Είχε το παρατσούκλι του ο αδιόρθωτος τζογαδόρος της γειτονιάς...κοκκαλάκιας
ζαράκιας δηλαδή.
Όπου πήγαινε μεταξύ σοβαρού και αστείου έβγαζε από την τσέπη τα ζάρια
και έλεγε..."...είσαι μια κι έξω...".
Άρρωστος ...τον ήξερε το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής ...τι να τον έκανε.
Μέσα κάθε τόσο αυτόφωρο δεν είχε να πληρώσει έμπαινε στην ψειρού με τους φύλακες
να τον καλωσορίζουν με το μικρό του όνομα.
Μια μάνα είχε με μια μικρή σύνταξη και προσπαθούσε να ζήσει και αυτή
αλλά και ο ανεπρόκοπος.
Έπιανε δουλειά κάπου για λίγες ημέρες μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι και να τον
διώξουν.
Είχε όμως και ένα καλό...ήταν συντρέχτης...έτρεχε παντού να βοηθήσει χωρίς
να ζητάει τίποτα.
Τον αγαπούσαν στην γειτονιά και ότι βοήθεια μπορούσαν την έδιναν στην μάνα του.
Το ήξερε και πολλές φορές μετά από καμμία αγγαρεία αν προσπαθούσαν να του δώσουν
κάτι τους έλεγε..."...όχι σε εμένα στην μάνα μου..."
Και εκείνη η φουκαριάρα έκλαιγε όταν της το έλεγαν.
Ήταν καλοκαίρι όταν γνώρισε μια Ελληνοαμερικάνα που είχε έρθει για διακοπές
και αυτός βοηθούσε σε ένα ταβερνάκι στην Πλάκα...μεγαλύτερή του αυτός μπάνικος
έπεσε και η γειτονιά πάνω του..."..πάρτην βρε να σωθεί και η μάνα σου τα χρόνια της
σε μάραναν τρομάρα σου..πήγαινε μαζί της στην Αμερική μήπως γιατρευτείς...
εκεί δεν παίζουν φουκαριάρη μου οι αστυνόμοι..."
Έφυγε ...η μάνα του ήταν χαρούμενη αν και θα έμενε μόνη της...το είδε
σαν γιατρειά του παιδιού της.
πίσω στα παλιά