"Στον κινηματογράφον Αττικόν η Σκούρας Φιλμ επρόβαλε σε πανηγυρική παράσταση το μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ Ελλάς, η χώρα των ονείρων".
Με την γνώριμη δωρική φωνή ο εκφωνητής των επικαίρων, τον Ιανουάριο του 1962, προλόγιζε την ενότητα των επικαίρων με τα καλλιτεχνικά νέα. Πολιτικοί, ξένοι επίσημοι, δημοσιογράφοι και απλός κόσμος στην κατάμεστη αίθουσα του Αττικόνυποδέχονται την επίσημη πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, που φιλοδοξούσε να κάνει γνωστή την ανερχόμενη τότε τουριστικά Ελλάδα.
Μια άλλη Ελλάδα, μια άλλη Αθήνα, ένα τόσο διαφορετικό σήμερα κι ένα αύριο γεμάτο ελπίδες και όνειρα χρωματιστά, βγαλμένα μέσα από τις παλέτες του Τσαρούχη και του Μόραλη αλλά και τα σκίτσα του Μποστ. Μια χώρα κυριολεκτικά βουτηγμένη στην ποίηση και στις μουσικές, στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον -που έδειχνε να έρχεται αναπόφευκτα. Η Ελλάδα του δεύτερου ρυθμού ανάπτυξης στον κόσμο ολόκληρο. Το Νόμπελ ταξίδεψε μέχρι τις ακτές του Αιγαίου και χάιδεψε -μετά από σχεδόν δυόμισι χιλιάδες χρόνια σκότους και έλλειψης αναγνώρισης και παραδοχής, από την εποχή των μεγάλων τραγωδών και κωμικών- τον τόπο όπου γεννήθηκαν ο Λόγος, η Ποίηση, το Δράμα και η Δημοκρατία. Τα ανήμπορα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου έμοιαζαν πολύ μακρινά πια. Το κατεστημένο έτριζε από τα θεμέλια και σε λίγο θα σωριαζόταν πια οριστικά μπροστά στα πόδια ενός λαού που με την πρώτη ευκαιρία ξεχυνόταν στους δρόμους προκειμένου να υπερασπιστεί τα τόσο πολύτιμα και ευλαβικά φυλαγμένα ιδανικά του.
Μια άλλη Ελλάδα, μια άλλη Αθήνα, ένα τόσο διαφορετικό σήμερα κι ένα αύριο γεμάτο ελπίδες και όνειρα χρωματιστά, βγαλμένα μέσα από τις παλέτες του Τσαρούχη και του Μόραλη αλλά και τα σκίτσα του Μποστ. Μια χώρα κυριολεκτικά βουτηγμένη στην ποίηση και στις μουσικές, στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον -που έδειχνε να έρχεται αναπόφευκτα. Η Ελλάδα του δεύτερου ρυθμού ανάπτυξης στον κόσμο ολόκληρο. Το Νόμπελ ταξίδεψε μέχρι τις ακτές του Αιγαίου και χάιδεψε -μετά από σχεδόν δυόμισι χιλιάδες χρόνια σκότους και έλλειψης αναγνώρισης και παραδοχής, από την εποχή των μεγάλων τραγωδών και κωμικών- τον τόπο όπου γεννήθηκαν ο Λόγος, η Ποίηση, το Δράμα και η Δημοκρατία. Τα ανήμπορα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου έμοιαζαν πολύ μακρινά πια. Το κατεστημένο έτριζε από τα θεμέλια και σε λίγο θα σωριαζόταν πια οριστικά μπροστά στα πόδια ενός λαού που με την πρώτη ευκαιρία ξεχυνόταν στους δρόμους προκειμένου να υπερασπιστεί τα τόσο πολύτιμα και ευλαβικά φυλαγμένα ιδανικά του.
"Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων". Εκείνη η χώρα των ονείρων σε λίγα χρόνια επρόκειτο να ζήσει έναν μεγάλο εφιάλτη, ένα πολύ κακό όνειρο από το οποίο ουσιαστικά δεν ξύπνησε ποτέ. Ήλθε εκείνη η "Χαμένη Άνοιξη"του Στρατή Τσίρκα και πέρασε από πάνω της σαν λαίλαπα, ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά της.
Για άλλη μια φορά οι άνθρωποι που κατοικούσαν αυτόν τον τόπο δεν κατάφεραν να κλείσουν με τα χέρια τους τον κύκλο του χορού. Και κάπου δημιουργήθηκε ένας αδύναμος κρίκος από όπου χύμηξε ξανά το τέρας της διχόνοιας και σκόρπισε τους πάντες. Για να ξαναρχίσει "το πανάρχαιο δράμα".
Η Χώρα των Ονείρων χάθηκε από την έμπνευση και τα ενύπνια των παιδιών της. Είχε κάνει πάλι φτερά για άλλες εποχές, άλλες διαστάσεις.
Η αυγή θα αργούσε για άλλη μια φορά.