Τετάρτη απόγευμα βρέθηκα για πρώτη φορά στην Πλατεία Βάθη. Όλες αυτές οι ιστορίες που άκουγα και οι εικόνες που έβλεπα μέσα από την τηλεόραση και το διαδίκτυο με κρατούσαν σε απόσταση απ'αυτή τη "βρώμικη"κι επικίνδυνη γειτονιά της Αθήνας.
Οι εκδηλώσεις όμως που πραγματοποιήθηκαν για την έναρξη του πολυφεστιβάλ του Μικρού Παρισιού, μίας διοργάνωσης που ανήκει στο Αθηναικό καλλιτεχνικό δίκτυο, με οδήγησαν στα πεζοδρόμια των οδών Μάρνης και Μαιζώνος.
Από τη στιγμή που έστριψα από την Πατησίων για να κατηφορίσω στους κακόφημους δρόμους της πρέζας, ένιωσα ένα μούδιασμα σ'όλο μου το σώμα. Το ένστικτο της ετοιμότητας για το οτιδήποτε, δεν με άφηνε να απολαύσω τη βόλτα. Όμως δύο στενά παρακάτω μου αποκαλύφθηκε η πλατεία. Εγκαταλελειμμένη και βρώμικη, έκρυβε ακόμα την αίγλη παλιότερων χρόνων κάτω από την σκόνη του καυσαερίου που είχε κολλήσει στις προσόψεις των κτιρίων. Και μέσα στο γκρίζο που έπνιγε την γειτονιά, συνάντησα ανθρώπους νέους με όρεξη κι όραμα. Ο καθένας απ'αυτούς προσπαθούσε με τον τρόπο του, να δώσει χρώμα στη πλατεία και μία νέα πνοή ζωής στην γύρω περιοχή.
Περπατήσαμε στο πεζόδρομο της Μαιζώνος. Σ'ένα υπαίθριο πάρκινγκ, ορισμένοι καλλιτέχνες κάλυψαν τους γυμνούς τοίχους με όμορφα γκράφιτι. Η τεράστια κότα με το αυγό κέρδισε το ενδιαφέρον μου. Το ίδιο έκανε και μία γυναικεία γυμνή μορφή η οποία διάβαζε τον "Ξένο"του Καμύ. Ένας νεαρός ήταν ακόμα ανεβασμένος σε μία σκαλωσιά και σχεδίαζε έναν μελαγχολικό άγγελο. Δύο πιτσιρίκια, πιθανότατα κάτοικοι αυτής της γειτονιάς τον παρατηρούσαν από μακριά. Από το νεαρό της ηλικίας τους, μ'έπεισαν πως ήταν η πρώτη τους επαφή με τέτοιου είδους δρώμενα. Το ένα κρατούσε ένα μισογεμάτο μπουκάλι πορτοκαλάδα. Πήρε φόρα και το εκσφενδόνισε προς την μεριά του καλλιτέχνη.
Παρ'όλη τη μεγάλη απόσταση και το ύψος του "στόχου", το μπουκάλι έσκασε λίγα εκατοστά δίπλα του. Ο καλλιτέχνης γύρισε απορημένος προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβη κι από που του ήρθε το αντικείμενο. Τα πιτσιρίκια χάθηκαν, τρέχοντας στα γύρω στενά.
Η επαφή με το άγνωστο σίγουρα τους δημιούργησε επιθετικές τάσεις.
Ανηφορίσαμε πάλι προς την πλατεία. Παρατηρούσα τα υπέροχα κτίρια που αν κι ερειπωμένα, διατηρούσαν ακόμα λίγη από την δόξα που απολάμβαναν μερικές δεκαετίες πριν. Ακριβώς απέναντι το "Μεγάλο Ξενοδοχείο Λωζάννη"έχει μετατραπεί σε κτίριο με δωμάτια ημιδιαμονής. Ένας περίεργος τύπος καθόταν σ'ένα παγκάκι και μοίραζε "διάφορα"σε περαστικούς που τον γνώριζαν κι έσκυβαν μπροστά του για να συνεννοηθούν καθώς ένα τσούρμο πιτσιρίκια έτρεχαν τριγύρω. Διακίνηση ναρκωτικών. Τόσο απλά. Τόσο ήρεμα.
Ένα παλικάρι κοντά στο ύψος μου, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Ίσα που τον κρατούσαν για να ξεπεράσει το ανάστημά του το ενάμισι μέτρο. Τρέκλιζε ανάμεσα στις λωρίδες του δρόμου, ζητώντας ελεημοσύνη.
Ο ήλιος έπεφτε. Οι καλλιτέχνες αναχωρούσαν για το εθνικό αρχαιολογικό μουσείο. Η πλατεία άρχισε να γεμίζει με περίεργες φάτσες. Έφυγα κι εγώ. Γύρισα τη πλάτη μου στην πραγματικότητα. Σε μία πραγματικότητα μίζερη κι άθλια. Σε μία πραγματικότητα που για λίγο, αρκετοί νεαροί με όραμα κι όρεξη, προσπάθησαν να της δώσουν μία άλλη αξία. Μία ζωντάνια. Μία αναγέννηση που έχει ανάγκη η υποβαθμισμένη πλευρά της Αθήνας.
Την Πέμπτη ήρθε η σειρά του Μεταξουργείου. Προχωρώντας προς την Δημοτική Πινακοθήκη, έπεσα πάνω σε περίεργες φιγούρες και σε λιπόθυμους ναρκομανείς. Ούρα μυρίζανε στις γωνίες υπέροχων νεοκλασικών κτιρίων. Παρ'όλη την παρακμή που οφειλόταν στην σημερινή ανθρώπινη δράση, η γειτονιά ήταν πανέμορφη, με τα ιδιαίτερα μοντέρνα loft διαμερίσματα, τα οποία έδεναν αρμονικά με τα νεοκλασικά κτίσματα. Η αλήθεια είναι πως ένα ολόκληρο ιστορικό διαμέρισμα της πόλης, όπως είναι αυτό του Μεταξουργείου, συντηρείται αποτελεσματικά από τους οίκους ανοχής και τους μετανάστες. Όμως ο αθηναϊκός λαός φοβάται να το απολαύσει εξαιτίας των περιστατικών εγκληματικότητας που οργιάζουν στα στενά αυτά. Πολύ κρίμα.
Ο φθινοπωρινός βροχερός ουρανός πρόσφερε μία χρυσαφή απόχρωση. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποστρέψει το βλέμμα μας από τη μιζέρια της καθημερινότητας.
Περπατώντας όμως αυτές τις μέρες στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, διαπίστωσα πως η όμορφη πλευρά της πόλης, βρίσκεται σ'αυτούς τους δρόμους που δεν βρέθηκαν οι μπουλντόζες για να χτίσουν απρόσωπες πολυκατοικίες. Σ'αυτά τα στενά που πάντα έμενε η λαϊκή τάξη και οι φτωχοί της κοινωνίας. Σ'αυτές τις γειτονιές νιώθεις πλέον την αύρα των ελληνικών ταινιών του '60 που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί βρέθηκαν αρκετοί άνθρωποι που ήθελαν να εκσυγχρονίσουν την Αθήνα καταστρέφοντάς την.
Κι όπως είπε ένας κύριος τις μέρες αυτές, "στις φτωχές γειτονιές διατηρήθηκε η πραγματική εικόνα της όμορφης Αθήνας, διότι στις πλούσιες περιοχές όπως το Κολωνάκι, όλοι οι ιδιοκτήτες έδιναν τα υπέροχα κτίριά τους για να κτιστούν πολυκατοικίες. Αυτοί που είχαν τις γνωριμίες, κατέστρεψαν την εικόνα της πόλης".
Καιρός λοιπόν να δράσουμε ως πολίτες για να αναστήσουμε την όμορφη πλευρά της πρωτεύουσας....
Ανηφορίσαμε πάλι προς την πλατεία. Παρατηρούσα τα υπέροχα κτίρια που αν κι ερειπωμένα, διατηρούσαν ακόμα λίγη από την δόξα που απολάμβαναν μερικές δεκαετίες πριν. Ακριβώς απέναντι το "Μεγάλο Ξενοδοχείο Λωζάννη"έχει μετατραπεί σε κτίριο με δωμάτια ημιδιαμονής. Ένας περίεργος τύπος καθόταν σ'ένα παγκάκι και μοίραζε "διάφορα"σε περαστικούς που τον γνώριζαν κι έσκυβαν μπροστά του για να συνεννοηθούν καθώς ένα τσούρμο πιτσιρίκια έτρεχαν τριγύρω. Διακίνηση ναρκωτικών. Τόσο απλά. Τόσο ήρεμα.
Ένα παλικάρι κοντά στο ύψος μου, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Ίσα που τον κρατούσαν για να ξεπεράσει το ανάστημά του το ενάμισι μέτρο. Τρέκλιζε ανάμεσα στις λωρίδες του δρόμου, ζητώντας ελεημοσύνη.
Ο ήλιος έπεφτε. Οι καλλιτέχνες αναχωρούσαν για το εθνικό αρχαιολογικό μουσείο. Η πλατεία άρχισε να γεμίζει με περίεργες φάτσες. Έφυγα κι εγώ. Γύρισα τη πλάτη μου στην πραγματικότητα. Σε μία πραγματικότητα μίζερη κι άθλια. Σε μία πραγματικότητα που για λίγο, αρκετοί νεαροί με όραμα κι όρεξη, προσπάθησαν να της δώσουν μία άλλη αξία. Μία ζωντάνια. Μία αναγέννηση που έχει ανάγκη η υποβαθμισμένη πλευρά της Αθήνας.
Την Πέμπτη ήρθε η σειρά του Μεταξουργείου. Προχωρώντας προς την Δημοτική Πινακοθήκη, έπεσα πάνω σε περίεργες φιγούρες και σε λιπόθυμους ναρκομανείς. Ούρα μυρίζανε στις γωνίες υπέροχων νεοκλασικών κτιρίων. Παρ'όλη την παρακμή που οφειλόταν στην σημερινή ανθρώπινη δράση, η γειτονιά ήταν πανέμορφη, με τα ιδιαίτερα μοντέρνα loft διαμερίσματα, τα οποία έδεναν αρμονικά με τα νεοκλασικά κτίσματα. Η αλήθεια είναι πως ένα ολόκληρο ιστορικό διαμέρισμα της πόλης, όπως είναι αυτό του Μεταξουργείου, συντηρείται αποτελεσματικά από τους οίκους ανοχής και τους μετανάστες. Όμως ο αθηναϊκός λαός φοβάται να το απολαύσει εξαιτίας των περιστατικών εγκληματικότητας που οργιάζουν στα στενά αυτά. Πολύ κρίμα.
Ο φθινοπωρινός βροχερός ουρανός πρόσφερε μία χρυσαφή απόχρωση. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποστρέψει το βλέμμα μας από τη μιζέρια της καθημερινότητας.
Περπατώντας όμως αυτές τις μέρες στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, διαπίστωσα πως η όμορφη πλευρά της πόλης, βρίσκεται σ'αυτούς τους δρόμους που δεν βρέθηκαν οι μπουλντόζες για να χτίσουν απρόσωπες πολυκατοικίες. Σ'αυτά τα στενά που πάντα έμενε η λαϊκή τάξη και οι φτωχοί της κοινωνίας. Σ'αυτές τις γειτονιές νιώθεις πλέον την αύρα των ελληνικών ταινιών του '60 που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί βρέθηκαν αρκετοί άνθρωποι που ήθελαν να εκσυγχρονίσουν την Αθήνα καταστρέφοντάς την.
Κι όπως είπε ένας κύριος τις μέρες αυτές, "στις φτωχές γειτονιές διατηρήθηκε η πραγματική εικόνα της όμορφης Αθήνας, διότι στις πλούσιες περιοχές όπως το Κολωνάκι, όλοι οι ιδιοκτήτες έδιναν τα υπέροχα κτίριά τους για να κτιστούν πολυκατοικίες. Αυτοί που είχαν τις γνωριμίες, κατέστρεψαν την εικόνα της πόλης".
Καιρός λοιπόν να δράσουμε ως πολίτες για να αναστήσουμε την όμορφη πλευρά της πρωτεύουσας....