Οι περισσότερες γυναίκες στην γειτονιά κάπου θα έκαναν κανένα μεροκάματο
για να τσοντάρουν στα έξοδα του σπιτιού.
Ενοίκιο...ρεύμα...νερό...βόθρος...
Το παιδί θα πήγαινε στο σχολείο και το μεσημέρι η γειτόνισα θα πήγαινε
να του ζεστάνει το φαϊ στην γκαζιέρα που είχε ετοιμάσει το βράδυ η μάνα του.
Θα το έπαιρνε μετά στο σπίτι της να το προσέχει και να το βάλει
να διαβάσει.
Άκουγες το πρωϊ ...."...κυρά Λένη φεύγω έχε το νού σου το παιδί..."
Η συγκατοίκηση της αυλής είχε πολλά προνόμια....
Το καλύτερο ότι θύμιζε μαγειρείο....όταν άνοιγες την αυλόπορτα
χτυπούσε το καμπανάκι που ήταν επάνω για να προειδοποιήσει ότι
κάποιος μπήκε.
Οι μυρουδιές σου έσπαγαν την μύτη.
Άνοιγες τις πόρτες για να χαιρετίσεις και σε φωνάζανε στην κουζίνα
για να δοκιμάσεις και αν ήσουνα και μίζερος θα διάλεγες σε ποιά κουζίνα
θα έτρωγες.
Άλλο προνόμιο της αυλής ήταν ότι ποτέ δεν ένοιωθες μόνος όταν έλειπαν
οι δικοί σου.
Επίσης όταν τσακωνόντουσαν οι δικοί σου συχνό φαινόμενο λόγω της ανέχειας
θα εύρισκες καταφύγιο στην γειτόνισα που ήταν στην ουσία κάτι περισσότερο
από συγγενής σου και γνώριζε τα πάντα για την οικογένειά σου.
Τα Σαββατόβραδα από την μια αυλή θα πήγαιναν στην άλλη να φάνε να πιούνε
με ρεφενέ κατσαρόλα και κρασί...να τραγουδήσουν και να κουτσομπολέψουν.
πίσω στα παλιά