Μικρά τα σπίτια τότε στην γειτονιά και προσπαθούσαν να τα ομορφήνουν
με κάθε τρόπο.
Βάψιμο την άνοιξη για την καταπολέμηση της μούχλας από την υγρασία
του χειμώνα.
Και μην φανταστείς τίποτα πολυτέλειες...μπατανόβουρτσα
όχρα και μύριζε φρεσκάδα διώχνοντας την μούχλα
μέχρι τα επόμενα πρωτοβρόχια.
Ποιά θέρμανση...η γκαζιέρα και αργότερα η σόμπα με τα μπουριά
που ζέσταινε τον χώρο που βρισκότανε μόνον.
Πώς να φύγει η υγρασία χωρίς ανθρώπινη θέρμανση....δηλαδή όπως σήμερα.
Τέλος πάντων πάμε τώρα στο καλλιτεχνικό μέρος...
κεντούσαν οι γυναίκες τότε και μόνες και με παρέα και στο σπίτι
και έξω στο πεζοδρόμιο κουβεντιάζοντας
χωρίς να κοιτάει η μία την άλλη.
Και το κεντητό κάδρο το κάρφωναν στον τοίχο...
Παραδίπλα ο γέρος με το τσιμπούκι απλή ζωγραφιά δηλαδή....
τον έβλεπες τον θείο σε πολλά σπίτια...ήταν στην μόδα....
αλλά και άλλα ζωγραφιστά...
Να μην ξεχάσω την σκάλα της ζωής του άντρα στην κουζίνα πάνω από το τραπέζι
που έτρωγες και το κοίταζες αναγκαστικά μελαγχολώντας.
Οι εταζέρες και αυτές καρφωμένες στον τοίχο με φωτογραφίες
αγαπημένων προσώπων.
Χωριστά παραπέρα οι ξενιτεμένοι και αυτοί που μας είχαν αφήσει χρόνους.
Μακάβριο αλλά συμπλήρωνε τα αξεσουάρ του σπιτιού της εποχής.
Τέλος σε κομμάτια του τοίχου που δεν έκανες καλά την υγρασία υπήρχε καρφωμένη κουβέρτα κεντημένη με τον παράδεισο αλλά και με κανένα Τούρκικο οντά με Τουρκάλες με σαλβάρια.
πίσω στα παλιά