Κάθε πρωϊ ο πατέρας περνούσε από τον ψιλικατζή πρίν πάει στην δουλειά....
Να αγοράσει τσιγάρα άρωμα άφιλτρο και να δηλώσει παρών.
Το μαγαζί είχε ΤΗΛΕΦΩΝΟΝ ΔΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ και εξυπηρετούσε την γειτονιά
δηλαδή την πελατεία του.
Συγγενείς είχαν το νούμερο αλλά για εξαιρετικές περιπτώσεις...συνήθως άφηναν
μήνυμα..."...πάρε με στην δουλειά Γιάννης..."
Έτσι πήρε το σημείωμα εκείνο το πρωϊ και πήρε τηλέφωνο και έμαθε και το απόγευμα που ήρθε σπίτι μας ενημέρωσε ότι την Κυριακή θα πάμε σε ένα μακρινό συγγενή να τον βοηθήσουμε έχτιζε σπίτι.
Πού πήγαμε δεν μπορώ να θυμηθώ...κατσάβραχα ...
Ερημιά παντού....κάτι παράγκες αραιά....και να και του θείου που κουνούσε
τα χέρια για να τον δούμε στην κορυφή του υψώματος....
Μαζεμένοι κι άλλοι φίλοι και συγγενείς...ο ένας έφερνε τον άλλο.
Όλοι βοηθούσαν στο κουβάλημα...στη λάσπη...στη διαμόρφωση του οικοπέδου...
Τσιμεντόλιθοι...τσιμέντα...πισόχαρτα....τούβλα και ένας γενικός κουμανταδόρος
με ένα μαντήλι αντρικό τσέπης (δεν υπήρχαν χαρτομάνδηλα αλλά και που υπήρξαν μετά δεν τα αγόραζαν ...σιγά μην πετούσαν λεφτά και γι αυτό...φρού στο πάνινο και στην τσέπη).
Ο γενικός λοιπόν είχε δέσει τις άκρες του μαντηλιού και το φορούσε για καπέλο.
Στον ώμο κρεμότανε ένα σκερπάνι....μπρατσωμένος και το άφιλτρο στο στόμα....
Φώναζε και έδινε οδηγίες αλλά και έχτιζε....
Οι μικροί παραπέρα έπαιζαν....
Στην άσφαλτο στην στάση κάποιος φύλαγε τσίλιες για αστυνομικό....
Μέχρι το απόγευμα η κάμαρα ήταν έτοιμη δίπλα από την παράγκα
όπως και ο καμπινές ...έτσι τον έλεγαν ...
Ο θείος ευχαρίστησε όλους έδωσε και το μεροκάματο στον ειδικό και τον αφήσαμε μέσα στην χαρά με την οικογένειά του.
Μετά από χρόνια σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα ο γυιός του
αφήνοντας ένα παιδάκι.
Φρόντισε να ξαναπαντρευτεί η νύφη του και της άφησε
το σπιτάκι.
Είχε χάσει την γυναίκα του από την στενοχώρια....
Πήγε κάπου στην επαρχία σε συγγενείς ξεριζωμένους
πρόσφυγες κι αυτούς...
Δεν ξαναμάθαμε νέα του...
πίσω στα παλιά