Κάθε χρόνο διακοπές Χριστουγέννων σήμαιναν δουλειά...και όχι μόνον τότε
αλλά και όταν δεν είχες σχολείο.
Εύρισκες εύκολα και πολλές φορές στο ίδιο πόστο αφού είχες μάθει τα κατατόπια.
Σιγά που θα στενοχωριόσουνα... οι περισσότεροι της αλάνας το ίδιο έκαναν
για να βοηθήσουν στα έξοδα του σπιτιού.
Το μαγαζί στο ιστορικό κέντρο είχε καλή πελατεία και παραμονές εορτών
γινότανε το αδιαχώρητο από το πρωϊ μέχρι το βράδυ.
Το μεσημέρι το αφεντικό φούσκωνε τις τσέπες με χαρτονόμισμα από το ταμείο
και πήγαινε για κατάθεση απέναντι στην Πίστεως.
Ο ψιλάς περνούσε πρωϊ για να φέρει κέρματα και να βγάλει την προμήθειά του.
Μαγικός κόσμος....έμπαιναν οι πελάτες φορτωμένοι με τα πολύχρωμα πακέτα
από ΜΙΝΙΟΝ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ ΔΡΑΓΩΝΑ και συνέχιζαν τις αγορές.
Εκεί άρχιζε για μένα ακόμα ένας ρόλος εκτός από την καθαριότητα
του μαγαζιού και το φόρτωμα των ραφιών.
Έπρεπε να πάω τα πράγματα του πελάτη στο σπίτι...
Η καλύτερή μου ...οι πελάτες αυτοί έμεναν στο Κολωνάκι...στην Πλάκα...
στις στήλες του Ολυμπίου Διός και εκεί θα μείνω και θα θυμηθώ...
Ακριβώς απέναντι λοιπόν από της στήλες υπήρχε (και υπάρχει σαν διατηρητέο) το σπίτι ενός παλιού Αθηναίου εύπορου με αρκετά ακίνητα στο Κέντρο της Αθήνας.
Έμενε μόνος του με υπηρετικό προσωπικό...
Το γραφείο του ήταν κοντά στο μαγαζί....περνούσε έκανε τις αγορές του
και ευγενικά ζητούσε να του πάμε τα πράγματα στο σπίτι.
Σταδίου μέχρι τις Στήλες πετώντας εγώ και χτυπούσα το κουδούνι.
Με το κορδονάκι άνοιγε από τον πρώτο όροφο η υπηρεσία με την στολή
της και το καπελάκι της.
Ανέβαινα προσεχτικά τις καλογυαλισμένες ξύλινες σκάλες και περίμενα
σε ένα μεγάλο χώρο με πίνακες ζωγραφικής υπέροχα έπιπλα χαλιά...
Έπαιρνε τα πράγματα η οικιακή βοηθός και τα πήγαινε στο αφεντικό της.
Σε λίγο ερχότανε με τις εντολές που είχε....να μου δώσει το πουρμπουάρ
που αντιστοιχούσε με ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα κουτί με γλυκά.
πίσω στα παλιά