Την περίοδο του Γεωργίου Α` ένα ατμοκίνητο αντλιοστάσιο με δεξαμενή στο άνω μέρος χρησίμευε για την άντληση και αποθήκευση νερού από το πηγάδι στην οδό 2ας Μεραρχίας (τότε οδός Αιγέως). Η χρήση του ήταν κυρίως από τον Δήμο για τις ανάγκες ποτίσματος μέχρι την Τερψιθέα. Έτσι αυτή η τρόμπα, όπως την αποκαλούσαν οι κάτοικοι, που αποτελούσε ένα τοπόσημο για τον Πειραιά, επικράτησε να λέγεταιΤρούμπα.
Η συνοικία άρχισε να μεταλλάσσεται από την κατοχή. Η γειτνίαση της με το λιμάνι, την έκανε πέρασμα για ναυτικούς και ναυτεργάτες. Σταδιακά ανοίγουν κέντρα διασκέδασης και μετά από λίγο μεταφέρονται εκεί τεκέδες από την περιοχή Βούρλα (σημερινός Άγιος Διονύσιος).
Η Τρούμπα ταυτίζεται με το κακόφημο από τα μέσα της δεκαετίας του `50 και μετά. Η άφιξη του 6ου Αμερικανικού Στόλου στον Πειραιά έκανε πολλούς να λένε «καλώς ήρθε το δολάριο». Έτσι στην ήδη επιβαρυμένη περιοχή προστέθηκαν καμπαρέ, κινηματογράφοι και πολλοί οίκοι ανοχής που άνοιγαν διαρκώς επωφελούμενη την «άνθηση της αγοραίας αγοράς».
Σε εφημερίδες τις δεκαετίας του `60 υπάρχουν πολλά δημοσιεύματα για περίεργες (τότε) δολοφονίες στην Τρούμπα. Κάτι που δικαιολογείται λόγω των καθημερινών συμπλοκών που είχαν οι «προστάτες» για τις ιερόδουλές ή εξαιτίας διαφωνιών με πελάτες.
Ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα«Εμπρός» τον Φεβρουάριο του 1963 χαρακτηρίζει την Τρούμπαως συναγωνιστή του αμερικανικού «Σόχο» και αναφέρει: «Τρεις κάθετοι δρόμοι διασταυρώνονται στην καρδιά της Τρούμπας: η Φιλελλήνων, η Σκουζέ και η 2ας Μεραρχίας με την Νοταρά και Φίλωνος και δεξιώτερα, στη στροφή της Φίλωνος, ένα παλαιό καταφύγιο των αλητοεπαιτών, ο κινηματογράφος «Ηλύσια». Σπάνια θα δη ο επισκέπτης γυναίκα σ’ αυτούς τους κινηματογράφους. Κάπου – κάπου, σημειώνεται η παρουσία κάποιας τροτέζας του λιμανιού, που «άραξε» εκεί, για κάμποσες ώρες στριμωγμένην πλάι στους σκυθρωπούς συγκαθημένους της…Οι γυναίκες συνηθίζουν να πίνουν μαζί με τους ναυτικούς. Δουλεύουν «κονσομασιόν». Προσποιούνται πως πίνουν κάποιο άχρωμο ή κοκκινωπό ποτό συνήθως, το οποίον ο σύντροφος της πληρώνει 60 δραχμές το ένα! Το ποτό αυτό συχνά είναι νεράκι καθαρό και άλλοτε τσάι ή νερό χρωματισμένο. Δυο άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, που έσμιξαν μεσ’ στη νύχτα, ο ένας για να ξεχάση την αρμύρα και τη μανία της θάλασσας κι’ ο άλλος για να δουλέψη! Η διασκέδασι τελειώνει όταν ο ναυτικός δεν έχει πια ούτε δεκάρα στην τσέπη του και η γυναίκα πηγαίνει να εισπράξη τα ποσοστά της απ’ το ταμείο του καμπαρέ… Αλλ΄εκτός των 57 «σπιτιών», τα οποία αναφέρονται στα αρχεία της Αστυνομίας Πειραιώς, υπάρχουν κι’ άλλα καμμιά 40 στην γύρω περιοχή με ισάριθμές εταίρες, οι οποίες όμως δεν είναι «δηλωμένες» στο Τμήμα Ηθών και «δουλεύουν» παρανόμως..»
Το 1967 ο δήμαρχος Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης αποφασίζει την απαγόρευση όλων των δραστηριοτήτων στην περιοχή. Η απόφαση ήταν ίσως αναγκαστική. Πέραν των συνθηκών που είχαν δημιουργήσει γκέτο για τους πειραιώτες, η εγκατάσταση ναυτιλιακών εταιρειών στην Ακτή Μιαούληέδινε το έναυσμα για ανάπτυξη της περιοχής. Μέχρι το 1970 το λιμενικό είχε τον πλήρη έλεγχο της περιοχής.
Τα περισσότερα νυχτερινά κέντρα και τα καταγώγια της εποχής κατεδαφίστηκαν. Μέχρι τα μέσα του `80 λειτουργούσαν ελάχιστα μπαρ και ταβέρνες. Στην περιοχή στεγάζονται σήμερα το δικαστικό Μέγαρο Πειραιά και Διεύθυνσεις του ΝΑΤ και του Υπουργείου Ναυτιλίας. Το κέντρο απεξάρτησης του ΟΚΑΝΑ που εγκαταστάθηκε εκεί, εχει συγκεντώσει στην περιοχή πολλούς τοξικομανείς.
Η Β. Μοσχολίου στο τραγούδι του Στ. Ξαρχάκου "Χάθηκε το φεγγάρι"στην ταινία "Λόλα"του 1964. Οι αρχικές σκηνές του βίντεο αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο στη Τρούμπα.
Στην Τρούμπα γυρίστηκαν και οι ελληνικές ταινείες: «Κόκκινα φανάρια», «Ποτέ την Κυριακή», «Λόλα», «Στέλλα», «Σκότωσα για το παιδί μου», «Καλώς ήρθε το δολάριο». Εκεί περιγράφουν την εικόνα της κακόφημης και ταυτόσημης με κάθε παραβατικότητα συνοικίας. Με τις περισσότερες ταινίες να έχουν αποσπάσει τις καλύτερες διεθνώς κριτικές περιγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο την πραγματικότητα μιας ολόκληρης περιοχής και μια εποχής για τον Πειραιά.
Δεν έλειπαν όμως και τα λαϊκά τραγούδια για την Τρούμπα. "Χρόνια μες΄ τη Τρούμπα / μαγκίτης κι αλανιάρης / ρώτησε να μάθεις / κι υστέρα να με πάρεις" έγραψε ο Μάρκος Βαμβακάρης. Ενώ η Γ. Μητσάκης έλεγε:"Τα όνειρά σου τα παλιά / σ΄ ένα μαντήλι δέστα / η Τρούμπα δεν υπάρχει πια / και μη γυρεύεις ρέστα", με τον Μπαγιαντέρα να προσθέτει: "Η Τρούμπα τώρα έρημη / χωρίς παλικαράκια / οι δρόμοι της ρημάξανε / χαθήκαν τα βλαμάκια".
Σήμερα το τοπονύμο έχει ξεχαστεί και αναφέρεται μόνο περιπαικτικά από τους παλαιότερους για την συνοικία γύρω από την οδό Φίλωνος και 2ας Μεραρχίας.