Αν την εποχή της παιδικής μου ηλικίας υπήρχαν φωτογράφοι και μας φωτογράφιζαν, όπως κι όλα τα παιδιά του χωριού κι όλων των χωριών, δε θα διαφέραμε απ’ τα παιδιά Των Παπούα ή και κάποιων άλλων πιο καθυστερημένων κατοίκων της Αφρικής.
Όταν βλέπω φωτογραφίες αφρικανοπαίδων ζωντανεύουν οι εικόνες της παιδικής μου ηλικίας.
Μέχρι 6-7 χρονών ήμασταν ξεβράκωτα.
Μ’ ένα πουκάμισο από χοντροπάνι που το ’ραβε η μάννα μας με ράμματα και μας κούμπωνε πάλι με ράμματα.
Απέξω ένα φουστάνι μάλλινο, καμωμένο απ’ τα παλιά φουστάνια των μαννάδων μας, τα μονόκλωνα, όπως τα ’λεγαν.
Το χειμώνα μας έκαναν ένα σακκάκι και πάλι από το ίδιο ύφασμα, που πάλι ο ίδιος ράφτης-η μάννα μας- τα ’ραβε.
Τα ρούχα μας τα βάζαμε σαν η γίδα το τομάρι. Τα ίδια μέρα τα ίδια νύχτα. Τα ίδια χειμώνα και καλοκαίρι.
Πολλές φορές τις μεγάλες νύχτες κατουριόμουν.
Μούσκευαν τα ρούχα και το πρωί στέγνωναν στη φωτιά. Μύριζαν όμως κατουρίλας.
Όχι βέβαια μόνο εγώ. Όλα τα παιδιά το ίδιο παθαίναμε.
Είχαμε και δίκιο.
Από το σούρουπο μας έβαζαν για ύπνο. Στη φωτιά έπρεπε να καθίσουν οι μεγάλοι. Δεν χωρούσαμε όλοι.
Οι πρώτες χαρές μου (από ποδεσιά) ήταν, όταν σε ηλικία πέντε χρονών- ίσα, που το θυμάμαι-το βράδυ τα Χριστούγεννα με πήγαινε στα χέρια στην εκκλησία μια αδερφή της μάνας μου-μακαρίτισσα πια- η Ελένη. Και τότε για πρώτη φορά φόρεσα γουρουνοτσάρουχα, μ’ όλες τις γουρουνότριχες.
Αν και γλίτσιαζαν τα τσουραπάκια, που φορούσα, απ’ το λίπος, που ’χε τογουρουνοτόμαρο, είχα μεγάλη χαρά.
Όταν βλέπω φωτογραφίες αφρικανοπαίδων ζωντανεύουν οι εικόνες της παιδικής μου ηλικίας.
Μέχρι 6-7 χρονών ήμασταν ξεβράκωτα.
Μ’ ένα πουκάμισο από χοντροπάνι που το ’ραβε η μάννα μας με ράμματα και μας κούμπωνε πάλι με ράμματα.
Απέξω ένα φουστάνι μάλλινο, καμωμένο απ’ τα παλιά φουστάνια των μαννάδων μας, τα μονόκλωνα, όπως τα ’λεγαν.
Το χειμώνα μας έκαναν ένα σακκάκι και πάλι από το ίδιο ύφασμα, που πάλι ο ίδιος ράφτης-η μάννα μας- τα ’ραβε.
Τα ρούχα μας τα βάζαμε σαν η γίδα το τομάρι. Τα ίδια μέρα τα ίδια νύχτα. Τα ίδια χειμώνα και καλοκαίρι.
Πολλές φορές τις μεγάλες νύχτες κατουριόμουν.
Μούσκευαν τα ρούχα και το πρωί στέγνωναν στη φωτιά. Μύριζαν όμως κατουρίλας.
Όχι βέβαια μόνο εγώ. Όλα τα παιδιά το ίδιο παθαίναμε.
Είχαμε και δίκιο.
Από το σούρουπο μας έβαζαν για ύπνο. Στη φωτιά έπρεπε να καθίσουν οι μεγάλοι. Δεν χωρούσαμε όλοι.
Οι πρώτες χαρές μου (από ποδεσιά) ήταν, όταν σε ηλικία πέντε χρονών- ίσα, που το θυμάμαι-το βράδυ τα Χριστούγεννα με πήγαινε στα χέρια στην εκκλησία μια αδερφή της μάνας μου-μακαρίτισσα πια- η Ελένη. Και τότε για πρώτη φορά φόρεσα γουρουνοτσάρουχα, μ’ όλες τις γουρουνότριχες.
Αν και γλίτσιαζαν τα τσουραπάκια, που φορούσα, απ’ το λίπος, που ’χε τογουρουνοτόμαρο, είχα μεγάλη χαρά.