Ακόμα μια επέτειος ενός πραγματικά μεγάλου γεγονότος....
17 Νοεμβρίου 1973 ....
Νέα παιδιά αγνόησαν την Χούντα και άρχισαν να φωνάζουν μέσα και έξω από
το Πολυτεχνείο για να φύγει.
Στις γειτονιές της Αθήνας μαθεύτηκε το γεγονός και άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους
για πρώτη φορά θα έλεγα τόσο ανοιχτά για το στρατιωτικό καθεστώς.
Η αλήθεια είναι και δεν είναι αποδεχτή φυσικά από τους επαγγελματίες αντιστασιακούς
και στην συνέχεια Εθνοπατέρες ότι ο κοσμάκης είχε σιχαθεί τους Πολιτικούς....
τους εργατοπατέρες....τις καθημερινές
διαδηλώσεις...τις ανατροπές των τρόλεϋ και των λεωφορείων και δεν αντέδρασε
με την "Εθνοσωτήριο".
Δεν ήταν λίγα τα χρόνια σιωπής....κυκλοφορούσαν διάφορα για βασανισμούς
ΕΑΤ ΕΣΑ ...Μπουμπουλίνας ασφάλεια Μάλλιος Μπάμπαλης το δίδυμο των αδίσταχτων
αστυνόμων της περίφημης υπηρεσίας πληροφοριών που φακέλωνε και αστυνομικούς
εν ενεργεία και τους παρακολουθούσε.
Και βασανιστήρια έγιναν από ψυχοπαθείς με στολές....
Μερικοί διάλογοι της εποχής....
" Ρε συ αυτοί κατσικωθήκανε στην Εξουσία...τους άρεσε..."
"Να σου πω όποιος κάθεται στα αυγά του δεν τον πειράζουν...έχουμε ησυχία..."
"Aπαγορεύσανε να ακούς Μίκη Θεοδωράκη!"
"Δεν πειράζει να ακούς Ζαμπέτα δυνατά και βάζε σιγά τον Μίκη!"
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξύπνησε πολλούς ...
Τα τάνκς στους δρόμους....οι πυροβολισμοί για εκφοβισμό...οι αδέσποτες
και οι στοχευμένες σφαίρες που σκότωσαν εξόργισαν περισσότερους.
Τα υπόλοιπα γνωστά....έπεσε η Χούντα....οι νεκροί δεν γύρισαν πίσω και οι μανάδες
έμειναν με τις φωτογραφίες των παιδιών τους.
Σκοτώθηκαν μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο μικρή σημασία έχει.
Η Δημοκρατία ξαναγύρισε με σύγχρονη μορφή αλλά με παλιό φθαρμένο υλικό.
Τα πολιτικά τζάκια ξανά στο προσκήνιο ...ο πατέρας βουλευτής παρέδιδε την βουλευτική
καρέκλα στο παιδί με την αγορασμένη ψήφο....δηλαδή τον διορισμό.
Παλιοί εκφωνητές και εκφωνήτριες του ρ/σ ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
έγιναν βουλευτές...υπουργοί εξαργυρώνοντας το αντιστασιακό τους κουπόνι.
Σήμερα η Ελλάδα θυμίζει και πάλι στους παλιούς τα Κατοχικά χρόνια
με τα συσσίτια...την φτώχεια ...ανησυχούν για την συνέχεια...
τον Δεύτερο Εμφύλιο γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Αριστεροί και Δεξιοί αλληλοσκοτώνονται με σύγρονο τρόπο και όχι στα οδοφράγματα
όπως τότε της πλατείας Κολιάτσου....του Κολωνακίου.
Η μόνη αγορά που δουλεύει είναι η πιάτσα της Ομόνοιας...
Και ο Λαός κάνει υπομονή και περιμένει κάποιον κάποιους να τον γλυτώσει
και γυρίζει την πλάτη στα σημερινά
επαγγελματικά πολιτικά κόμματα συνέχεια του παρελθόντος με τους εργατοπατέρες...
τους Πατριδοκάπηλους...τους γιαλαντζί και παλαιοαριστερούς χομπίστες....
Υπάρχουν άξιοι ...έντιμοι πολιτικοί που μπορούν να δώσουν ελπίδα;
Υπάρχει διέξοδος;
Πόσο θα αντέξει να περιμένει ο Πολίτης;
Αυτή την φορά η Πλατεία Ταχρήρ θα είναι η Ομόνοια...το Σύνταγμα;
πίσω στα παλιά