Γεννήθηκε το 1934 και ξεκίνησε με σπουδές Οικονομικών στη Ρώμη. Παράλληλα άρχισε να παίζει με τζαζ ορχήστρες, άλλαξε και το όνομά του από Ενρίκο Σμπρικόλι σε Τζίμι Φοντάνα (από τον αμερικανό κλαρινετίστα και σαξοφωνίστα Τζίμι Τζουφρ που θαύμαζε και τον Φοντάνα ανοίγοντας στην τύχη έναν τηλεφωνικό κατάλογο).

Στα τέλη του '50, τότε που το ιταλικό ελαφρό τραγούδι έμπαινε στη χρυσή εποχή του, ο νεαρός με τη φωνή τενόρου, τα χοντρά γυαλιά και το ιταλοαμερικάνικο όνομα, άρχισε τη σόλο καριέρα του. Εκανε κάποιες επιτυχίες, πήρε την τρίτη θέση στο φεστιβάλ της Βαρκελώνης και το 1961 πήρε μέρος και στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο.

Το 1965 τραγούδησε το «Il mondo» σε ενορχήστρωση Ενιο Μορικόνε και το τραγούδι έγινε παγκόσμια επιτυχία, ενώ μεταφράστηκε και τραγουδήθηκε από τις ΗΠΑ μέχρι τις χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ. Και η μια επιτυχία έφερε την άλλη. Οπως το «La nostra favola» ή το «Che sara» που έγραψε ο ίδιος ο Φοντάνα και μόνο ο Χοσέ Φελιτσιάνο το τραγούδησε στα ιταλικά, ισπανικά και αγγλικά.

Το «Che sara» όμως σηματοδότησε και την αρχή της παρακμής. Η δισκογραφική εταιρεία RCA του αρνήθηκε να το τραγουδήσει ο ίδιος στο Σαν Ρέμο και το έδωσε στο ανερχόμενο τότε συγκρότημα Ρίκι ε Πόβερι που κέρδισε και το πρώτο βραβείο. Από τότε ο Φοντάνα άρχισε να αραιώνει τις εμφανίσεις του αν και συμμετείχε ξανά στο Σαν Ρέμο το 1994. Λίγους μήνες πριν τον θάνατό του από μακρά ασθένεια εμφανιζόταν αραιά και πού σε συναυλίες.

Ο Φοντάνα, εκτός από το τραγούδι, είχε ακόμη ένα πάθος. Τα όπλα! Η συλλογή του ήταν τεράστια και ανάμεσα στα εκατοντάδες κομμάτια της υπήρχε και ένα πολυβόλο Σκόρπιον. Το είχε αγοράσει νόμιμα το 1971, αλλά το 1988 το ίδιο όπλο συνδέθηκε με τρομοκρατικές ενέργειες. Ο τραγουδιστής ισχυριζόταν ότι το πούλησε το 1977 σε κάποιον που δεν θυμόταν το όνομά του, το θέμα όμως ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε πλήρως.