«Ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ». Στίχοι του Νικόλα Άσιμου. Από έναν άνθρωπο που έδρασε στο περιθώριο, μελοποιήθηκε μια άκρια
του εμπορίου, ή, του παραεμπορίου. Εξαρτάται από τον αποδέκτη.
Εκεί που τελειώνουν τα μαγαζιά της περιοχής του Μοναστηρακίου, ξεπροβάλλει ένα διαφορετικό είδος, κυρίως υπαίθριο.
Ξεπούλημα διαφόρων ειδών και κάθε λογής, ευτελών συνήθως, πραγμάτων. Πράγματα, που έχουν απαλλαγεί από τις τύψεις του κομφορμισμού, του κάθε ιδιοκτήτη που του επέτρεψε να κάνει ένα βήμα μπροστά, ζητούν εκ νέου ιδιοκτήτη, χωρίς να διαθέτουν τα προνόμια των καινούργιων. Χωρίς «φρου-φρου κι αρώματα» και χωρίς το elegance των μαγαζιών του Κολωνακίου, βιβλία κάθε λογής, χρήματα που δεν περνάνε, μπουκάλια από κολόνιες, διαφημίσεις τσιγάρων, καπάκια από μπύρες, βαριά 78άρια…
Περπατάω στα δρομάκια που θυμίζουν καλντερίμια, πίνοντας κονιάκ χωρίς πάγο από ένα φλασκί και καπνίζοντας απανωτά άφιλτρα τσιγάρα. Προσπαθώ να καταγράψω εικόνες, να νταραβεριστώ με τους νταραβεριντζήδες, καταγράφω με τα θολά οπτικά μου κέντρα, τις κουλτούρες, τα χρόνια, τη φθορά, τη γοητεία των παραπεταμένων…
Τα αφτιά μου συνεχώς σφυρίζουν από αριθμούς, κολλάω στους τίτλους των βιβλίων που είναι ολόκληρη φιλοσοφία, μυρίζω το παλιό χαρτί, χάνομαι στις σκέψεις και στις γραμματοσειρές, αφουγκράζομαι τα υπογραμμισμένα… Όσο πιο ακριβό, τόσο πιο παλιό…
Πορνογραφίες δίπλα στα ποιήματα του Χάινε, Παπαδιαμάντης διπλά σε οδηγούς μαγειρικής, βιβλία από 50 λεπτά έκαστο. Βρίσκω το «Λογοτεχνία και Επανάσταση» του Λέων Τρότσκι. Έπρεπε να γίνει ό,τι έγινε με την εγχώρια τρομοκρατία για να γίνει και πάλι φίρμα… Ο βιβλιοπώλης μου λεει ότι είμαι τυχερός.
Ντουλάπες άλλης εποχής, σερβάν, εταζέρες, η γκόμενα από το Σαντέ σε αφίσα. Πόσο θα ήθελα να ήταν η προσωπική μου πουτάνα. Μουσικές από τα παλιά,
η Σωτηρία Μπέλλου "μες τα βαριά μεσάνυχτα", τραγούδι από τα πρώτα της. Δίσκος προορισμένος για γραμμόφωνο… Όλα περνούν και χάνονται κι από κέντα βρίσκω ένα 45αρι της Μπίλι Χολιντέυ, κάτι για της Κυριακές που είναι ματωμένες.
Προχωράω όσο πιο αργά μπορώ, δεν με χωράει ο τόπος, τα αυτοκίνητα μου προκαλούν αηδία, επιμένω ακόμα με τα πόδια. Όσο προχωρούν οι ώρες, τόσο πιο κοντά έρχομαι σε μια τύπισσα με μια γλυκιά μαστούρα… Το χόρτο είναι σύρμα, η ώρα περνά, η διάθεση πέφτει, έχω φτάσει Θησείο.
Επιστροφή στην κανονική ζωή, στους κανονικούς ρυθμούς. Βόλτα τέλος…