Τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση στην γειτονιά....γραμματιζούμενος...συντρέχτης....
Έτσι έλεγαν....
Ήταν διαβασμένος δηλαδή και βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη σε θέματα δημοσίου.
Τι βοήθεια δηλαδή...
Καμμία αίτηση για πιστοποιητικά τέτοια πράγματα....
"Εν Αθήναις τη....
Αίτησις
του
.......
Θέμα
παρακαλώ όπως ενεργήσετε τα δέοντα και μου χορηγηθεί
πιστοποιητικόν.....
Μετά τιμής
ο αιτών"
"Βάλε την υπογραφή σου ..."
έλεγε στον πελάτη....
" ...δεν ξεύρω γράμματα..."
"....δεν πειράζει βάλε ένα σταυρό...."
...."και γράμματα δεν γνωρίζω..." συμπλήρωνε ο αιτησιογράφος.
Τόσο για τα χαρτόσημα και τόσο για την αίτηση και δωρεάν οι πληροφορίες
για τον όροφο που θα πάει.
Αυτή ήταν η δουλειά του έξω από το Υπουργείο και έτσι έβγαζε το ψωμί του.
Το σπαστό τραπεζάκι το άφηνε σε καφενεδάκι σε στοά πίσω από το Σύνταγμα.
Γραφειοκρατία από τότε στο Δημόσιο...τα πάντα με αίτηση και χαρτόσημα μπόλικα.
Το ίδιο τριμμένο κοστούμι και στην δουλειά έβαζε στο δεξί και το μαύρο μανίκι
για να μην φθείρεται... το φθαρμένο.
Πάντα αναμάσχαλα κρατούσε μια παλιά σχολική δερμάτινη τσάντα όπου έβαζε
τα εργαλεία του....κόλλες αναφοράς....στυλούς...
Δεν μπορούσε ο καθένας να κάνει αυτή την δουλειά έξω από τα Υπουργεία
και τους Δημόσιους Οργανισμούς....έπαιρνε μια τυπική άδεια προφορική θα έλεγα.
Ο κλητήρας στην είσοδο γνώριζε ποιοί αιτησιογράφοι έπρεπε να είναι
στο πεζοδρόμιο.
Υπήρχαν όμως και οι "πειρατές" που την έστηναν απέναντι και προσπαθούσαν
να πάρουν τον πελάτη.
Ένα ακόμα επάγγελμα του ποδαριού για την εποχή εκείνη.
Η γειτονιά θα φρόντιζε στα γεράματά του και αυτόν....
πίσω στα παλιά