ΤΑ ΡΑΣΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 03/10/1999 ΤΟ ΒΗΜΑ
Στο κέντρο της Αθήνας, διασταύρωση Σταδίου και Αμερικής, στέκεται ευθυτενής, προστάζει και κατευθύνει. Η κινησιολογία του κορμιού του μαρτυρά ότι είναι άνθρωπος με ξεχωριστό κύρος. Στο πρόσταγμά του δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τη συμμόρφωση. Η θηλυκού γένους συντροφιά εκ δεξιών μου δεν αντέχει και το διαπράττει: «Με γοητεύει η στολή των τροχονόμων... Εκπέμπει... δύναμη!». Ο υποβλητικός ένστολος νεαρός είναι δεν είναι 20 ετών. Η γκρίζα στολή με τα λευκά αξεσουάρ και τα διακριτικά της Ελληνικής Αστυνομίας τον έχει μετατρέψει όμως σε σύμβολο εξουσίας. Ενδέχεται δε να λειτούργησε στο υποσυνείδητο της κοπέλας ως φετίχ και δη ερωτικό. Αναμφίβολα, είμαστε μάρτυρες του φαινομένου της γοητείας της στολής
Εξηγούμεθα: η στολή μάς μετατρέπει σε σύμβολα, μοιράζει απλόχερα ρόλους, εμπνέει, υποβάλλει, ομορφαίνει αλλά και τυποποιεί. Μια πλουμιστή στολή με τις επωμίδες της, τα πηλήκιά της, τα παντελόνια με τις πολύχρωμες ρίγες. Η άψογη «παραθέα» με τα πουκάμισα, τα παράσημα και τα διακριτικά στο πέτο έχει δυναμική ιδιάζουσα. Μεταμορφώνει τον ακαμάτη σε άνθρωπο των αποφάσεων, τον άβουλο σε αποφασιστικό, προσδίδει ύφος «ψαρωτικό» και ενίοτε γοητευτικό. Οι ένστολοι της πόλης εσχάτως και οι ένστολες γνωρίζουν από πρώτο χέρι τον μαγνητισμό που εκπέμπουν...
Στη θέα ενός «σιδερωμένου», διαχρονικού εύελπι τα κεφάλια στρέφονται με ευλαβική περιέργεια. Στα παιδικά τα μάτια, η συνάντηση με έναν πυροσβέστη λειτουργεί με τη δυναμική επαγγελματικού προσανατολισμού: «Πυροσβέστης θέλω να γίνω, μπαμπά!». Δεν είναι ανάγκη να ζει κανείς στο ρομαντικό Παρίσι του Μεσοπολέμου για να μπορέσει να αντιληφθεί τη μοιραία γοητεία της ατσαλάκωτης στρατιωτικής στολής στα αχόρταγα μάτια νεαρών δεσποινίδων... Στα συμπαρομαρτούντα της γοητείας ανήκει και ο μαγνητισμός, η αίσθηση της δύναμης. Οι «Ζητάδες» κυκλοφορούν αργά, με λίγο στραβοχυμένα τα πόδια, βάδισμα αργό, προσεκτικό, σαν ελληνικός καφές πολλά βαρύς ή σαν «καμάκια» ελληνικής παραλίας που εκθέτουν τα κάλλη τους στη φόρα, χωμένοι μέσα στις σκουρόχρωμες δερμάτινες φόρμες τους. Ως και οι «παρδαλές» στολές των «δημοτικών» του κ. Αβραμόπουλου συνθέτουν χρωματικό σύνολο ικανό να αποσπά τα βλέμματα των δημοτών της Αθήνας. Η μαγεία του ένστολου καταδεικνύεται μέσα και από την έλλειψη καλού γούστου...
Το να έλεγε κανείς ότι σεβαστό ποσοστό της γοητείας τους οι στολές το οφείλουν στα ποιοτικά υφάσματα θα ήταν λάθος. Σχέδια «πατρόν», λύσεις έτοιμες, ιδού το φαστ φουντ της ραπτικής. Τοιουτοτρόπως ντύνονται οι φαντάροι, οι αστυνόμοι, οι αεροπόροι... Ωστόσο η στολή είναι ευπροσάρμοστη και υποβλητική.
Αλλά και το κατ'οίκον βεστιάριο λειτουργεί εν είδει στολής. Ανάλογα με το πόσο «φουσκωμένο» είναι το πουγκί, με την κοινωνική προέλευση, την περιοχή διαμονής... Οι γραβατωμένοι των βορείων προαστίων είναι «ένστολοι», για παράδειγμα, με κώδικα ιδιόμορφο. Δεν συγχρωτίζονται με «ρεϊβόνια» ή με «χουλιγκάνους», που και αυτοί βεβαίως διατηρούν την γκαρνταρόμπα της συνομοταξίας τους. Εδώ η στολή αποκτά συμβολισμό, τον ρόλο των γαλονιών αναλαμβάνει το στυλ, η μόδα των δρόμων και της νεανικής κουλτούρας. Το πράσινο μαλλί γίνεται σύμβολο, το ίδιο και η φαρδιά μακριά βερμούδα που φτάνει ως κάτω από τα γόνατα. Ολοι όμως, φαντάροι, πυροσβέστες, «σεκιουριτάδες», αστυνομικοί, αλλά και χιπ - χοπάδες, φίλαθλοι, νεογιάπηδες και εργάτες, με τα ήθη, την ενδυμασία, την κινησιολογία και τη συμπεριφορά τους, συνθέτουν αυτό που θα ονομάσουμε... «στολές της πόλης».
Ο φαντάρος
(Αυτή δεν είναι η στολή εξόδου αλλά αγγαρείας. Οι φαντάροι που κυκλοφορούν στην πόλη έτσι ενδεδυμένοι έχουν ένα θλιβερό καθήκον: να γυρίσουν στη μονάδα τους. Δεν είναι εξοδούχοι. Ωστόσο ενδέχεται να είναι και τυχεροί:
η εξωτερική εργασία προσφέρεται πάντοτε για λούφα).
Καπελάκι τύπου «τζόκεϊ».
Φρεσκοξυρισμένος, άντε ο παλιός να έχει μείνει και μια μέρα αξύριστος, για να τον βλέπουν οι νέοι και να μένουν ενεοί.
Επωμίδες απαραίτητες. (Μην κοιτάτε που μερικοί τις ξηλώνουν γενικά μέσα από την ομοιομορφία της στολής γεννιούνται και οι αντιθέσεις.)
Ζώνη τύπου «αμερικανικού». Για κάποιον άγνωστο λόγο η ζώνη αποτελεί μέρος αναπόσπαστο του θεωρητικού φυλλαδίου, ουχί όμως και της καθημερινής ενδυματολογίας. Συνήθως οι φαντάροι κυκλοφορούν άνευ ζώνης.
Το παντελόνι στρατιωτικού τύπου, με τις μεγάλες τσέπες στα πλάγια, την τελευταία τριετία έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες μόδας και εκτός των στρατοπέδων. Επειδή πάντως φοριέται πολύ και από γυναίκες, ας γίνει εδώ γνωστό ότι τα μαγαζιά της ευρύτερης περιοχής Κολωνακίου προμηθεύουν υφάσματα καλύτερα από τα αυθεντικά του στρατεύματος.
Οι μπότες στον Στρατό Ξηράς είναι πάντα πιο γυαλισμένες και πιο καλοδιατηρημένες από ό,τι στα υπόλοιπα Σώματα. Σημειωτέον: Ο «παλιός» στον Στρατό Ξηράς βάζει το παντελόνι μέσα στα άρβυλα, ενώ στην Αεροπορία, όσο οι μήνες «τρέχουν», το παντελόνι βγαίνει απ'έξω.
Δυνάμεις «Ζ»
Ο «Ζητάς» λέγεται ότι είναι ο, με τον νόμο, «μηχανόβιος». Εμπνέει τον σεβασμό, επιβάλλει νόμο και τάξη, παραμένει ωστόσο ελαφρώς «αντεργκράουντ». Ο κόσμος έχει την τάση να θεωρεί τους «Ζητάδες» περισσότερο μέλη της «φυλής του δρόμου».
Το λευκό παραδοσιακό κράνος είναι το σήμα κατατεθέν, μαζί και το δερμάτινο μπουφάν. Ασορτί με τη λευκή αστυνομική μοτοσικλέτα, προσδίδει στο δίτροχο μηχανικό κατασκεύασμα ένα χαρακτήρα πιο «κρατικό».
Το δερμάτινο, ρούχο-φετίχ των ανδρών των ομάδων «Ζ». Το αγοράζουν μόνοι τους, περιβάλλει τον συμβατικό «Ζητά» με ένα θεωρητικό μανδύα «Μαντ Μαξ».
Οπλοφορεί. Το υπηρεσιακό βεβαίως. Εδώ οι «ποικιλίες» απαγορεύονται. Το παντελόνι της φόρμας τρίβεται στη σέλα, φθαρμένο, αλλά συμπληρώνει το λουκ «ξένοιαστος καβαλάρης» που έχουν υιοθετήσει οι «μηχανοκίνητοι» αστυνόμοι.
Το συνολικό λουκ «δικαστή Ντρεντ» συμπληρώνεται από τα απαραίτητα υπηρεσιακά άρβυλα. Για τους φίλους ωστόσο του «Πολέμου των άστρων» ίσως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι κάθε «Ζητάς» έχει μέσα του ολίγον από «Νταρθ Βέιντερ».
Ο πυροσβέστης
Αυτή είναι η στολή μάχης. Οι πυροσβέστες δεν είναι σαν τους αστυνομικούς. Αγνωστη για τον πολύ κόσμο φυλή, μέσω των στολών και του εντυπωσιακού εξοπλισμού τους γεννούν στο μυαλό σκέψεις ανδραγαθίας και ικανότητα για το παράτολμο.
Το προστατευτικό κράνος προϊδεάζει: τα πράγματα έχουν ζωντανέψει. Οπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά.
Το χαρακτηριστικό προστατευτικό παλτό με την κίτρινη ρίγα προστατεύει από καπνούς, δηλητηριώδη αέρια και από τα γρατζουνίσματα της γάτας όταν την κατεβάζουμε από το δέντρο.
Αναλόγως προστατευτικό είναι και το παντελόνι. Το σύνολο συνθέτει τη στολή του «μάχιμου» πυροσβέστη. Στην πόλη συνήθως προηγείται η σειρήνα του οχήματος. Το πυροσβεστικό όχημα μπλοκάρει τη λεωφόρο και σταθμεύει... ενώ από το ρετιρέ κάποιου κτιρίου θα ξεπροβάλλουν διστακτικά τα πρώτα δείγματα σκοτεινού καπνού.
Ο αστυνόμος
Η «Βουγιουκλάκη» των ένστολων. Η πιο αναγνωρίσιμη στολή, άμεσα ταυτισμένη με το πολιτικό παρελθόν και το μέλλον της χώρας. Σαφής είναι η προσπάθεια της ηγεσίας του Σώματος να καταστήσει το αστυνομικό όργανο αγαπητό στους πολίτες. Εσχάτως οι απόφοιτοι της σχολής γεμίζουν την πόλη με τις πεζές περιπολίες τους. Επιβολείς του νόμουαλλά και φοροεισπράκτορες ενίοτε,
οι περισσότεροι έχουν προσθέσει στη ζώνη της στολής και το κινητό τηλέφωνο.
Πηλήκιον (το): ξεχωρίζει το εθνόσημον. Φέρεται υποχρεωτικά.
Δύσκολη εποχή το καλοκαίρι, το γυαλί ηλίου λειτουργεί αν και μη προβλεπόμενο διττά: προστατεύει τα μάτια αλλά και καλύπτει τις τυχόν ρωγμές στο «βλέμμα της εξουσίας».
Το πουκάμισο, θαλασσί χαρακτηριστικό, έχει ντύσει γενιές αστυνομικών.
Σε τελική ανάλυση, η χώρα μας προέκρινε το κυανούν για να στολίσει τα εθνικά της σύμβολα. Η Ελληνική Αστυνομία δεν διέφυγε του κανόνος.
Τα δύο πρόσωπα της ζώνης. Πλάι φέρεται το υπηρεσιακό περίστροφο (συνήθως την ώρα της κρίσεως είτε αστοχεί είτε δεν εκπυρσοκροτεί) ενώ όπισθεν αναρτάται το τελευταίο μοντέλο Nokia.
Ποια ανάγκη ενδυματολογικής αδελφοποίησης ένωσε μαθητές γυμνασίων - λυκείων με τα όργανα της τάξεως; Με τον ίδιο τύπο παντελονιού παρελαύναμε τα αγοράκια ενώπιον του υπουργού Παιδείας επί 6 συναπτά έτη.
Παπουτσάκι ελληνικής βιοτεχνίας, συνήθως βραχύβιο. Αντικαθίσταται από μοντέλο του εμπορίου, προς απογοήτευση των ανώτερων αξιωματικών του Σώματος.
Ο ιδιωτικός φύλακας (σεκιουριτάς)
Το είδος ανθεί. Νωπές είναι ακόμη οι πρώτες αρνητικές εντυπώσεις που είχε προκαλέσει στους κατοίκους της πόλης η εμφάνιση των «ιδιωτικών». Με την πάροδο του χρόνου καθιερώθηκαν και σήμερα η φύλαξη κτιρίων ή η μεταφορά αγαθών από «σεκιουριτάδες» δεν προκαλεί την παραμικρή εντύπωση. Εξίσου αδιάφορες και οι δημοσιοϋπαλληλικού τύπου στολές, που δεν διακρίνονται ούτε για τη σχεδιαστική ούτε για τη χρωματική πρωτοτυπία τους.
Μπουφάν στρατιωτικού τύπου, γενικά σαν στολή εξόδου, η γραβάτα (όχι δετή) να ξεχωρίζει. Συνήθως το πουκάμισο αφήνει εκτεθειμένη την κοιλιακή χώρα, ωστόσο αυτή η τεχνική ατέλεια καλύπτεται από το σακάκι.
Το σήμα της ιδιωτικής εταιρείας ξεχωρίζει στο πέτο. Συχνά προστίθενται διάφορα φανταχτερά σήματα, υπακούοντας στην πρωτότυπη λογική «ό,τι λάμπει είναι χρυσός».
Η χρωματική ποικιλία του παντελονιού κυμαίνεται στα χρώματα του αθηναϊκού ουρανού. Γκρι, μολυβί, ανθρακί.
Περίεργοι κοσμικοί συσχετισμοί, καθώς και περιορισμένη φαντασία αναγκάζει τους ένστολους της πόλης να φορούν αυτό το μαύρο λουστρίνι.
Ο οδοκαθαριστής
Η συγκεκριμένη στολή προσφέρεται περισσότερο για φωτογράφηση παρά για αποκομιδή σκουπιδιών. Με ύφος και γραμμή τεχνοκρατική, προϊδεάζει τον πολίτη για τάξη και καθαριότητα. Ολα καλά, αρκεί να μην απεργούν.
Το καπελάκι στην καθημερινότητα δεν απαντάται. Είναι χαριτωμένο πάντως.
Υπό την κάλυψη της πορτοκαλί φόρμας εργασίας, το μπλουζάκι ενδέχεται να φέρει στάμπες μη υπηρεσιακές.
Η φόρμα είναι μοδάτη και ιδανική για τους θερμούς μήνες του ελληνικού καλοκαιριού. Καλύπτει και ενδεχόμενες κοιλίτσες.
Γιατί πάντα τα παπούτσια να είναι μαύρα; Ισως κάτι σε αερόσολα να ήταν το ιδανικό για την κοπιαστική εργασία στους δρόμους της νυχτερινής Αθήνας.
Ο τύπος της Σοφοκλέους
Το γρήγορο χρήμα φέρνει τη γρήγορη μόδα. Μόνο που δεν υπάρχει χρόνος για να «καλλιεργηθεί» το στυλ, που θα ήθελε να έχει, ο τύπος της Σοφοκλέους. Τέλος πάντων,επειδή είναι μοντέρνος και ρίχνει μια ματιά στα αντρικά περιοδικά, ξέρει ποια ρούχα είναι «του συρμού»: εκείνα που προτιμούσαν οι γιάπηδες της Wall Street στην αρχή της δεκαετίας. Ετσι, λοιπόν, φροντίζει να τα αποκτήσει.
Τα γυαλιά ηλίου έχουν αεροδυναμικό στυλ, που είναι και επιβλητικό εκτός από μοντέρνο. Παραπέμπουν σε «τηλεαγορά».
Το κοστούμι φέρει απαραιτήτως υπογραφή γνωστού σχεδιαστή μόδας, κατά προτίμηση Ιταλού ή Αμερικανού.
Η γραβάτα είναι πάντοτε καλής ποιότητας, γιατί του έχουν πει ότι έτσι πρέπει να είναι, για να αναδείξει το υπόλοιπο ντύσιμο.
Τα παπούτσια είναι πάντοτε πανάκριβα, γιατί έχει διαβάσει στα περιοδικά ότι οι γυναίκες το πρώτο πράγμα που κοιτούν σε έναν άντρα είναι τα παπούτσια.
Το κινητό τηλέφωνο πρέπει απαραιτήτως να είναι το «μικρότερο» και το «καλύτερο» που κυκλοφορεί στην αγορά.
Το αυτοκίνητο και βέβαια είναι κάμπριο! Γυναικοπαγίδα...
Ο χούλιγκαν
Ζουν ανάμεσά μας, καταλαμβάνουν τον Ηλεκτρικό και έχουν τη δική τους σημειολογία.Παρωχημένοι για κάποιους, ξεχωρίζουν παραδοσιακά από την ενδυμασία. Την τιμητική τους πάντως έχουν οι στολές ομάδων του εξωτερικού.
Οι μαλλιάδες της δεκαετίας '80 αντικαταστάθηκαν από τους ξυρισμένους.
Οχι σκίνχεντ, αλλά περισσότερο της σχολής «Γεωργάτου».
Είναι τρελός ο καραφλός και τα «μαλλιά» στα κάγκελα...
Μπλούζα ποδοσφαιρική, αγορασμένη από μπουτίκ ομάδας. Μια σπονδή στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ. Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κ.ο.κ. Ονόματα όπως «Dabizas», «Pflipsen», «Ofori-Quaye», «Toursounidis» έχουν την τιμητική τους.
Το δερμάτινο είναι κοντό, κατάλληλο για βόλτα (ή κυνηγητό για ξύλο) με τη μηχανή, γεμάτο κονκάρδες (ίσως και ραφή - έμβλημα των Metallica) και τσέπες «μαγικές», πελώριες, ικανές να χωρέσουν: κλειδιά, φωτοβολίδες, πλίνθους και κεράμους, πακέτα τσιγάρα, το κασκόλ της ομάδας, το κασκόλ των αντιπάλων, σουγιάδες, 10 κουτιά μπίρα και ύποπτες ουσίες. Επίσης όλα αυτά πρέπει να μη γίνονται αντιληπτά από τον σωματικό έλεγχο των αστυνομικών, εξ ου και οι «μαγικές» τσέπες.
Από τις λίγες κατηγορίες ομάδων της πόλης που εκδηλώνουν ακόμη και σήμερα την αγάπη και τον σεβασμό τους στον ιερό θεσμό του αμερικανικού τζιν. Σκισμένο, λιωμένο, με τις τσέπες βγαλμένες, με συνθήματα γραμμένα με στυλό, το τζιν δεν είναι παντελόνι: είναι ιστορικό και διατηρητέο μνημείο.
Τα άρβυλα «Βέρμαχτ», «Μάρτινς» ή ό,τι άλλο προσφέρει η αγορά στο Μοναστηράκι, δίνουν την αίσθηση ότι αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του δέρματος του χούλιγκαν. Στα ενδότερα της μπότας βρίσκουν τελετουργικά καταφύγιο το μπατζάκι του παντελονιού, ο σουγιάς σύμβολο υπεροχής ,
τα απαραίτητα τυλιγμένα χαρτονομίσματα καθώς και το εισιτήριο του ηλεκτρικού.
Το κασκόλ. Μπροστά στους ομοϊδεάτες σουλατσάρει υπερήφανο, δεμένο σε μπράτσα και γόνατα. Οταν όμως «σκάσουν μούρη» οι ορδές των αντιπάλων, σπεύδει να βρει καταφύγιο στις «μαγικές» τσέπες του δερμάτινου.
Ο εργάτης
Απαντάται σε: οικοδομές, εργοτάξια, έργα οδοποιίας, έργα «αττικού μετρό» και εμποδίζει τη διέλευση των αγαπημένων μας παρακαμπτηρίων δρόμων. Οι αλλοεθνείς στην πλειονότητα ρίχνουν και το μεροκάματο, πράγμα ιδιαζόντως αντισυνδικαλιστικό. Καταξιωμένοι επαγγελματίες, οι εργάτες γενικώς, όχι μόνο μέσω της ποιότητας των έργων αλλά και διά μέσου της δυναμικής των πορειών που οργανώνουν στο κέντρο της πόλης.
Κράνος απαραίτητο. Μπορεί το «μετρό» της Αθήνας να παίζει σαδιστικά με την υπομονή των φορολογουμένων, ως την ολοκλήρωση των έργων, αλλά η συμβολή του στην καθιέρωση του κράνους ως αξεσουάρ εκ των ων ουκ άνευ υπήρξε καθοριστική.
Αξύριστος. Δεν υπάρχει λόγος να είναι οι εργάτες αξύριστοι, αλλά στη ζωή δεχόμαστε τα πράγματα όπως έχουν.
Από το στέρνο συνήθως ξεπηδούν οι πρώτες τριχωτές ενδείξεις. Το φανελάκι διευκολύνει την εφίδρωση. Συνήθως χρώματος λευκού, μάρκας Palco.
Τζιν παντελόνι βερμούδα, ασβεστωμένο λόγω της σκληρής εργασιακής πραγματικότητας. Πηγή έμπνευσης του Τομ Φορντ, σχεδιαστή του ιταλικού οίκου Gucci. Ενα από τα επώνυμα fashion victim που ακολούθησαν πιστά την παραπάνω μόδα ακριβοπληρώνοντας το συγκεκριμένο τζιν είναι και η λαϊκή αοιδός κυρία Λίτσα Γιαγκούση.
Λεκέδες από ασβέστη και άλλα τινά οικοδομικά υλικά διακρίνονται διά γυμνού οφθαλμού σε σημεία του σώματος.
Πλαστική, καφέ σαγιονάρα τύπου «Μπούφαλο».
Ο παπάς
Η εμφάνισή του είναι χαρακτηριστικότατη. Λειτουργεί και ως αξιοθέατο για τους τουρίστες.Στους Ελληνες προκαλεί άλλοτε σεβασμό και άλλοτε αντιπάθεια. Εξαρτάται από τη γενικότερη αντίληψη που έχουν για την Εκκλησία. Οπως και αν έχει πάντως, οι έλληνες ορθόδοξοι παπάδες το ράσο δεν το αποχωρίζονται όπου και αν πάνε, το αυτό ισχύει και για το κινητό, τώρα τελευταία. Κάτι σαν τους Σκωτσέζους με το «κιλτ».
Αλήθεια, πόσο κοστίζει ένα καλυμμαύκι;
Γιατί όλοι οι παπάδες έχουν μούσι;
Πόσα ράσα έχει ένας παπάς;
Πόσες τσέπες έχει το ράσο και τι κρύβει μέσα σ'αυτές ένας παπάς;
Τι παπούτσια φοράνε; Για τον κ. Χριστόδουλο ξέρουμε ότι φοράει Sebago πάντως!
Ο πορτιέρης
Ο λεγόμενος και «άρχων» της νύχτας! Είναι αδύνατον να μην έχετε έρθει έστω και μία φορά στην ζωή σας σε επαφή μαζί του. Συνήθως είναι αντιπαθής, αλλά δεν φταίει πάντα αυτός. Είναι η θέση του που τον κάνει να φαίνεται και να φέρεται κατ'αυτόν τον τρόπο. Και η «στολή» του, ενίοτε.
Στα μεγάλα κλαμπ ο πορτιέρης φέρει απαραιτήτως ακουστικό και μικρόφωνο ενδοσυνεννόησης: «Υπάρχει τραπέζι στο όνομα Παπαδόπουλος; Οχι; Λυπάμαι, φίλε... δεν μπαίνεις».
Το κοστούμι είναι μοντέρνο, απαραιτήτως, β'ποιότητας. Δείχνει όμως πάντα τόσο μπανάλ φορεμένο από έναν... σφίχτη!
Το μπλουζάκι «πρέπει» να είναι εφαρμοστό, για να τονίζει τον καλογυμνασμένο θώρακα... Με ένα πουκάμισο δεν θα επιτυγχανόταν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Φοράει παπούτσια με τετράγωνη μύτη, διότι ο καταστηματάρχης του είπε ότι αυτά είναι στη μόδα. Ο πορτιέρης συνήθως δεν έχει στυλιστική άποψη...
Ο hip-hopper δυτικών προαστίων
Παιδί του αμερικανικού MTV. Κλασικό δείγμα ανθρώπου που υπέκυψε στην αδελφοποίηση των δυτικών συνοικιών της Αθήνας με το νεοϋορκέζικο Μπρονξ. Οι νέγροι «mc» της αμερικανικής ηπείρου είναι τουλάχιστον κολλητάρια... Ο τύπος του «νέου επαναστάτη», και μάλιστα άνευ αιτίας. Βασική ασχολία του είναι η μουσική, τουλάχιστον για το βράδυ. Το πρωί δουλεύει σε συνεργείο αυτοκινήτων, κάνει μικρομεταφορές ως κούριερ, εργάζεται σαν πωλητής σε κατάστημα δίσκων, είναι φοιτητής σε κάποιο ΤΕΙ κλπ. Συνήθως χορεύει ωραία ή τέλος πάντων χορεύει πολύ. Η συνομοταξία έχει συγκεκριμένα στέκια, χαρακτηριστικό βαρύ και ασήκωτο «ύφος» και την ανάλογη ενδυματολογία.
Τα μαλλιά του είναι πολύ κοντά κομμένα και σχεδόν πάντα βαμμένα σε ένα έντονο χρώμα, όπως το πράσινο, το κόκκινο, το πορτοκαλί ή το μπλε. Οι πιο «συντηρητικοί» τα βάφουν άσπρα ή κίτρινα.
Τα σκουλαρίκια στα πιο απίθανα σημεία, όπως είναι τα φρύδια, τα χείλη και η γλώσσα, είναι το σήμα κατατεθέν του. Και πάλι όμως οι πιο «σοφτ» προτιμούν τη μύτη ή τα αφτιά.
Τα χαϊμαλιά στον λαιμό δεν λείπουν ποτέ. Είναι το στολίδι που... κάνει τη διαφορά.
Το μπλουζάκι είναι ή εφαρμοστό ή πολύ φαρδύ και πολύ μακρύ... Των άκρων δηλαδή.
Το καλοκαίρι τα πολύ φαρδιά παντελόνια, 4 μεγέθη τουλάχιστον πάνω από το κανονικό, δίνουν τη θέση τους στις πολύ φαρδιές βερμούδες, επίσης 4 μεγέθη τουλάχιστον πάνω από το κανονικό, οι οποίες φθάνουν απαραιτήτως ως τη μέση της γάμπας.
Τα παπούτσια είναι πάντα αθλητικά και πάντα πολύ άνετα. Επίσης είναι πολύ, μα πολύ χοντροκομμένα.
Το τεκνό βορείων προαστίων
Συνήθως είναι αθλητικός τύπος. Μόνο που η ενασχόλησή του με τα σπορ επηρεάζει την εμφάνισή του γενικώς, όχι μόνο στον αθλητικό χώρο αλλά και έξω από αυτόν. Ετσι το τεκνό βορείων προαστίων καθιερώνει με τεράστια ευκολία το casual αθλητικό στυλ παντού, από το πρωί ως το βράδυ. Σημειωτέον δε ότι πολλές φορές το υιοθετεί ακόμη και αν δεν ασχολείται με τα σπορ... έτσι για μόδα.
Το μπλουζάκι πρέπει απαραιτήτως να είναι σινιέ αλλά να μη φαίνεται η μάρκα του. Για να μην τον πούνε «ψώνιο»...
Το τζιν είναι είτε Levis 501, είτε Tommy Hilfiger, είτε κάποιου ιταλού σχεδιαστή όπως ο Armani. Ποτέ όμως δεν είναι ένα τυχαίο τζιν...
Τα παπούτσια χειμώνα - καλοκαίρι είναι ορειβατικά μποτάκια Timberland. Σαν να είχε πολλά βουνά να ανέβει για να φτάσει στο σπίτι του στην Εκάλη...
Η ρακέτα του τένις αν βεβαίως παίζει βρίσκεται μονίμως μέσα στο αυτοκίνητο, σε περίοπτο σημείο. Για να δουν όλοι ότι παίζει τένις...
Ο υπάλληλος δημοτικής αστυνομίας
Ναι, σωστά καταλάβατε, είναι αυτός που γράφει τις κλήσεις όταν παρκάρετε παράνομα στο κέντρο της Αθήνας. Με την κακόγουστη στολή, την οποία σημειωτέον σχεδίασε ο δήμαρχος της πόλης αυτοπροσώπως. Απορία: Προς τι αυτός ο απαίσιος συνδυασμός χρωμάτων;
Το καπέλο θυμίζει πολύ το κλασικό αστυνομικό, μόνο που αντί για ραφ είναι λαδί...
Οι επωμίδες δεν φανταζόμαστε να συμβολίζουν κάτι συγκεκριμένο...
Συγγνώμη, κύριε δήμαρχε, αλλά σε ποιον άνθρωπο πιστεύετε ότι μπορεί να πηγαίνει αυτό το άθλιο κιτρινο-μπεζ-λαδί χρώμα στο πουκάμισο;
Το παντελόνι τελικά είναι το μόνο που «πηγαίνει» στο πουκάμισο...
Ποιος τα προσέχει τα παπούτσια μπροστά σ'αυτό το σύνολο κακογουστιάς;
Η εταίρα
«15.000 σε ξενοδοχείο, 7.000 σε αυτοκίνητο, τόσες δραχμές το ένα, τόσες το άλλο». Υπό κάθε έννοια οι εταίρες των πόλεων γνωρίζουν την «πιάτσα» από την καλή και την ανάποδη.Ως γνωστόν, η ενδυμασία των «κοινών» γυναικών δεν αποθεώνει το στυλ και το καλό γούστο.
Ανοιχτό σε φαντασία, το μαλλί βάφεται σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Οι εταίρες των δρόμων της Αθήνας, στην πλειονότητά τους ευτραφείς και καλοζωισμένες (κοινώς: νταρντάνες), έχουν δικαιώσει με την προτίμησή τους το λουκ: «Βαμμένα ρώσικα μαλλιά».
Μάγουλο ευτραφές, ανακινείται διαρκώς από το μάσημα της παραδοσιακής τσίχλας.
Το φόρεμα είναι κατ'εξοχήν «ζουμπουρλούδικο». Καταπιέζει την περιφέρεια, ανορθώνει το δίδυμο ζεύγος της θηλυκότητας και κυρίως διευκολύνει σε χρόνο και πρακτική.
Σκουλαρίκι «κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας».
Πλαστικά μπρασελέ λειτουργούν ως περικάρπια, χρωματική αντίθεση στα κόκκινα βαμμένα νύχια.
Κλασικό τσαντάκι (περιέχει σύνεργα υγιεινής και εργασίας). Δύναται να προσγειώνεται και στο κεφάλι κάποιων «αμετανόητων»... η λεγόμενη «τσαντιά»!
Σκίσιμο απαραίτητο απευθύνεται στην αντρική λίμπιντο, ανεξαρτήτως αν οι μηροί δεν συνάδουν με την αισθητική ενός πρακτορείου μοντέλων. Συνοδεύεται από διχτυωτό καλσόν.
Γόβα στιλέτο φτηνή αλλά αντικείμενο must προσθέτει στο χαρακτηριστικό βάδισμα που συνδυάζεται με λίκνισμα της περιφέρειας.
Το παιδί των φαναριών
Συνήθως είναι τσιγγανάκι, αλβανάκι, σερβάκι ή τέλος πάντων μιας εθνικότητας ξένης.Μερικές φορές είναι συμπαθητικό, άλλες πάλι όχι. Το σίγουρο είναι πάντως ότι τα τζάμια θα σου τα λερώσει με το «έτσι θέλω» προτού προλάβεις να του διευκρινίσεις ότι «δεν θέλεις»...
Τα μαλλιά του είναι οπωσδήποτε αχτένιστα και άλουστα.
Τα ρούχα του είναι οπωσδήποτε μέσα στη λίγδα και στην κουρελαρία.
Τα παπούτσια του, αν φοράει, είναι οπωσδήποτε αθλητικά, όχι απαραιτήτως βρώμικα ή πεπαλαιωμένα.
Ο κουβάς περιέχει οπωσδήποτε βρωμόνερο... το οποίο «ανακυκλώνεται» από παρμπρίζ σε παρμπρίζ.