Σωκράτους, Σοφοκλέους, Ξούθου, Βερανζέρου, Μενάνδρου, Γερανίου, Αναξαγόρα, Θεάτρου και Ευριπίδου. Μερικοί μόνο από τους δρόμους σε απόσταση αναπνοής από την πλατεία Ομονοίας, που αποτελούν εδώ και καιρό τους «σκουπιδότοπους» ψυχών της ταλαιπωρημένης πρωτεύουσας. Εκεί ο «Ξένιος Δίας» είναι σαν να μην έφτασε ποτέ και σίγουρα ο πρωθυπουργός δεν θα είχε τον χρόνο να περπατήσει επισκεπτόμενος την περιοχή.
Απόγευμα Τετάρτης 19 Σεπτεμβρίου. Διασχίζοντας τη Σωκράτους, φτάνουμε στην οδό Θεάτρου. Στην άλλοτε κοσμική πλατεία της Αθήνας δεν υπάρχει σχεδόν κανείς. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειδαμπαρωμένα, οι κάδοι ξεχειλίζουν από σκουπίδια και ένας ντίλερ μάς πλησιάζει διστακτικά για να «σπρώξει» το εμπόρευμά του. Αφού τον προσπερνάμε, στρίβουμε στη Μενάνδρου και από εκεί στη Σοφοκλέους. Οι πινακίδες των καταστημάτων και οι παρέες έξω από αυτά θυμίζουν παζάρι της Ανατολής. Τα βλέμματά τους στρέφονται πάνω μας με καχυποψία, μια και είμαστε οι μοναδικοί Ελληνες (!) που εισέβαλαν «στην περιοχή τους». Οι ελάχιστοι που μας πλησιάζουν μας επιδεικνύουν την πραμάτεια τους: Κινητά, κάμερες, κάτι ακαταλαβίστικα και φυσικά ναρκωτικά. Περπατάμε βιαστικά προς τη Γερανίου. Εκεί το σκηνικό αλλάζει, εξαθλιωμένοι «ζωντανοί νεκροί» καθισμένοι σε σκαλοπάτια «φτιάχνονται» και συζητάνε αργά. Αλλοι «βαράνε» στα χέρια, άλλοι στα πόδια, στις παλάμες, ακόμα και στον λαιμό. Δίπλα τους πεταμένες σύριγγες, φρέσκα αίματα στο πεζοδρόμιο και ένας σορός από κομμένα κουτάκια, που πριν από λίγο κάποιοι άλλοι χρησιμοποίησαν για να λιώσουν την ηρωίνη τους.
Προχωρώντας στην Αναξαγόρα βλέπουμε και πάλι μετανάστες «ακροβολισμένους» στις γωνίες, σαν κάτι να περιμένουν, ενώ δύο ρακένδυτοι νέοι με χαμένο βλέμμα «σέρνουν» τα βήματά τους προς την Πειραιώς... Τους ακολουθούμε κι εμείς με κατεύθυνση την Ομόνοια. Φτάνοντας, η πάντα μουντή πλατεία φαντάζει «παράδεισος», σαν αυτόν όπου βρέθηκε ο πρωθυπουργός τρεις εβδομάδες πριν. Σε σύγκριση με τα στενά, σκοτεινά δρομάκια με τα λαμπρά αρχαιοελληνικά ονόματα βέβαια, που λίγο πριν διασχίσαμε, είναι όντως «παράδεισος»! Μόνο που ο Αντώνης Σαμαράς δεν είδε ποτέ την «κόλαση» των προαναφερθεισών οδών.
Η απουσία της Αστυνομίας και κάθε υποψίας οργανωμένου κράτους έχει μετατρέψει αυτές τις περιοχές σε άβατο και, όπως μας είπε ένας από τους εργαζομένους σε φαστ φουντ της Ομόνοιας, «είναι μόλις τρία λεπτά με τα πόδια. Το βράδυ λοιπόν όλοι αυτοί, που έχουν στοιβαχτεί εκεί, ανηφορίζουν ξανά στην πλατεία και μας ξυπνάνε απότομα από το όνειρο της καθαρής Ομόνοιας». Μακάρι να συνεχιστεί, λένε, η προσπάθεια, αλλά θέλουν να δουν πολλά ακόμα για να πειστούν, αφού κατά το παρελθόν αυτή η πλατεία έχει «καθαρίσει» αμέτρητες φορές.