H Αθήνα δεν ήταν μόνο το Κέντρο...το Σύνταγμα...η Ομόνοια με τα στέκια ....
τα ραντεβού στου Μπακάκου στο Κοτοπούλη
Υπήρχαν και οι γειτονιές τα Πατήσια...η Κυψέλη...η Νέα Ιωνία ...οι πλατείες Αμερικής....Κολιάτσου...Βικτωρίας....πρίν τα κλουβιά (πολυκατοικίες) κάνουν την εμφάνιση τους.
Λαϊκές γειτονιές με τις μοδιστρούλες τις κομμωτριούλες που δούλευαν στα σπίτια τους αλλά και πήγαιναν και... κατ΄οίκον.
Στην Νέα Ιωνία μαζεμένοι πρόσφυγες στα μικρά ασπρισμένα σπιτάκια με τις κεντητές με βελονάκι κουρτίνες... με τις γλάστρες
να κάθονται έξω στα σκαλάκια να σε χαιρετούν όταν περνούσες και αν κοντοστεκόσουνα σου προσέφεραν και γλυκό κουταλιού αλλά και σε περνούσαν μέσα για να δείς τις χαμένες πατρίδες
στα κάδρα που είχαν στον τοίχο κοντά στα εικονίσματα με τις ημερομηνίες γέννησης
των παιδιών τους στο πίσω μέρος.
Δούλευε κοσμάκης εκεί στα εργοστάσια...οικογένεια ολόκληρη μαζί...
Φτωχομάνα την έλεγαν...είχε μαγαζάκια για μεροκαματιάρηδες που έδιναν
και με δόσεις...τεφτέρι.
Το Μαρούσι τότε ήταν εξοχή με μικρά σπίτια με περιβόλια...
Δύσκολα αποφάσιζε κάποιος να αγοράσει εκεί οικόπεδο...τέρμα Θεού όπως έλεγαν...
Θα σε φάνε οι λύκοι....
Ο κόσμος τότε περπατούσε ...αραιή η συγκοινωνία αλλά και έξοδο ...έφευγαν νωρίς
από το σπίτι από την Κυψέλη...από τα Πατήσια για την δουλειά τους στο Κέντρο της Αθήνας.
Άκουγες σε επίσκεψη μιας οικογένειας σε φιλικό ή συγγενικό σπίτι να λέει ο πατέρας....
"...να πηγαίνουμε γιατί έχουμε και δρόμο..."και υπήρχε και αρκετός χωματόδρομος
στο δρομολόγιο.
Στα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας όλοι οι ένοικοι μια οικογένεια.
Ανέβαινες τις πεντακάθαρες σκάλες για να επισκεφθείς τον συγγενή σου
και σε χαιρετούσαν με καλοσύνη όσοι σε συναντούσαν.
Αυτές οι μυρουδιές από τις κουζίνες τους αξέχαστες...έβλεπαν παιδί
και το φίλευαν ότι είχαν...και πάντα είχαν.
πίσω στα παλιά