ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ..
Mπαίνοντας η άνοιξη , και ζέσταινε λίγο ο καιρός , η λαμπρή Λιδορικιώτικη μικρο..νεολαία , άρχιζε σιγά – σιγά να..προβάρει την καλοκαιρινή ..επίσημη εγκεκριμένη στολή , που περιλάμβανε , το κλασσικό μπλε σωβρακάκι , με λάστιχο βεβαίως..βεβαίως , και στο πάνω μέρος το αθλητικό φανελάκι με τις τιράντες , σχεδιασμένα βέβαια απ’ τους μετρ της εποχής ..
Αυτή ήταν η..αρματωσιά μας , για παπούτσια βέβαια δεν συζητάμε , όσο λειτουργούσε το σχολείο ,τα ψευτοφοράγαμε , αλλά μόλις..γίνονταν οι σχολικές εξετάσεις , κι’ αφού λέγαμε τα ποιηματάκια και τα σκετσάκια μας , η πρώτη μας δουλειά ήταν να ..καταχωνιάσουμε τα παπούτσια , συνήθως κάτι ελβιέλες – Εθέλ , του παλιού τύπου , γιατί μας ήταν..άχρηστα μέχρι να ξαναρχίσουν τα σχολεία ..και φυσικά άρχιζαν και οι…φρουτοεπιδρομές , ειδικά όταν άρχισαν να γίνονται τα κεράσια στο Βελούχι ..εκτός των…εισαγομένων όμως , υπήρχε και ντόπια παραγωγή , λιγοστά βέβαια πράγματα , μήλα και κορόμηλα , και αργά πέρα προς το τέλος Αυγούστου άρχιζαν να μαντεύουν τα σταφύλια και να ..μαλακώνουν τα σύκα .
Η ξυπολυσιά , μας έδινε άλλο…αέρα στις κινήσεις και βέβαια βοηθούσε πολύ στο σκαρφάλωμα στα δέντρα , γιατί όσο να ΄ναι αρχίζαν να γίνονται τα καλοκαιρινά φρούτα , λιγοστά βέβαια ακόμα στο χωριό μας ελλείψει νερού , αλλά όλο και βολευόμαστασν …
Είχαμε το δικό μας..παρατηρητήριο , κι’ όποιος επεσήμαινε κάτι ενδιαφέρον , το κοινοποιούσε σε όλους μας , της παρέας , και …σχεδιάζαμε τις σχετικές..επιχειρήσεις ..
Κάποια μέρα λοιπόν , ένας εξ’ ημών , ανακάλυψε πως στο πίσω μέρος της αυλής του Καντζαίϊκου σπιτιού , που είναι δίπλα στη Βαθειά , στο τέλειωμα της αυλής , που την είχε η κυρά Βούλα , σαν παράδεισο , υπήρχε μια αποθήκη , σκεπασμένη με τσίγκια , και στην άκρη της υπήρχε μια μηλιά με ωραιότατα μήλα , που είχαν αρχίσει να γίνονται , να..ωριμάζουν ..
Το κακό όμως με τα φρούτα στο χωριό μας ήταν πως δεν ωρίμαζαν σχεδόν ποτέ , κι’ όχι πως έφταιγε ο καιρός ή κάτι άλλο , απλά δεν..προλάβαιναν να γίνουν , γιατί τα τρώγαμε μισο…άγουρα
Ο Γιάννης λοιπόν ο Ανέστος , έκανε την περατζάδα του , απ’ την πίσω μεριά , που είναι το δρομάκι που ανεβαίνει προς τον Παλιόραγκο , έκανε και τη δοκιμή του και αποφάνθηκε πως είναι λίγο…στυφά αλλά…τρώγονται , οπότε δεν έμενε παρά να κάνουμε τη..νυχτερινή μας επιχείρηση …μηλοσυλλογής ..
Πράγματι , κάναμε όλοι μια περαντζάδα , ερευνήσαμε το χώρο , και αποφασίσαμε , να ανέβουμε πάνω στην αποθηκούλα με τα τσίγκια , γιατί η μηλιά ήταν ψηλή , και να..κάνουμε τη δουλειά μας νοικοκυρεμένα …
Βέβαια , εγώ είχα και κάποιους φόβους , γιατί η κυρα Βούλα η Καντζίνα ήταν φιλενάδα της μάνας μου και φοβόμουνα μη με δει και της το πει , αλλά η παλιοπαρέα με καθησύχασε , γιατί θα πηγαίναμε αφού νυχτώσει , ο πίσω δρόμος ήταν σχεδόν έρημος , οπότε δεν υπήρχε κίνδυνος ..
Σουρούπωσε λοιπόν , περιμέναμε να σκοτεινιάσει για καλά και..ξεκινήσαμε , απ’ τη Βαθειά ανεβήκαμε στο δρομάκι , εκεί που είναι το κτίριο του ΟΤΕ , και προχωρήσαμε φτάκοντας στη μηλιά , που ήταν γεμάτη , φως δεν υπήρχε εκεί γύρω οπότε όλα ήταν εντάξει .
Ανεβήκαμε με προσοχή στην αποθήκη , πατώντας σιγά - σιγά στα τσίγκια , για να μη κάνουμε φασαρία και αφού έγινε κι’ ο σχετικός …βουβός …ψιλοκαυγάς , γιατί ενώ.. καιγόμασταν , κάποιοι ήθελαν να δοκιμάσουν πρώτα , λες και θα τα αγοράζαμε , κι’ αρχίσαμε τη μηλοσυλλογή .
Σακούλες βέβαια ή κάτι σχετικό δεν κουβαλούσαμε μαζί μας , και σαν αποθηκευτικό χώρο είχαμε το φανελάκι μας , που όπως ήταν χωμένο στο σωβρακάκι μας , ήταν μια πρώτης τάξης ..σακούλα .
Η πλεονεξία μας όμως , μας βγήκε σε κακό , γιατί ενώ είχαμε γεμίσει σχεδόν το φανελάκι μας , και είχε ..τεζάρει , δεν κατεβήκαμε να φύγουμε , αλλά συνεχίζαμε να…γεμίζουμε με μήλα , οπότε μέσα στην απόλυτη ησυχία και στο σκοτάδι ακούμε ξαφνικά μια..ριπή από μήλα που έπεφταν πάνω στα τσίγκια κάνοντας δαιμονιώδη …φασαρία .
Τα χάσαμε , γιατί δεν ξέραμε τι ακριβώς συμβαίνει , ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε την κυρα Βούλα να βγαίνει στην πίσω πόρτα του κήπου , να ανάβει το φώς και να προσπαθεί να καταλάβει κι’ αυτή τι ακριβώς συμβαίνει φωνάζοντας ποιός είναι εκεί πίσω , ενώ εμείς σε κλάσματα του δευτερολέπτου , πηδήσαμε απ’ τα τσίγκια , για να μη μας δουν και μας γνωρίσουν , και τραβήξαμε κάτω το δρόμο που βγαίνει στο σημερινό Δημαρχείο .
Εκεί βέβαια μάθαμε το τι έγινε ακριβώς , όπως είχαμε..βαρυφορτώσει τα φανελάκια μας , καποιανού , απ’ το πολύ φορτίο το φανελάκι βγήκε απ’ το σώβρακο με αποτέλεσμα τα μήλα , και ήταν και πολλά , να κυλάνε πάνω στα τσίγκια κάνοντας τη φασαρία …
Μας είχαν μείνει όμως μήλα , αρκετά για να ..καλυφτεί ο κόπος μας , αλλά εμένα με έτρωγε το σαράκι μήπως και η κυρά Βούλα μας είχε γνωρίσει . Περίμενα βέβαια σαν τη βρεγμένη γάτα την άλλη μέρα να δω θα κάνει κάποια κουβέντα στη μάνα μου , αλλά όλα πήγαν καλά , βέβαια είπε στη μάνα μου πως κάποια παλιόπαιδα σκαρφάλωσαν στην αχυρώνα και έφταναν μήλα , αλλά δεν ανέφερε ονόματα , πράγμα που σήμαινε πως δεν μας γνώρισε …
Αυτό το πάθημά μας , μας έβαλε μυαλό ώστε να προσέχουμε το φορτίο που βάζαμε στο φανελάκι μας , αυτό δε το μικροατύχημα που είχαμε δεν μας επηρέασε στις ..παραπέρα επιδρομές μας , μόνο που τώρα ήμασταν πιο..προσεκτικοί …και ολιγαρκείς …
Καλό σας μεσημέρι ….Κ.Κ.-