Από τη δεκαετία του ’50 στο «Χαρούμενο Χωριό» έμαθαν έναν άλλο τρόπο ζωής
Της Βασιλικης Χρυσοστομιδου
Ο χρόνος μοιάζει σταματημένος στο «Χαρούμενο Χωριό» στη Βαρυμπόμπη, την κατασκήνωση του ομίλου της ΣΤΑΣΥ Α.Ε. και της Alpha Bank. Απόψε, οι κατασκηνωτές δεν έχουν ηλικία. Ολοι τους, κρίκοι της ίδιας αλυσίδας: από τον παππού, που στη δεκαετία του ’50 έμαθε εδώ να ρουφάει τις χαρές της ζωής και σήμερα φέρνει τα εγγόνια του, μέχρι τον νεαρό που χρησιμοποιεί το ίδιο ντουλάπι που είχε κάποτε η κατασκηνώτρια μητέρα του.
«Εδώ μεγάλωσα. Επτά χρονών πρωτοήρθα, το 1955. Κι από τότε, περίμενα πώς και πώς για να έρθω», λέει συγκινημένος ο κύριος Δημήτρης Νίκας. «Τι να πρωτοθυμηθώ; Το αγαπημένο μου κυνήγι του θησαυρού; Τις σκανταλιές; Εδώ απέκτησα τρομερά εφόδια για όλη μου τη ζωή: αγάπη, πνευματικότητα, ελευθερία έκφρασης, αλλά και γερές φιλίες που συντηρούνται ώς σήμερα», καταλήγει. Ανάλογα συναισθήματα καταθέτει και ο κ. Απόστολος Τζιράς, ο οποίος φέρει τη διπλή ιδιότητα του παλαιού κατασκηνωτή και γιου της Ειρήνης Τζιρά, υπεύθυνης τότε για την οργάνωση των κατασκηνώσεων: «Οταν το 1950 ο επιχειρηματίας Στρατής Ανδρεάδης αγόρασε την έκταση με χρήματα των επιχειρήσεών του, ΕΗΣ (Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι) και Εμπορική Τράπεζα, που προοριζόταν για τα παιδιά των εργαζομένων, εγώ 6-7 χρονών παιδί, ακολουθούσα τη μητέρα μου. Δύσκολες εποχές, μετά τον πόλεμο. Οι παροχές, εκτός από υλικές, και πνευματικές. Προσωπικά, ωφελήθηκα πολλαπλώς ως άνθρωπος: δημιούργησα δεσμούς με ανθρώπους που συνεχίζονται μέχρι τώρα, έγινα εξωστρεφής. Σίγουρα υπάρχουν κατασκηνώσεις με καλύτερες εγκαταστάσεις. Στη συγκεκριμένη, όμως, παραμένει αναλλοίωτο το πνεύμα – κι ας αλλάζουν οι άνθρωποι». Πράγματι! Θα απογοητευθεί όποιος αναζητήσει πισίνες ή υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις.
«Ενα με τη φύση»
Πρόκειται για μια απόλυτα παραδοσιακή κατασκήνωση: χώμα, πεύκα, κιόσκια. Μοναδικές «πινελιές» στον χώρο, τα έργα των παιδιών: ζωγραφιές, κατασκευές. Επιπλέον, αν και η σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία τεχνολογίας φαίνεται αδιανόητη για τα παιδιά της γενιάς του facebook, σύμφωνα με τον βετεράνο πλέον 16χρονο Κωνσταντίνο Παναγιωτίδη -11 χρόνια φαν του «Χ.Χ.», γιο της Λίνας Δαμιανίδου, αλλοτινής κατασκηνώτριας, «εδώ γινόμαστε ένα με τη φύση. Είναι αλήθεια ότι ερχόμαστε με “θέματα”, όμως τελικά κάνουμε αποτοξίνωση από Η/Υ ή κινητά». Η ζωή του Κωνσταντίνου και της οικογένειάς του, άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατασκήνωση – παππούς, θείος, νονοί… «Είναι σαν το δεύτερο σπίτι μας. Χτίσαμε φιλίες, συγγενέψαμε. Εκεί που τρώγαμε και κοιμόμασταν, είναι τώρα τα παιδιά μας και κάνουν αυτά που κάναμε κι εμείς ως παιδιά – ένας ωραίος κύκλος», αποτυπώνει τη συνέχεια του πράγματος η μητέρα του.
«Βρήκα την ψυχούλα μου»
Ανάλογη η διαδρομή της κυρίας Ανθούλας Μωραΐτη, η οποία πρωτοήρθε το 1959. Τι κέρδισε; «Ανακάλυψα τρόπους να εκφραστώ, άκουσα για πρώτη φορά κλασική μουσική, είδα κινηματογράφο τον Χοντρό-Λιγνό, έμαθα να χορεύω, να γράφω στην εφημεριδούλα μας, ασχολήθηκα ερασιτεχνικά με την υποκριτική. Βρήκα την ψυχούλα μου».
Παιδαγωγός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας και σκηνοθέτης, ο κ. Λάκης Κουρετζής ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα για να καλύψει τη θέση του αρχηγού στο νεοϊδρυθέν τότε «Χαρούμενο Χωριό»: «Ηρθα για λίγο, όμως μου άρεσε τόσο, που τελικά έμεινα 40 χρόνια!».
Αποστρεφόμενος προσφωνήσεις όπως «αρχηγέ» ή «κύριε», καθώς έκρινε ότι δεν συνάδουν με το πνεύμα της κατασκήνωσης, υιοθετεί το Μπαλού -από τον γνωστό αρκούδο που αναλαμβάνει να διδάξει στον Μόγλη τα μυστικά της ζούγκλας- και με τη συνδρομή ικανών στελεχών, όπως ο ίδιος επισημαίνει, ξεκινάει την πολυετή διαδρομή του στον χώρο. Ζητούμενο; «Να μπορεί το παιδί μέσα από το “εγώ” να ζήσει το “εμείς”. Αν και τα μέσα ήταν πενιχρά τότε, σκοπός μας ήταν να παρέχουμε στα παιδιά ψυχολογική και παιδαγωγική καλλιέργεια. Συνέχεια της κατασκήνωσης τον χειμώνα, η πολιτιστική λέσχη που δημιουργήθηκε το 1957, προσφέροντας αθλητισμό, εκμάθηση ξένων γλωσσών, φιλολογικές βραδιές». Οσο για τον πλούτο του κατασκηνωτή στο «Χ.Χ.», ο Μπαλού συνοψίζει: «Η αγάπη και ο σεβασμός για τη φύση. Το πνεύμα πειθαρχίας και ομαδικότητας. Η δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και επικοινωνίας. Η ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης του κάθε παιδιού».