Έλεγαν εκείνα τα χρόνια οι μικροί των μαγαζιών όταν ερχότανε το Σάββατο
ημέρα πληρωμής και με την Κυριακή αργία να ξημερώνει...
"Σάββατο νάναι μάστορα κι ας είναι κάθε μέρα..."
Και απαντούσε ο μάστορας το αφεντικό δηλαδή...
"Αμ δεν θάρθει η Δευτέρα...θα σου χέσω τον πατέρα..."
Μεταξύ σοβαρού και αστείου φυσικά όλα αυτά...
Σε μικρή ηλικία έβγαιναν τότε για μεροκάματο προκειμένου.
Άλλα παιδιά ερχόντουσαν από την επαρχία και έμεναν μαζί με πατριωτάκια τους ρεφενέ.
Έπρεπε να συντηρηθούν αλλά και να βοηθήσουν και την οικογένεια
στο χωριό αργότερα.
Από στόμα σε στόμα οι αγγελίες για δουλειά και με σχετικές συστάσεις.
Υπήρχαν και οι πινακίδες στις βιτρίνες των μαγαζιών με το ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΙΚΡΟΣ
για όλες τις δουλειές και χωρίς να φοράει ρολόϊ για να βλέπει την ώρα.
Τα τελευταία δεν τα έγραφε η πινακίδα αλλά ήταν γνωστά στους υποψήφιους
από άλλους έμπειρους μικρούς φίλους τους.
Ας πάρουμε ένα μαγαζί με ΕΔΩΔΙΜΑ ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ που υπήρχε στο Κέντρο
της Αθήνας.
Οι μικροί ήταν κάμποσοι με τις άσπρες μπακαλομπλούζες ...
Καθάριζαν τον χώρο....έλεγχαν τις ποντικοπαγίδες στην αποθήκη στο υπόγειο...
γέμιζαν τα ράφια...πήγαιναν τις παραγγελίες των πελατών στο σπίτι.
Το Σάββατο το βράδυ ήταν η πληρωμή....το χαμόγελο ξεχείλιζε
και στη συνέχεια τρεχάλα για το σπίτι.
Ταμίας η μάνα που θα του έδινε από αυτά το χαρτζιλίκι της εβδομάδας.
Όπως και στο μεγαλομπακάλικο που περίεγραψα το ίδιο συνέβαινε
και σε άλλου είδους μαγαζιά του Κέντρου...με τους από μικρούς στην βιοπάλη.
πίσω στα παλιά