Στη φωτό η Πάολα με το σκυλί της, στο ψάρεμα
Όταν καμιά φορά πηγαίνω στην εξοχή ή για ψάρεμα και είμαι μόνη μου, σκέφτομαι διάφορα, τι έχω δει, τι ανθρώπους έχω συναντήσει, τόσο κόσμο πια, χιλιάδες, και όμως εγώ πρέπει να αποδεικνύω καθημερινά σε όλους ότι δεν είμαι από τον Άρη, παρά ένας πολύ φυσιολογικός άνθρωπος που απλά αγάπησε τα αγόρια και τον εαυτό του και δεν του άρεσε να ζει μέσα στην υποκρισία και στο κρύψιμο. Ξέρετε τι πιστεύω, λοιπόν, για τον εαυτό μου σε σχέση με τους άλλους; Ότι είμαι ένα από τα ελάχιστα φυσιολογικά άτομα σε αυτό τον τόπο! Με το συμπάθιο, δηλαδή.* Ένα ωραίο απόγευμα στα μακρινά nineties, από την πάντα ανοιχτή πόρτα του «01», σε μια λαϊκή πολυκατοικία της Σωκράτους, μπούκαρε μέσα έξαλλη η Πάολα, κυριολεκτικά ουρλιάζοντας. Είχε θιγεί από ένα κομμάτι του περιοδικού. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι γράφαμε (το είχαμε γράψει μισό-μισό ο Κωνσταντίνος Βήτα κι εγώ), το θέμα πάντως ήτανε οι τραβεστί της Αθήνας. Την είχε πειράξει που την είχαμε βάλει δίπλα-δίπλα με την Αλόμα και διάφορες άλλες, αυστηρά πόρνες. Είχε δίκιο. Η Πάολα δεν ήταν ποτέ μία από τις άλλες. Για την ακρίβεια, ήταν πάντα ένα σημαίνον πρόσωπο του ελληνικού αντεργκράουντ. Η éminence grise, η φαιά εξοχότης του. Με το «Κράξιμο» επηρέασε τα πιο ανήσυχα παιδιά του καιρού της και με τον συνεπή ακτιβισμό της έκανε ευκολότερη τη ζωή των γκέι που θα γεννιούνταν μετά από αυτήν. Ήταν βέβαια και πόρνη – για ευχαρίστηση και για χρήματα. Έζησε και ζει όπως όλα τα οριακά πρόσωπα: μεταξύ ηδονοθηρίας και εξοστρακισμού. Αλλά είχε πάντα κάτι ενδιαφέρον και ζόρικο – όχι με τον τρόπο των ηλίθιων τραβεστί της trash-tv. Η Πάολα ήταν έξυπνη. Και όπως φαίνεται ξανά, από τα status updates της στο facebook, ήταν (και είναι) με έναν παράξενο τρόπο ποιητική. Και μόνη. Έχει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα walls του facebook. Φωτογραφίζει τα μπιφτέκια που μαγείρεψε, ανεβάζει παλιά αγόρια της σε εκδρομές, το σκυλί της, τι βλέπει από το παράθυρό της (μια πλατεία), φίλους που ήρθαν για επίσκεψη, το κομπιούτερ της, μια παραλία που δεν ξέρει κανείς και πάει να ψαρέψει (ψάρια, όχι ανθρώπους!), βίντεο απ' το κινητό με φιλενάδες της στην πιάτσα που της λένε καλιαρντά, παλιά τεύχη του «Κράξιμο», σύντομες φράσεις που δεν διαβάζεις συνήθως: «Σήμερα πήγα στη μάνα μου, είχα να πάω τρία χρόνια...». Πάντα είχα την πεποίθηση ότι αυτό το wall είναι ένα έργο Τέχνης, που γύρευε τον κατάλληλο επιμελητή. Μέχρι που έμαθα ότι ετοιμάζει ο Αγγελιδάκης μια έκθεση με τις φωτογραφίες της στην Breeder. Πιστεύω ότι θα είναι δυνατή, ιδιαίτερη έκθεση. Πρόσωπα σαν την Πάολα, που μάθαν τους ανθρώπους από τις αδυναμίες τους, οφείλουν να έχουν κεντρική θέση σε μια κοινωνία που κατέρρευσε επειδή απέκτησε τη «δύναμή» της μέσα από την υποκρισία και το φαίνεσθαι. Ούτως ή άλλως, οι οριακοί άνθρωποι ανέκαθεν ήταν το αλάτι της κοινωνίας. Εκτείνουν τις ελευθερίες και προσθέτουν στην κατανόηση της αντιφατικής ανθρώπινης φύσης. Τους εκτιμώ, τους προσέχω και τους σέβομαι, σαν άγρια αγκαθωτά λουλούδια.
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
Πηγή: www.lifo.gr