Λεωφορεία έβλεπες τότε....αργά και που κανένα Ι.Χ. κανένα πειρατικό κανένα ταξί.
Τα πειρατικά δουλεύανε τα μεσημέρια από τις αφετηρίες των λεωφορείων όπου
γινότανε το έλα να δείς.
"...άλλος για Κυψέλη..." και φόρτωνε όσους μπορούσε....
Έσπρωχνε καμμιά φορά και ο εισπράκτορας τους σαρδελοποιημένους επιβάτες
του λεωφορείου για να κλείσει η πόρτα.
Από το Σύνταγμα έφευγαν για τα νότια προάστεια κυρίως...
Ήταν προνομιούχα από τότε...θάλασσα βλέπεις....ωραία σπίτια και κατοίκους
που είχαν τον τρόπο τους.
Ήρθαν με τους τελευταίους διωγμούς και οι Πολίτες και πήραν ακόμα μεγαλύτερη αξία τα ακίνητα.
Η βόλτα από την Ομόνοια στο Σύνταγμα είχε από τότε διαφορά και την καταλάβαινες.
Ανεβαίνοντας την Σταδίου τα μαγαζιά είχαν ακριβότερα είδη στις βιτρίνες τους.
Τα μικρά χρυσοχοεία που καμμιά φορά πουλούσαν βέρες και με γραμμάτια
μεγάλωναν και φυσικά πουλούσαν τοις μετρητοίς και χωρίς παζάρια.
Τα καφεζαχαροπλαστεία πλησίον του Συντάγματος διαφορετικά από της Ομόνοιας που πουλούσαν τα σάμαλι και τα ρόξυ στο χαρτί για να τα τρώς περπατώντας και το σιρόπι να στάζει.
Δεν σε ένοιαζε σε εκείνη την περιοχή ποιός σε κοιτάει....
Στο Σύνταγμα ήταν διαφορετικά.....τα ζαχαροπλαστεία σερβίριζαν τα γλυκά
με ευγενικούς σερβιτόρους με στολές και την άσπρη πετσέτα πάντα διπλωμένη
στο αριστερό τους χέρι.
Ο λογαριασμός ερχότανε στο τσίγκινο πιατάκι.
πίσω στα παλιά