Ακριβώς έτσι όπως δείχνει η φωτογραφία εκείνων των χρόνων ....
Γειτονιά της Αθήνας....το σπαστό τραπεζάκι έτοιμο πάντα έβγαινε στον δρόμο
και οι γείτονες μαζευόντουσαν να τα πούνε...να πιούν τον καφέ τους...
το κρασί τους.
Όλα τα προβλήματα εκεί έξω στον δρόμο θα εύρισκαν την λύση τους...
Αν ήταν και Κυριακή ;
Το μεσημέρι δίπλα στο σπαστό τραπεζάκι θα έμπαιναν κι άλλα για να χωρέσουν
τα πιάτα και τις κατσαρόλες....
Ξεκινούσε από τον καφέ το πρωϊ η μάζωξη και κρατούσε μέχρι το απόγευμα.
Οι πόρτες ήταν ανοιχτές στα σπίτια και μπαινόβγαινε η γειτονιά...
Άκουγες ...."....σου βρίσκεται λίγο ρύζι για σούπα;"
"....πήγαινε μέσα ξέρεις πού θα βρείς..."
Τι να πρωτοθυμηθείς από την γειτονιά...
Είχαν και τους τσακωμούς για ασήμαντα θέματα ...πάγωναν οι σχέσεις αλλά για λίγο.
Το Σαββατόβραδο θα τα εύρισκαν τσουγκρίζοντας τα ποτήρια.
Απολυότανε ο φαντάρος και όλοι είχαν την έγνοια να του βρούν δουλειά.
Έκαναν έρανο για να πληρώσουν το νοίκι κάποιου...
Στο μεσημεριανό τραπέζι υπήρχε και ένα πιάτο με φαϊ που είχε
φέρει η γειτόνισα...
Η συγκινητικότερη σκηνή ήταν όταν κάποια οικογένεια μετακόμιζε...
Αξέχαστες αυτές οι στιγμές....
Συγκινημένοι όλοι βοηθούσαν ....παρηγορούσαν...
"...θα ερχόσαστε....θα ερχόμαστε....δεν θα χαθούμε...."
Και δεν ερχόντουσαν και δεν πηγαίναμε και χανόμαστε.
πίσω στα παλιά