Μια εβδομάδα πρίν από τις γιορτές των Χριστουγέννων και στις αυλές των θαυμάτων υπήρχε μεγάλη κινητικότητα.
Φυσικά τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες είχαν την τιμητική τους όπως
και οι λαμαρίνες του φούρναρη που τις έδινε με αυστηρές συστάσεις προκειμένου να τηρηθούν τα ωράρια και να εξυπηρετηθούν όλες οι νοικοκυρές.
Τα παιδιά βοηθούσαν με τα ψώνια από τον μπακάλη...
"...τρέξε πάρε μου αλεύρι..."όλες οι εντολές άρχιζαν με το ...τρέξε...
Όταν εχόντουσαν στο σπίτι τα ψημένα με την μάνα νευριασμένη...για τις απώλειες από τον φούρναρη...άρχιζαν και οι συστάσεις να μην πέφτουμε στην πιατέλα σαν τα κοράκια ώστε να μείνουν για ανήμερα να φιλεύουμε τους επισκέπτες.
Η λίστα με τα ονόματα των γειτόνων που ήταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση
ήταν γνωστή και τα παιδιά έφευγαν με τα πιάτα με τα γλυκά που τους έδιναν
για να τα πάνε σε αυτούς και να τους ευχηθούν αλλά και να τους προσκαλέσουν
ανήμερα των Χριστουγέννων στο κοινό τραπέζι των συγκάτοικων της αυλής.
Ήταν κάτι συνηθισμένο τότε και δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση...
Τα χαμόγελα και τις ευχαριστίες που εισέπραττες από αυτούς τους ανθρώπους
ήταν κάτι το υπέροχο.
Σε κάποια γωνιά στο σπίτι υπήρχε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχε την ηλικία σου με τα στολίδια που τα γνώριζες ένα προς ένα και από κάτω
οι Χριστουγεννιάτικες κάρτες από συγγενείς και φίλους.
Οι συγγενείς στην Αμερική και οι κάρτες ξενόγλωσσες ...
Θυμάμαι τις ανορθόγραφες ευχές τους αλλά και την στερεότυπη φράση
"...λαμβάνετε και 10 τάληρα (δολάρια)..."
Τι να σου έκαναν κι αυτοί έφυγαν άρον άρον για να γλυτώσουν από την μιζέρια
χωρίς να γνωρίζουν γλώσσα και προσπάθησαν να σταθούν στα πόδια τους
δουλεύοντας σκληρά.
Το παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο ήταν στολισμένο με βαμβάκι για να θυμίζει
χιόνι και γυαλιστερά χάρτινα αστεράκια.
Οι γιορτές των Χριστουγέννων άλλαζαν την ψυχολογία όλων.
πίσω στα παλιά