 Βρίσκεται κοντά στη βορειοανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης, στη συμβολή του μονοπατιού της αρχής των Αναφιώτικων (αριθ. 1) και της οδού Στράτωνος.Είναι μονόκλιτη βασιλική, με δίρριχτη νεότερη κεραμοσκεπή εξωτερικά. Στο εσωτερικό, η θολωτή οροφή στους μακρούς τοίχους στηρίζεται σε τυφλά τόξα, και εγκάρσια με άλλα τόξα. Εξαιτίας της διαμόρφωσης του εδάφους, έχει βορειοανατολικό προσανατολισμό. Επάνω στην κύρια είσοδο, που βρίσκεται νότια, υπάρχει ανάγλυφο επιστύλιο με σταυρούς και ρόδακες. Στα επαναστατικά χρόνια έπαθε μεγάλες φθορές, αλλά αργότερα, γύρω στα 1850, την αναστύλωσαν οι Αναφιώτες που εγκαταστάθηκαν στη γειτονιά, και oι όποιοι χρησιμοποίησαν αρχαία μάρμαρα, που πλούσια υπήρχαν εκεί γύρω, και την έκαναν λευκή, για να θυμίζει το νησί τους. Επίσης, της έκτισαν και ένα μονόλοβο καμπαναριό επάνω από την είσοδο. Εσωτερικά, της κρέμασαν νησιώτικα κεντήματα και ασημένια αφιερώματα, που εικονίζουν νησιώτικα σπίτια. Το 1964, στο αριστερό μέρος της εκκλησίας, κακώς κτίσθηκε παρεκκλήσιο του Αγίου Κωνσταντίνου (εορτάζει στις 21 Μαΐου). Έξω και δεξιά της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου (εορτάζει στις 23 Απριλίου), την ημέρα της εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα (27 Απριλίου 1941), κατέπεσε από την Ακρόπολη, τυλιγμένος στην ελληνική σημαία, αρνούμενος να την παραδώσει στους κατακτητές, ο φρουρός Κωνσταντίνος Κουκίδης. Σχετική ενεπίγραφη πλάκα θυμίζει τη θυσία του. Οι δύο ναΐσκοι σήμερα είναι παρεκκλήσια του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά. |
↧
Άγιος Γεώργιος του βράχου
↧