ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Tου Νικου Βατοπουλου
Κατηφορίζοντας την οδό Σταδίου, χθες το πρωί, με έναν ωραίο βοριά και πολλά μάλλινα σκουφάκια μπροστά μου σε κεφάλια Αθηναίων, ήθελα να δω τη γιορτινή Ομόνοια πριν χαθώ στον υπόγειο σιδηρόδρομο.
Πίσω μου, είχα αφήσει το επίσης γιορτινό Σύνταγμα (όπου πιο πολύ από όλα με χαροποίησε
η αποκατάσταση του ιστορικού σιντριβανιού), αλλά η Ομόνοια όπως «προσπαθεί» να ανακτήσει κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, με συγκινεί.
Τα μεγάλα γράμματα «Αθήνα», με το φως της ημέρας, δεν έχουν τίποτε το γιορτινό (όπως τίποτε το γιορτινό δεν έχει τη μέρα το καραβάκι στο Σύνταγμα), αλλά ήθελα να επενδύσω με πίστη και αισιοδοξία αυτό που αντίκριζα:
μια πιο νοικοκυρεμένη Ομόνοια, που δείχνει να συγκεντρώνει σταδιακά δημιουργικές δυνάμεις.
Αλλά για να φτάσω εκεί, στην ιστορική πλατεία, είχα διασχίσει τον άξονα της Σταδίου. Να ήταν η ιδέα μου που τη βρήκα λίγο πιο χαρούμενη; Ισως ήταν
η όμορφη χειμωνιάτικη μέρα αλλά και το γεγονός ότι «ανέβηκα» στον Ιανό, για την εικαστική έκθεση με θέμα την ίδια την οδό Σταδίου. Σαν το θέατρο μέσα στο θέατρο, η εικαστική «Οδός Σταδίου» έμοιαζε χθες σαν μια κόγχη μέσα στον ίδιον τον δρόμο, σαν μια γιορτινή σπηλιά, μια φάτνη φωτός και αισιοδοξίας.
Λίγοι δρόμοι προκαλούν τόσους συνειρμούς στους Αθηναίους, όσο η Σταδίου. Ακόμη και η θέα του καμένου «Αττικόν», που σχεδόν δύο χρόνια μετά τον εμπρησμό εκπέμπει ακόμη στους πολίτες αυτό το αποτρόπαιο θέαμα, δεν είναι ικανό να αναχαιτίσει τη δύναμη όσων επιμένουν να σχεδιάζουν την «παλινόρθωση» της Αθήνας. Και όσοι έχουν ακόμη «πίστη» στα πράγματα, στη δύναμη, δηλαδή, της ζωής, αναζητούν το ελάχιστο σκίρτημα επαναφοράς της «κανονικής» ζωής στο κέντρο της Αθήνας για να το αναπαράγουν και να του δώσουν διαστάσεις, δυσανάλογες ίσως, αλλά ικανές να καλλιεργήσουν ένα ορισμένο κλίμα.
Τα βράδα σταθείτε να δείτε το φωταγωγημένο κτίριο, που παλιά είχε τη διαφήμιση της Singer, στη Σταδίου 63. Μια σχεδόν ψευδαισθητική εικόνα υψηλής αισθητικής, που όταν την είδα την εξέλαβα σαν ένα μήνυμα επιστροφής μερικών βασικών αξιών για τη λειτουργία και την εμφάνιση του άστεως. Περισσότερο από τα έργα, ή μάλλον πριν από τις ίδιες τις κινήσεις, υπάρχει
η σκέψη, το συναίσθημα,
η κοινή αίσθηση.
Η οδός Σταδίου χθες έμοιαζε λίγο διαφορετική.