Μετά τον πόλεμο Κατοχή...εμφύλιο όλοι ήταν νοιασμένοι και προσγειωμένοι
στην πραγματικότητα.
Είδαν νεκρούς στους δρόμους...φίλους και συγγενείς....
Φοβισμένοι κλεινόντουσαν στα σπίτια τους από νωρίς χωρίς να διαμαρτύρονται
για την ανέχειά τους.
Όλοι στην γειτονιά έβραζαν στο ίδιο καζάνι...μοιραζόντουσαν την κατσαρόλα τους...
Ένοιωθες μια ζεστασιά μια σιγουριά βλέποντας την απέναντι πόρτα της αυλής.
Την χτυπούσες και είχες βοήθεια.
Το μόνο πρόβλημα των νέων ήταν η καταπίεση από τους μεγαλύτερους
γονείς και αδερφούς.
"Πού θα πάς...τι ώρα θα γυρίσεις...ποιοί θα είναι στην παρέα..."
Φοβόντουσαν τα μπλεξίματα...
Για τα κορίτσια η καταπίεση ακόμα μεγαλύτερη...
Η μοναδική προίκα τους ήταν η τιμή τους όπως τότε οριζότανε δυστυχώς.
Προσπαθούσαν οι νέοι να ανεξαρτητοποιηθούν να βρούν μια δουλειά
να συνεισφέρουν στο κοινό ταμείο να νοικιάσει η οικογένεια μεγαλύτερο
σπίτι να έχουν το δικό τους δωμάτιο να φέρνουν ένα φίλο ρε αδερφέ να πούν τα δικά τους.
Θα έφευγαν από το πατρικό όταν παντρευόντουσαν γι αυτό και οι περισσότεροι
το αποφάσιζαν σε μικρή ηλικία αψηφώντας αλλά και αγνοώντας τις συνέπειες.
Έβγαιναν στην γύρα και έψαχναν για δουλειά ....όποια και να ήταν ...
Αν ήταν και παντρεμένοι εύρισκαν και δεύτερη δουλειά για να τα βγάζουν πέρα.
Δεν προκαλούσε εντύπωση τότε κάτι τέτοιο και δεν ρωτούσες τι δουλειά
κάνει ο τάδε.
Ήταν συνηθισμένη εικόνα να βλέπεις τα Κυριακάτικα πρωϊνά παιδιά
να βγάζουν βόλτα ...παιδιά.
Τα προβλήματα πολλά με τα χρόνια σε αυτές τις οικογένειες...
Οι καυγάδες συχνοί και συνήθως ο νεαρός πατέρας θα έφευγε
κάποια στιγμή για να γνωρίσουν την ζωή που δεν γνώρισαν
όπως άκουγες.
Η γειτονιά θα έπαιρνε υπό την προστασία της την μάνα και το παιδί.
πίσω στα παλιά