λιμανιού το καλντερίμι του άσματος....
Δεκαετία του ΄50 και τα αφροδίσια θερίζουν στην Αθήνα....
Με εντολές έξωθεν (πρωτότυπο; ...δεν νομίζω) βγαίνει νόμος που κλείνει
τους οίκους ανοχής στην Αθήνα και στον Πειραιά...
Τα κορίτσια άστεγα προσπαθούν για το μεροκάματο στον δρόμο στο καλντερίμι
δηλαδή με αποτέλεσμα να αποκτήσουν ακόμα ένα όνομα εκτός από τα γνωστά....
πόρνη...ιερόδουλος...και το νέο όνομα...καλντεριμιτζού....
Η Σοφοκλέους...η Αθηνάς...η Ευριπίδου κάτω και γύρω από την Ομόνοια
τα στέκια τους.
Η Συγγρού έγινε πιάτσα αργότερα...
Μεγάλη η ποικιλία των καλντεριμιτζούδων...νέες...μεγαλύτερες....μεγάλες
με διαφορετικό τιμοκατάλογο για όλα τα γούστα και τσέπες.
Ντύσιμο για την εποχή προκλητικό δηλαδή λίγο σκίσιμο στην φούστα στο πλάϊ...
έντονο αλλά άτσαλο μακιγιάζ και δικαιολογημένα γιατί γινότανε στον δρόμο.
Τσακωμοί για τις πιάτσες και οι αγαπητικοί-νταβατζήδες πέρασαν ενεργά
στο παιχνίδι.
Όσοι Αθηναίοι έμεναν κοντά σε πιάτσες υποφέρανε στην κυριολεξία.
Συνεχείς οι καυγάδες και οι τσακωμοί με την αστυνομία να τρέχει
αλλά να μην προλαβαίνει.