Γράφει η Νανά Ιωαννίδου
Τον Θανάση Βέγγο τον γνώριζα από νεαρά ηλικία. Ο Βέγγος ήταν τις εποχές του '50
Νεοφαληριώτης.
Τα χρόνια εκείνα Μοσχάτο - Νέο Φάληρο, σχεδόν γνωριζόμασταν όλοι.
Ο πατέρας μου εργαζόταν στην ΗΕΑΠ στην Ηλεκτρική στο Νέο Φάληρο, ήταν
συνάδελφος του πατέρα του και πολλοί της Ηλεκτρικής είχαν για στέκι τους
το καφενείο της "Τέρψις"του Μιχάλη Πιαδίτη κοντά στην παραλία προς την μεριά
του Κηφισού.
Εκεί ερχόταν τακτικά και ο Θανάσης. Ο πατέρας μου δεν ήταν καθόλου θεατρόφιλος,
Μικρασιάτης μεν, αλλά είχε νομίζω αυτό που νοιώθω τώρα μεγαλώνοντας,
το πνεύμα μελαγχολίας ως συλλογική αίσθηση, ενός κόσμου που βίωσε την τραυματική
παρακμή ενός πολιτισμού το 1922 και έκανε εισβολή σε μια άλλη εξίσου
τραυματική εποχή γεμάτη από κακουχίες και πολέμους.
Στην εποχή εκείνη γενικά ο καλλιτέχνης ήταν μια οδυνηρή εμπειρία για τους
ανθρώπους σαν επάγγελμα, γιατί ήξεραν το πόσο υποφέρει να επιβιώσει.
Στις 23 Ιουνίου του '59 είπε στη μητέρα μου το πρωί να του ετοιμάσει τα καλά
του ρούχα, θα πάω με την "μεγάλη"το βράδυ στο θέατρο! Τότε οι άνθρωποι
είχαν βέβαια μια ως δύο καλές φορεσιές, κοπελιά κι εγώ σενιαρίστικα όλο χαρά
γι΄ αυτό το γεγονός που λίγες φορές γευόμασταν.
Θέατρο Περοκέ κατάμεστο, ο πατέρας έδωσε ένα πουρμπουάρ κι αμέσως πήραμε
καλές θέσεις. Το έργο ήταν σατιρική επιθεώρηση, ο πατέρας δεν γελούσε απλώς
χαιρόταν, περίμενε τον Θανάση μου είπε....Ήταν το πρώτο θεατρικό έργο
που λάμβανε μέρος.
Όταν βγήκε ο Θανάσης να πει και να κάνει τα δικά του, ο πατέρας μου, τώρα που
τον σκέπτομαι και ενώ έλεγε αστεία, τον κοιτούσε κι άκουγε όλο προσοχή,
στο διάλειμμα τον ρώτησα
- "Μπαμπά είναι ηθοποιός καλός ο Θανάσης;"και πήρα την απάντηση
- "Ναι είναι εξαιρετικός άνθρωπος! "
Κι αυτό έμεινε.
Όλα μου τα χρόνια που τον άκουγα και τον έβλεπα τον Βέγγο ποτέ δεν μπόρεσα
να γελάσω τρανταχτά.
Καταλάβαινα πάντα ότι πίσω από όλα αυτά που έλεγε, έκρυβε άλλα.
Πολλές φορές καταλάβαινα, πολλές φορές όχι.
Έπρεπε να κλείσει ο κύκλος της εμβληματικής αυτής Ελληνικής φιγούρας για να
νιώσω ότι ο Θανάσης ήταν ένας από εμάς αλλά χαρισματικός, που πάντα ήθελε
να μας ξυπνά από το λήθαργο της ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας μας. Επίκαιρος
τώρα παρά ποτέ.
"Καλέ μου άνθρωπε Θανάση", σε θυμόμαστε και μας λείπεις.
Υ.Γ.
Το θεατρικό πρόγραμμα είναι από την βραδιά εκείνη 23 Ιουνίου 1959 και είναι
η πρώτη θεατρική παράσταση του Θανάση Βέγγου στο Περοκέ με το έργο
των Δ. Βασιλειάδη και Ν. Ελευθερίου "Ομόνοια πλατς-πλουτς".