Σε μικρή ηλικία σε γειτονιά της Αθήνας όταν γεννήθηκες στις περίφημες αυλές
με τα πολλά δωματιάκια που νοικιάζανε οι οικογένειες όλα τα έβλεπες κοινόχρηστα και όχι μόνο την τουαλέτα.
Άνοιγες πόρτες έμπαινες μέσα αν πείναγες και εύρισκες κάτι στο τραπέζι
άπλωνες το χέρι και έτρωγες.
Κανένας δεν σου έκανε παρατήρηση δεν σε μάλωνε.
Ένοιωθες μπερδεμένος για το τι είναι δικό σου της οικογένειάς σου.
Όταν γυρνούσες από το σχολείο και άνοιγες την αυλόπορτα πήγαινες τρέχοντας
εκεί που ερχότανε η μυρουδιά από την κατσαρόλα από το τηγάνι.
Τσακωμοί υπήρχαν;
Φυσικά όπως σε όλες τις οικογένειες και η αυλή ήταν μια μεγάλη οικογένεια.
Δια ασήμαντον αφορμήν....συνήθως....
Η σειρά μου σήμερα να βάλω καζάνι για να πλύνω όχι η σειρά σου....
Σπάνια για πολιτικά.....
Την άλλη ώρα όμως όλα περασμένα ξεχασμένα.
Λουλούδια παντού....γεράνια...ματζουράνες....γιασεμιά σε γκαζοτενεκέδες
ασπρισμένους.
Υπήρχε και συναγωνισμός στις αυλές για τα καλύτερα λουλούδια αλλά
και τις ομορφότερες.
Η σπιτονοικοκυρά φυσικά δεν είχε μια κάμαρα μόνο....το δάπεδο με τσιμεντένια
πλακάκια....και οι οροφές με ωραία γύψινα σχέδια.
Ανθοστήλες με επάργυρα βάζα στις γωνιές...τεράστιο σκαλιστό τραπέζι
που το βράδυ έβαζε τσόχα για ποκίτσα.
Είχε αυτό το πάθος ....ο άντρας της είχε ταξί με πιάτσα στο Μεταξουργείο...
ερχότανε αργά και ήθελε να κοιμηθεί και έλεγε στα χαρτόμουτρα
κοροϊδευτικά....."...πάω για ύπνο φεύγοντας σβήστε και το φώς..."
πίσω στα παλιά