Ξεκινούσε πολύ πρωϊ από την γειτονιά με τον τενεκέ και την βούρτσα με το κοντάρι στον ώμο για την Ομόνοια.
Πιάτσα και των μπογιατζήδων ήταν έξω από το καφενείο ΤΟ ΝΕΟΝ....αν είχε
στόμα να μιλήσει αυτό το μαγαζί θα έγραφε τόμους ολόκληρους για τα όσα
είδε μέσα και έξω από αυτό.
Μεροκάματο αβέβαιο και γι αυτόν τον επαγγελματία....
Ποιός θα τον πλησίαζε για δουλειά;
Κανένας άλλος φουκαράς που θα ήθελε να περάσει καμμιά ώχρα το δωμάτιο
που είχε μούχλα....
Και δώστου παζάρια και άντε και θα του έδινε και κολατσιό το μεσημέρι.
Φτώχεια και των γονέων....
Γύριζε αργά το απόγευμα σπίτι ....τον καταλάβαινες από το χαμόγελο όταν είχε δουλέψει.
Έξω από ΤΟ ΝΕΟΝ υπήρχαν πολλοί οικοδόμοι που περίμεναν και αυτοί για δουλειά.
Περνούσαν οι εργολάβοι με το αυτοκίνητο και φωνάζανε....
"...δύο καλουπατζήδες..."
"...ένας σοβατζής..."
Έτρεχαν να προλάβουν να μπούν πρώτοι....
Κανένας δεν ρωτούσε για το ύψος του μεροκάματου...ήταν χαμένος από χέρι.
Ο καθένας από τους οικοδόμους μοστράριζε τα εργαλεία του για να τα βλέπει
ο πελάτης ....καλέμια....σκερπάνια.....γκασμάδες....μυστριά....
Όταν τα δάνεια έπεσαν στην αγορά και έβλεπες παντού οικοδομές και
ταμπέλες για αντιπαροχές οι οικοδόμοι (όχι όλοι) μπήκαν μέσα στο ΝΕΟΝ
και έβαλαν ταρίφες στα μεροκάματά τους.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις κάποιων που για να μην τους ενοχλούν
από το τάβλι είχαν μια μικρή χειρόγραφη πινακίδα στο τραπεζάκι
με το μεροκάματο που θέλουν.
Οι Αλβανοί μετανάστες στην συνέχεια...κατεβάσανε πολύ χαμηλά
τα μεροκάματα και έστειλαν πολλούς γηγενείς στην ανεργία.
Η μαζική λαθρομετανάστευση είχε αρχίσει όπως και η οικονομική
κρίση.
πίσω στα παλιά