πηγή φωτο
Bλέπουμε στην φωτογραφία του ΄60 κάπου στο Σύνταγμα τον στιλβωτή να διαβάζει την εφημερίδα του περιμένοντας πελάτη.
Ακουμπάει στο ταξιδιωτικό γραφείο ΑΜΕΡΙΚΑ με φωτογραφίες στην βιτρίνα του
από την Γη της Επαγγελίας αλλά και με το υπερωκεάνιο που θα πήγαινε τους τυχερούς.
Και έβλεπες να κάθονται στην βιτρίνα και να χαζεύουν τους ουρανοξύστες
και να ονειρεύονται να κάθονται κάτω από αυτούς.
Ήθελαν να φύγουν από τα δωμάτια της αυλής με την γκαζιέρα την υγρασία
το μεροκάματο ίσα βάρκα ίσα νερά και το τεφτέρι του μπακάλη.
Πώς όμως θα έφταναν στην νήσο Έλι;
Φυσικά με πρόσκληση Αμερικανίδος υπηκόου που θα ψώνιζε τον γαμπρό
μέσω του ειδικού γραφείου συνοικεσίων.
Το όνειρο πολλών νέων τότε ήταν η φυγή στην Αμερική.
Δούλεψαν σκληρά όσοι πήγαν σε δουλειές που δεν χρειαζότανε να γνωρίζουν
καλά την γλώσσα.
Λάντζα και καθάρισμα...
Έμπαιναν πρωϊ και έφευγαν βράδυ...
Θυμάμαι κάποιον που είχα γνωρίσει όταν είχα επισκεφθεί την Χώρα του Πράσινου Θεού όπως την έλεγαν από το δολάριο που μου είχε πεί ότι τον είχαν προσλάβει σε ένα κέτερινγκ όταν πρωτοπήγε λόγω του ύψους του.
Ήταν πολύ κοντός και χωρούσε μέσα στα καζάνια για να τα καθαρίζει και να τα γυαλίζει.
Δεν έφευγαν μόνο νέοι όμως για Αμέρικα αλλά και νέες...
Εδώ ήταν κάπως διαφορετικά...
Ερχότανε για διακοπές στην Ελλάδα ο εμιγκρέ μεσήλικας πλέον
και γεροντοπαλίκαρο και πήγαινε στο χωριό του.
Με τα πολύχρωμα σακάκια και τις χρυσές καδένες καθότανε
στο καφενείο του χωριού και κέρναγε τους συγχωριανούς του
που τον θαύμαζαν.
Εκεί θα άρχιζαν τα προξενειά...
Να τον παντρέψουν να μην είναι μόνος του αλλά να σωθεί
και καμμιά φουκαριάρα.
Πενήντα περασμένα αυτός πρίν από τα τριάντα εκείνη υποψήφια
για το ράφι.
Και φυσικά δεν την ρωτούσαν οι δικοί της και έδειναν τα χέρια
με τον υποψήφιο.
Η συνέχεια γνωστή...την έπαιρνε στην Αμερική και σωνόντουσαν
οι δικοί της.
πίσω στα παλιά