Πανεπιστημίου μπροστά από το οφθαλμιατρείο χρόνια πίσω οι στιλβωτές ο ένας
δίπλα στον άλλο.
Πουλούσαν και λαϊκά λαχεία...
Έβγαζαν μεροκάματο...το γυαλισμένο παπούτσι ήταν προϋπόθεση ....
Μπορεί να είχε μπάλωμα από κάτω...δεν είχε σημασία....
Έφερναν και κολατσιό από το σπίτι και για ώρες καθισμένοι περίμεναν
τον πελάτη χτυπώντας και τις βούρτσες στο κασελάκι για να αποσπούν
την προσοχή των περαστικών.
Δούλευαν με μαεστρία και επαγγελματισμό προσέχοντας να μην λερώσουν
με το βερνίκι τις κάλτσες και τα μπατζιλίκια του πελάτη.
Έβαζαν δεξιά αριστερά στο πόδι ένα κομάτι χαρτόνι για ασπίδα....
Οι μπογιές ήταν σε γυάλινα μπουκαλάκια με χρυσό καπάκι....
Περνούσαν ένα χέρι με το μικρό βουρτσάκι όλο το παπούτσι μετά με δύο
μεγάλες βούρτσες που κρατούσαν και στα δύο χέρια και τις χειριζόντουσαν
με μαεστρία ...τις χτυπούσαν και μεταξύ τους ρυθμικά για να προκαλούν
την προσοχή των περαστικών.
Στην συνέχεια με ένα κομάτι βελούδο περνούσαν γυαλιστικό και τα παπούτσια
έλαμπαν.
Ο Δήμος της Αθήνας τους έδινε τις άδειες όπως στους καστανάδες και στους
κουλουράδες.
Είχαν μόνιμα στέκια και μόνιμους πελάτες κοσμικούς της εποχής που τους άφηναν και καλά πουρμπουάρ.
Οικιακοί βοηθοί πήγαιναν σε αυτούς τα παπούτσια των αφεντικών τους
για γυάλισμα και περίμεναν να τα πάρουν
Στιλβωτήρια υποδημάτων...μαγαζιά δηλαδή υπήρχαν και στην Ομόνοια...
Μεγάλος καναπές για τρείς πελάτες με υπαλλήλους στιλβωτές
να δουλεύουν ο ένας δίπλα στον άλλο.
πίσω στα παλιά