Κάποιοι λένε ιστορίες ότι στα σκοτεινά δωμάτιά του γίνονταν ανθρωποθυσίες παιδιών από έναν σατανιστή ιερέα και έκτοτε τα πνεύματα των παιδιών στοίχειωσαν το σπίτι. Αλλοι, ότι εκεί δολοφονήθηκε μια γυναίκα κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και η μορφή της έχει διώξει όποιον προσπάθησε να πατήσει το πόδι του μέσα στο οίκημα.
Το εγκαταλειμμένο κτίριο στην οδό Βασιλίσσης Ολγας, στον αριθμό 261, αποτελεί αστικό μύθο στη Θεσσαλονίκη. Για το γνωστό και ως το «στοιχειωμένο σπίτι» ακούγονται πολλές ιστορίες, όχι μόνο γιατί έχει μείνει ακατοίκητο επί δεκάδες χρόνια αλλά και γιατί δεν έχει μπορέσει κανείς να το γκρεμίσει.
Πως ήταν παλιά
«Θυμάμαι αυτό το οίκημα να δεσπόζει ακατοίκητο από τότε που ήμουν μωρό στην περιοχή. Πάντοτε σκοτεινό, απόμακρο, ψυχρό. Εχουν ειπωθεί πολλές ιστορίες για τις αιτίες που δεν κατοικήθηκε ποτέ ή έστω δεν κατεδαφίστηκε για να χτιστεί κάτι άλλο στη θέση του. Παλιά ήταν ένα αρχοντικό στην κορυφή του λόφου που υπήρχε στην Κηφισιά, μόνο του σε ένα τεράστιο οικόπεδο, που περιλάμβανε μια αχανή έκταση όπου σήμερα έχουν χτιστεί πολλές από τις πολυκατοικίες.
Με το πέρας των δεκαετιών το στοιχειωμένο έμεινε απείραχτο, ενώ γύρω του η περιοχή πνίγηκε από οικοδομές» θυμάται η κυρία Εύα, η οποία διατηρεί το περίπτερο απέναντι από το κτίριο.
Οι παλιοί θυμούνται
Οι μύθοι και οι φήμες για το οίκημα οργιάζουν.
Οποιον «παλιό» Θεσσαλονικιό και να ρωτήσει κανείς θα του πει μια ιστορία. Ωστόσο, όλοι καταλήγουν στην ίδια κατακλείδα, ότι κανείς δεν τόλμησε να μπει μόνος του νύχτα...
«Οι γονείς μας λέγανε να μην πλησιάζουμε στο στοιχειωμένο γιατί υπάρχουν φαντάσματα. Κάποιοι είχαν παρατηρήσει ότι δεν πλησίαζαν ούτε ζώα, όπως σκυλιά και γάτες της περιοχής. Μία από τις πιο γνωστές ιστορίες ήταν ότι μέσα στο σπίτι είχαν γίνει ανθρωποθυσίες παιδιών από κάποιον σατανιστή ιερέα και στη συνέχεια τα πνεύματα των παιδιών στοίχειωσαν τον χώρο» περιγράφει η κυρία Μαρία, κάτοικος της περιοχής.
Θόρυβοι...
Στο ισόγειο του σπιτιού υπάρχει πλέον μια επιχείρηση εμπορίας δομικών υλικών. Ο Ευγένης, που εργάζεται εκεί, λέει γελώντας: «Από τη στιγμή που ήρθαμε εδώ, πριν από περίπου δέκα χρόνια, έχουμε ακούσει απίθανες ιστορίες. Μια από αυτές αφορούσε μια άτυχη γυναίκα που δολοφονήθηκε επί τουρκοκρατίας και έκτοτε το φάντασμά της δεν άφηνε κανέναν να μείνει στο σπίτι.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές επηρεαστήκαμε από όσα μας έλεγαν, από θορύβους κ.λπ., αλλά μέχρι στιγμής δεν μας έχει... επισκεφθεί κάποιο πνεύμα».
Μια άλλη παραλλαγή αυτής της ιστορίας κάνει λόγο για έναν Τούρκο μπέη, ο οποίος είχε δολοφονήσει γυναίκες και τις είχε θάψει στον λόφο της περιοχής.
Μια άλλη ιστορία αναφέρει ότι οι πρόσφυγες του Εμφυλίου πολέμου, οι λεγόμενοι «ανταρτόπληκτοι», είχαν βρει καταφύγιο στο άδειο σπίτι κι ένα βράδυ έφυγαν κακήν κακώς από έναν θόρυβο που έμοιαζε με... τρένο που περνά! Ενας άλλος μύθος αναφέρει ότι στο παρελθόν προσπάθησαν να το κατεδαφίσουν κάποιοι εργολάβοι, οι οποίοι ένας ένας οδηγήθηκαν στον θάνατο. Μια πιο... πεζή εκδοχή λέει ότι από το 1922-1926 που χτιζόταν το σπίτι οι εργάτες χτυπούσαν τις σιδερόβεργες και προκαλούσαν έναν απόκοσμο ήχο,
ο οποίος, όταν φυσούσε, έφτανε χιλιόμετρα μακριά,
με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν οι ιστορίες που έλεγαν ότι το «στοιχειό» χτυπούσε τις βέργες.